Maak kennis met....

Waarschuwing: heeeele lange blogupdate.. ;)

Vandaag had ik een geweldige dag in de gehandicapteninstelling. Ik voelde me niet echt lekker toen ik daar heenging, maar gedurende de ochtend ging ik me steeds beter voelen en kon ik er steeds meer van genieten. Vandaag viel het me ineens op wat een eigen karakters de kinderen eigenlijk hebben, hoewel er weinig ruimte voor is, hebben ze allemaal een eigen persoon ontwikkeld. En ik wil jullie eigenlijk even kennis laten maken met een paar van mijn kinderen.

In mijn groep hebben we Vladik en Vladik. Mijn schatting is dat het de oudste jongens van de groep zijn. Ik denk zo rond de 12 jaar. Beiden hebben een 'vrij hoog IQ' voor een 'idioot'. De ene Vladik is overduidelijk autistisch. Het is een leuke jongen. Hij observeert de wereld om hem heen heel nauwkeurig. Hij praat niet tot nauwelijks. Hij is totaal niet aanwezig, zal niet om aandacht vragen, en vandaag vroeg hij zowaar of hij een rondje mee mocht lopen om het gebouw (wat hij altijd mag, wat hij loopt 'los' rond (oftewel niet in de box)). Ik liep een rondje met Ola en hij liep mee. Ola loopt niet zo hard en elke keer keek Vladik achterom of we er nog wel waren. Halverwege besloot hij bij ons te blijven en pakte hij Ola's andere hand. Het was heel broederlijk en lief. Hij is altijd heel behulpzaam.
Andere Vladik is ook heel behulpzaam. Het is zijn taak om elke dag de tapijten naar buiten te brengen en in de box te leggen en ze er aan het eind weer uit te halen. Ook brengt hij elke dag het bankje naar buiten en binnen. Hij ruimt vaak het speelgoed op. Hoewel ik hem nog nooit heb horen praten, begrijpt hij wel alles. Beiden Vladik's zijn erg vriendelijk.

Een van de andere oudste jongens is Sacha. Ik denk dat hij rond de 14 is. Sacha zit in een rolstoel. Hij is al 2 keer aan zijn benen geopereerd en zijn benen zitten in een brace, maar lopen kan/mag hij er niet op. Ik heb een foto van hem (van de second director) waar hij met krukken loopt, maar doordat hij zijn benen vrijwel nooit gebruikt, is hij dat weer kwijtgeraakt. Zijn voeten staan nog steeds heel scheef op zijn benen, maar dit schijnt al een verbetering te zijn. Hij zou eigenlijk nog een keer geopereerd moeten worden, maar dan goed en vervolgens zou hij revalidatie moeten hebben, dan kan hij vast lopen. Ook hij is vrij slim. Hij hangt hele verhalen tegen ons op. Hij is alleen wel vrij claimerig, hij claimt speelgoed, maar ook mensen. Vandaag echter was hij heel vriendelijk voor Ira. Toen ik terugkwam van een rondje met Ola, vertelde hij me dat Ira ook graag een rondje wilde lopen. Dat was lief!

Ik ga maar even door met de rolstoelgroep. In de rolstoel groep zit ook Lera, eerder Ira 2, haar naam blijkt dus Lera te zijn. Lera is een vriendelijk meisje waarmee je gewoon normale gesprekken kunt hebben, alleen haar uitspraak laat soms te wensen over, waardoor het soms lastig is om haar te begrijpen. (Zeker doordat mijn Russisch nog niet zo ver reikt). Lera heeft een probleem aan haar benen. Haar botten en spieren zijn niet goed ontwikkeld, zo heeft ze miniscule knieschijven die nauwelijks te vinden zijn in haar benen en ze heeft hele smalle scheenbenen. De spieren in haar benen zijn totaal niet ontwikkeld. Als je haar benen aanraakt is het net alsof je dove huid aanraakt. Het voelt heel raar aan, bijna dood. Haar benen zijn ook erg kort in vergelijking tot haar lichaam. Lera zal een jaar of 13 zijn waarschijnlijk. Haar bovenlichaam ontwikkelt wel normaal en ook haar hoofd lijkt dus vrij normaal te functioneren. IK vraag me af hoe Lera zich zou ontwikkelen als ze niet tussen verstandelijk beperkten zou zijn opgegroeid. Volgens mij heeft ze heel veel capaciteiten maar zijn ze nooit gestimuleerd en geprikkeld.

Dan hebben we ook nog Masha. Masha zal een jaar of 11 zijn denk ik. Het is een lief meisje, wat heel blij is als je haar mee uit rijden neemt. Het is me nog niet gelukt om haar rechtop in haar rolstoel te krijgen, haar houding is echt heel scheef. Ze leert nu om zelfstandig haar rolstoel te rijden, maar het gaat nog moeizaam en sturen gaat haar nog niet zo goed af. Masha probeert enkele woorden te zeggen.

En dan is er nog 1 jongetje dat de rolstoelgroep vergezeld. De laatste officiële rolstoelchauffeur. Zijn naam kan ik nooit onthouden om heel eerlijk te zijn, omdat hij afwijkt van alle andere standaard Russische namen. Het is een super schattig jochie van waarschijnlijk een jaar of 9. Hij heeft sinds ik hier ben aanzienlijk beter leren sturen in zijn racewagen en hij gaat graag een eindje mee uit rijden. Hoewel hij het nooit een heel rondje zelfstandig volhoudt, probeert hij het toch elke keer weer stug. De eerste dag dat ik kinderen zelfstandig mee naar buiten kreeg vorige week, heb ik met hem gedanst. Sindsdien is hij helemaal ‘into me’. Hij heeft een ontzettend aanstekelijke en brede lach op zijn gezicht die er maar met moeite af te krijgen is. Ik denk dat hij de vrolijkste van de hele groep is. Hij spreekt enkele woorden, maar lijkt te begrijpen wat ik zeg, ook als ik in het Engels tegen hem praat, hij pakt de toon van de zin op en in zijn ogen kan ik zien dat hij het probeert te verwerken. Hij heeft ook zulke ontzettend lieve ogen.

Dan heb je nog 2 meiden die af en toe bij de rolstoelgroep horen. Eigenlijk zitten ze dan gewoon in een grote buggy. Julia is de ene. Ik doe loopoefeningen met haar, maar haar enige doel is om opgetild te worden. Hoewel ze waarschijnlijk een jaar of 9 is, voelt ze als een grote baby. Ze klemt haar armen en benen om me heen als een aapje en het is erg lastig om haar weer los te krijgen. Ze is sterker dan dat ze er uit ziet. Ik ben er dan ook nog niet uit of haar uithoudingsvermogen met lopen gewoon klein is, of dat ze niet wil, maar het is me nog nooit gelukt om haar verder dan 1 gevel te laten lopen. Wel boekt ze vooruitgang in haar motoriek. Toen ik net begon met loopoefeningen met haar, zette ze haar benen een oneindigheid ver uit elkaar. Inmiddels staan ze toch ze nog hooguit een elleboog-afstand uit elkaar. Julia heeft hele sprekende ogende, grote bruine ogen die je wijdopen aankijken. Het maakt dat ik me soms schuldig voel als ik haar niet op wil tillen omdat ze me dan zo vragend aankijken.
Het andere meisje is Ira. Met Ira doe ik onvermoeibaar veel loopoefeningen. Volgens mij zit er best veel potentieel in Ira, maar er word weinig uitgehaald. Doordat ze echt flink ondersteund moet worden met lopen, zit ze meestal in een buggy, want dat is makkelijk voor de zusters. Het is vrij zwaar om loopoefeningen met haar te doen, maar het is zo de moeite waard. Vandaag heeft ze 2 rondjes om het gebouw gelopen, wat echt geweldig is. Ze heeft één keer eerder een rondje om het gebouw gelopen, dat leverde me toen schreeuwende zusters op omdat het te veel voor haar zou zijn. Zelf dacht ze er anders over. Ze straalde van oor tot oor. Hetzelfde vandaag. Tijdens de tweede ronde moest ik haar echt zo nu en dan op de been houden omdat ze door haar benen heen zakte van pure uitputting, maar als het aan haar lag waren we nog een derde ronde gegaan. Ze loopt graag achter een rolstoel aan, want daar kan ze op steunen en ze greep al de derde rolstoel. Ira is een sociaal meisje, wat bijvoorbeeld te merken was aan het feit dat ze ieder rondje een ander mee neemt, want dan is het eerlijk verdeeld. Ira wacht ook altijd netjes op haar beurt en vertrouwd er op dat ik haar niet vergeet. In het begin wantrouwde ze me een beetje en wilde ze niet graag oefenen, maar dat veranderde vrij snel. In het begin wilde ze ook niet dat ik haar beenspieren masseerde en nu steekt ze na het lopen al automatisch haar benen naar me uit. Ira heeft vrij kromme benen omdat de spieren en pezen rondom haar knie heel strak en eigenlijk te kort zijn. Toch zijn ze vrij goed los te masseren en als ze haar benen volledig ontspant kan ik ze na een massage van een minuut of 5 toch bijna strekken, wat echt een vooruitgang is met in het begin toen ik al heel blij was als de hoek groter werd dan een graad of 100, want zo krom waren haar benen, zelfs als ze ontspannen was. Ira is een leuk meisje. Ze kan heel lief lachen en me zo min of meer naar haar toe lokken. Als ik zwaai zwaait ze terug als ik lach lacht ze terug. Ze heeft een heel sprekend gezichtje.

Inmiddels ben ik aangekomen bij de ‘box-kinderen’, oftewel de kinderen die altijd in de box spelen. Ik zal beginnen met Ola, het meisje met wie ik de meeste oefeningen doe. Ola is waarschijnlijk een jaar of 8, maar ze is klein en tenger. Ze is fysiek ongeveer gelijk aan magere 5-jarige. Maar ik ben super trots op haar, ze begint zich echt te ontwikkelen, ze krijgt meer spieren in haar benen, haar uithoudingsvermogen, conditie en evenwicht gaan aanzienlijk vooruit. Ongeveer 2 weken geleden zette ze haar eerste losse stapjes, nu liep ze los van de groep naar de box wat me met trots vervulde. Daarnaast heeft ze vandaag 3 rondjes om het gebouw gelopen en wat haar betreft waren we nog lang niet uitgelopen (maar ik wilde mijn tijd eerlijk verdelen omdat een rondje lopen met haar wel zeker 10 minuten duurt, hoewel het om zo’n 200 meter gaat). Ola heeft iets aandoenlijks. Als ik haa zie dan wil ik haar knuffelen. Ola is heel intens. Ze kan ontzettend hard huilen als ze het idee heeft dat ik haar laat stikken (oftewel, naar een ander kind ga), maar ze kan ook ontzettend lachen. Ik ben er achter dat ze niet tegen kietelen kan en dat het haar aan het schaterlachen kan maken, wat mijn hart echt liet smelten. Maar ook haar hele manier van doen is intens. Als ze loopt is ze zo gefocust op het lopen, maar als ik haar masseer dan is ze ook volledig ontspannen en zie je haar hele gezichtje genieten. Ze kan ook ontzettend genieten van de zon. Wat me wel zorgen baart is dat zodra je haar langere tijd geen aandacht geeft (denk aan meer dan 20/30 minuten), dan gaat ze stereotype gedrag vertonen (met name heen en weer wiegen). Stereotype gedrag is niet goed voor een kind, als een kind meer uitdaging wordt aangeboden hoort stereotype gedrag af te nemen, wat het dus ook doet als ik tijd met haar doorbreng, maar het is zo zonde dat het meteen weer toeneemt zodra er even niets met haar wordt gedaan. Vooral bij haar ben ik bang dat de geboekte vooruitgang ook heel snel weer verdwijnt als niemand actief met haar blijft werken. Ola is schattig en vertederend en ergens hoop ik dat de zusters haar ook als dat lieve meisje kunnen zien in plaats van als een ‘idioot’ en dat ze zullen zien wat een vooruitgang ze heeft geboekt en dat dat komt door de stimulans die ik bood. Ik hoop gewoon dat ze er meer door zullen gaan. Ergens zou ik de zusters willen vertellen dat die kinderen veel meer kunnen bereiken dan dat ze nu doen, wanneer iemand maar tijd, moeite, aandacht en geduld in ze wil investeren. Misschien grijp ik die kans nog wel vlak voordat ik wegga, maar stiekem ben ik bang om mijn eigen ruiten in te gooien, dus zeg ik meestal maar niet zo veel tegen de zusters.

Goed, verder met de ‘ box-kinderen’. Eén van de ‘box-kinderen’ is Andrej. Andrej zal 6 zijn. Hij is de jongste van de groep. Hij is blind. Niemand weet eigenlijk of hij echt een verstandelijke beperking heeft. Een blind kind komt in een inrichting en zal daardoor nooit de kans krijgen om normaal te ontwikkelen. Andrej heeft altijd een doek om zijn hoofd, ik ben er inmiddels achter waarom. Er wordt gedacht dat het zonlicht zijn ogen verder kan beschadigen, dat het niet goed voor hem is, dus daarom dekken ze zijn ogen af. Het is heel sneu want zijn wereld is eigenlijk niet groter dan de grond waarop ze hem neerleggen en de doek die ze over zijn hoofd gooien. Andrej probeert soms wel rond te lopen of iets te doen, maar valt vaak en vaak ook hard en op zijn hoofd. Hij lijkt echter best wel slim en probeert te ontplooien, zoals een kind dat betaamt, wat mij zegt dat hij eigenlijk niet in een instelling voor verstandelijk beperkten zou horen. In een land als Nederland zou hij een kans krijgen om ‘normaal’ te ontwikkelen. Hij heeft zichzelf notabene leren lopen, een blind kind, dat vind ik knap!

Verder is er nog een meisje wiens naam ik niet weet, ze zal een jaar of 10 zijn. Ik heb vandaag ontdekt dat ze geweldig goed kan lopen, want ze liep zelf van de groep naar de box. Ik had haar nog nooit zo zien lopen. Ik heb één keer geprobeerd loopoefeningen met haar te doen, want ze ligt altijd op de grond, maar het was moeilijk om haar overeind te krijgen. Dit meisje is in mijn ogen het meest ‘geïnstitutionaliseerd’. Het is sneu om haar te zien. Ze vertoont non-stop stereotype gedrag, ligt heen en weer te schommelen op de grond en is daar nauwelijks vanaf te krijgen. Het is me twee keer gelukt om haar er kort mee te laten stoppen, maar ze reageert nauwelijks op input, lijkt volledig afgestompt. De hele wereld gaat langs haar heen. Als de zon op haar schijnt gaat ze harder schommelen. Het is triest om te zien.

Dan is er nog een ander meisje wiens naam ik niet weet. In haar is ook geen beweging te krijgen. Ze loopt altijd zelfstandig naar de box en daar gaat ze op het bankje zitten. Daar blijft ze vervolgens zitten totdat ze weer naar binnen gaan. Ze speelt niet, ze beweegt nauwelijks, ze ‘is’ gewoon. Ik heb geprobeerd haar uit te lokken met verschillende soorten speelgoed maar ze reageerde nergens op. Je kon zelfs gewoon een bal tegen haar aangooien zonder dat ze met haar ogen knipperde of een reflex had met haar handen. Ze heeft bulten op en rondom haar handen en polsen. Ik denk dat dit meisje een jaar of 12 is.

En dan zijn er nog 3 jongens met het downsyndroom in de groep. De oudste daarvan, waarschijnlijk 10, is Aleg. Aleg speelt graag met de bal. Het is een vrij slimme jongen. Hij is niet altijd in de box, soms mag hij er buiten rondlopen. Het speelt graag verstoppertje. Dan gaat hij achter een muur staan (als ik rondjes om het gebouw loop met kinderen) en als ik dan de hoek om kom, roept hij iets van ‘waa’ (de strekking is zeg maar: boe! De bedoeling is dat ik schrik). Aleg kan geweldig grappig zijn en rare dingen doen. Hij is soms ook wel heel ontdeugend, maar dat maakt hem tot een gezonde jongen. Hij lijkt niet zo te lijden onder het wonen in een instelling, hij doet het goed. Hij heeft nu een paar keer het stel gezien dat hier is om te adopteren, en hij is helemaal gek met Chris, de man van het koppel. Het is als een vaderfiguur voor hem, even knuffelen, een aai over de bol, ook Chris even aan het schrikken maken. Het is geweldig om te zien. (Overigens is Chris geweldig voor ze allemaal, de kinderen zijn niet gewend dat er een man komt en ze waarderen zijn aandacht allemaal, gewoon even een knuffel, een knipoog, een lach. Je ziet de kinderen tot leven komen als Chris even langskomt.) Aleg heeft meestal een glimlach van oor tot oor die echt onweerstaanbaar is, ik kan er zo van genieten als ik hem zie lachen. Vandaag moest hij eerder naar binnen om te douchen (elke dag moeten er een paar kinderen eerder naar binnen om te douchen) en hij moest zijn schoenen aantrekken (in de box moeten de schoenen uit) en hij trok ze verkeerd om aan en toen trok hij een gek gezicht naar mij en kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. Geweldig!
Eén van de andere jongens met downsyndroom is Sergej, ik denk dat hij ongeveer 8 is. Sergej heeft een beduidend lager niveau dan Aleg. Aleg praat volop en snapt veel dingen. Sergej maakt oergeluiden. Echte oergeluiden, uit zijn keel. Hele vreemde geluiden, soms zelfs bijna eng dat ik me afvraag of alles wel goed gaat in zijn longen en luchtwegen. Sergej krijgt nooit zo veel aandacht, want als hij enthousiast en opgewonden wordt, plast hij nog wel eens in zijn broek. Ik vind het super sneu dat hij daarom weinig tot geen aandacht krijgt. Hij vraagt ook niet om de aandacht dus zit meestal maar een beetje voor zich uit te staren met een speeltje in zijn hand. Vandaag zat ik in de box en was mijn schoot even vrij, dus zag hij zijn kans schoon en kwam mijn kant op, schoof tegen me aan en hing gewoon. Het was vertederend, zoals hij rust bij me kwam zoeken. Zijn hoofd tegen me aangeleund. Lieve Sergej, ik heb geen idee wat hij al dan niet begrijpt en wat zich allemaal al dan niet in zijn hoofd afspeelt, maar er zit niets kwaads in die jongen. De zuster waarschuwde me weer dat hij in zijn broek kan plassen (of poepen) waarop ik reageerde met dat ik dat wist en dat dat okee is, waarop ze me verbaasd aankeek en zei dat als ik hem op schoot had, mijn broek dan ook vies werd, waarop ik haar zei dat ik die dan wel weer in de was deed. Ik heb zelden iemand zo achterlijk verbaasd zien kijken. Die vrouw moet echt gedacht hebben dat ik gestoord was, in ieder geval, zo keek ze me aan. Hoe dan ook, Sergej hield het gewoon droog en ik was super trots op hem. Hij vond het heerlijk als ik hem door zijn haren aaide of over zijn buik kroelde.
En dan is er nog één jongen met downsyndroom, zijn naam ben ik vergeten, ik denk dat ook hij een jaar of 8 is. Ook hij staart meestal rustig voor zich uit met een speeltje in zijn hand. Hij zoekt geen aandacht en krijgt geen aandacht, hij is tevreden als het gewoon rustig is. Als er veel kinderen om hem heen komen zitten, dan zoekt hij een rustiger plekje in de box op. Met hem heb ik ook nog niet veel contact gehad, aangezien er zoveel kinderen zijn die om aandacht schreeuwen, schiet zo’n jongen er dan snel bij in. Ik heb dan eigenlijk ook geen idee van zijn niveau. Volgens mij kan hij gewoon lopen, net als de anderen met het downsyndroom, maar ik heb hem nog nooit horen praten. Ik heb hem ook nog geen andere geluiden horen maken.

Dat zijn de kinderen in mijn groep en tegelijkertijd een beetje mijn belevingen van vanmorgen.
Vanmiddag had ik contact met het adopterende stel, Julie en Chris. Ik wilde graag meer tijd met ze doorbrengen en dat kon vanmiddag. Ik ben gezellig naar hun appartement gegaan waar 2 uur voorbij zijn gevlogen. Het was super om ze beter te leren kennen, te horen hoe ze Ryan (hun ‘to be baby’) hadden gevonden, hoe God voorziet in de financiën om te kunnen adopteren, en ook over hun andere kinderen thuis. En gewoon ditjes en datjes. Hun ouders en grootouders blijken uit Nederland te komen, dus ze vertelden me over Nederlandse gewoontes die ze hebben. Het was heel grappig om het uit de mond van Amerikanen te horen. Zo begon Julie over hagelslag, wat voor haar altijd normaal was geweest, maar wat de andere kinderen op school vroeger nooit hadden. Hoe grappig! Het is echt een super stel. Ze zijn waarschijnlijk nog maar een paar dagen hier, maar ik hoop nog wat meer tijd met ze door te kunnen brengen. Woorden omschrijven niet hoe bijzonder het voelt om deze mensen te leren kennen. Ik hoop en bid dat ik ze ooit in mijn leven nog eens tegen mag komen op één of andere manier.

Toen ik terugkwam van mijn bezoekje vertelde Hayley me dat we naar Toki gingen, een sushi-restaurant, waar ze gelukkig ook andere dingen hebben dan sushi. Zo heb ik heerlijk frietjes en kipnuggets gegeten in een sushi-restaurant, aangezien ik niet van sushi hou. Ik moest echter wel een groente-sushihapje proberen van Amanda, dat heb ik gedaan en nu kan ik oprecht zeggen dat ik sushi walgelijk vind. Haha. Ik scheen echt een verschrikkelijk gezicht er bij te trekken. Ik kreeg het bijna niet doorgeslikt.

Wat ik nu helemaal vergeet te vertellen is dat ik vanmorgen na mijn bezoekje aan mijn groep ook nog even een bezoekje heb gebracht aan de ‘second director’. Gewoon om even ‘up to date’ te blijven en in goed contact. Ze had me foto’s gegeven van kinderen die ik mocht inscannen dus die heb ik netjes geretourneerd nu. We hebben een heel gesprek gehad waarin ze me vertelde dat ze probeerde toestemming te krijgen om een massage-apparaat aan te schaffen maar dat ze verwachtte dat die er toch niet zou komen omdat het argument is dat er toch geen geld voor is, maar dat ze het toch probeert, enz. Een heel verhaal over waarom zij graag wil dat dat er komt, dat het goed is voor de kinderen, voor de bedlegerige kinderen, maar ook voor de anderen om hun zintuigen te stimuleren, maar ook om ze te laten ontspannen, enz. Geweldig om dat te horen uit de mond van iemand die er werkt. Dus nu ga ik proberen of ik daar een bijdrage in kan leveren. Het apparaat dat ze in gedachten heeft kost 2000 grivna, wat 200 euro is. Ik denk dat het super zou zijn als dat er komt. Dat vertelde ik haar ook toen ze klaar was met haar verhaal, het is immers niet voor niets dat ik de kinderen uit mijn groep ook zachtjes masseer, ik zie dat ze ontspannen, maar ook dat ze meer prikkels binnen krijgen. Ik denk persoonlijk dat het beter is als een mens het doet dan een machine, omdat ze ook eigenlijk vrij weinig liefdevol, lichamelijk contact krijgen, maar een machine is beter dan niet. En iemand moet ze er toch op/in helpen en er weer af/uit.
Nadat we het hier over gehad hadden en ze nog een paar andere noden uitte, vroeg ze of er nog iets was wat zij voor mij kon doen. En die vraag kon ik met ja beantwoorden. En ik voelde me bij haar ook zo vrij om dat dan ook te doen. Terwijl we naar binnen liepen, had ik Tanya gezien, het meisje waarmee ik vorig jaar heb rondgelopen die mijn hart heeft gestolen en heeft gezorgd dat ik hier terecht ben gekomen. Ik had haar in alle 6 weken nog niet gezien en nu.. Ik zag eigenlijk alleen haar rug, maar ik wist dat ze het was. Ik stootte Alina aan, dat is ze, dat is ze. Ik hoopte al dat ik bij de ‘second director’ naar haar kon vragen, of ze nog in de instelling was, enz, maar nu zag ik haar gewoon al. En ze draaide zich om en ze was het. Dus toen de ‘second director’ vroeg of ze iets voor mij kon betekenen vroeg ik haar of ze er misschien voor zou kunnen zorgen dat ik tijd met Tanya zou kunnen hebben, buiten de tijd om die ik in mijn groep door wil brengen. Dus nu gaat ze uitzoeken in welke groep Tanya zit en ze gaat het regelen met de zusters en dan mag ik een keer aan het eind van de middag komen en tijd met haar doorbrengen. Ik hoor het nog als het rond is, dan belt ze Alina. Maar dat is echt super. Dat is stiekem waar ik al de hele zomer op hoop. En nu lijkt het echt te gebeuren. Nog even één op één tijd hebben met het kind dat mij hier heeft gebracht.

Maar goed, ik ga dit uploaden en dan ga ik snel slapen. Het is hier al middernacht en morgen moet ik weer bijtijds opstaan. Morgen ga ik eerst naar de gehandicapteninstelling en daarna gaan we waarschijnlijk naar een strand, weer een ander strand. En ik hoop ’s avonds misschien nog tijd door te kunnen brengen met Julie en Chris, maar dat moet ik nog even vragen. Ik wil eigenlijk ook nog foto’s aan deze blog toevoegen, maar dat moet dan maar even wachten, maar ik wil jullie foto’s laten zien van alle kinderen in de groep, zodat jullie ook een gezicht bij de verhalen hebben. Ik weet dat deze blog echt ontzettend lang was en ik heb echt respect voor de mensen die helemaal tot het einde hebben doorgelezen. Haha. Nog 2 weken die ik tot het maximum ga uitputten. Jullie horen weer van me!!