87,5%

Nog 1 week. 7/8 van de reis gehad. 87,5%. Het idee dat ik over een week vertrek en de kinderen hier achter laat vliegt me naar de keel. Vandaag had ik weer een geweldige dag in de gehandicapteninstelling. Ik zie hoe de kinderen steeds minder geïnstitutionaliseerd worden. En dat gaat natuurlijk niet zo snel, maar hee, ik zie vooruitgang. En niet zomaar een beetje vooruitgang. Vandaag ging ik een rondje lopen met Ola. Ondanks dat ze ziek is geweest doet ze het ontzettend goed. Sterker nog, ze doet het zo goed dat ze gewoon grote stukken los loopt. Ze heeft geeneens meer een hand nodig. Als ze wat meer moe wordt, dan heeft ze me wel nog nodig voor de balans, maar haar benen kunnen haar gewoon zelf dragen, haar spieren ontwikkelen zich aanzienlijk. In het begin van de reis kon ik mijn vingers om haar bovenbenen houden, zo dun waren ze, dat is nu echt niet meer mogelijk, want nu heeft ze spieren. Ira verbaasde me vandaag ook. Terwijl ik dat rondje met Ola aan het lopen was, keek ik achterom (toen ik ongeveer halverwege het rondje was) en ineens zag ik dat Ira achter me aankwam met een rolstoel om op te leunen. Helemaal uit haar zelf. Eigen initiatief. Sterker nog, niemand wist dat ze er tussenuit was gesneakt. Ze heeft het hele rondje zelf achter de rolstoel gelopen en zelfs het sturen ging al beter (doordat het gisteren behoorlijk heeft geregend stonden er modderplassen op het pad waar de rolstoelen niet doorheen mogen). Narcese (het kleine rolstoeljongetje van wie ik de naam steeds vergat) begon vandaag tegen me te praten en we deden samen ‘hoofd, schouders, knie en teen’. Hij vond het stukje ‘oren, ogen, puntje van je neus’ het leukst. Het is toch zo’n schatje. Ook hij begint me kusjes te geven, net als Ira. En Ola begint er op te vertrouwen dat als ik haar neerzet, ik ook wel weer terugkom, wat betekent dat ze het niet meer op een brullen zet als ik haar terugzet op haar plaats.
Als ik al deze vorderingen zie, als ik denk aan alle knuffels en kusjes. Hoe kan ik dan ooit volgende week weer naar huis gaan? Ik vind het echt moeilijk. Vandaag had ik Ola even op de arm en knuffelde haar en ineens realiseerde ik me dat ik die kans nog maar 2 keer heb. That’s it. Dat idee zorgde er voor dat ik moeite had om haar weer naar te zetten.

Verder heb ik vandaag een radio overhandigd aan de second director voor een bedlegerig meisje. Ze wil er eerst even naar kijken, hoe hij werkt, enz, en als ik woensdag weer in de instelling ben, brengen we de radio samen naar het meisje. Ook probeert de second director nog steeds voor me te regelen dat ik Tanya nog een keer kan zien voordat ik wegga. Ze heeft nog niet kunnen vinden in welke groep ze zit. (Wat ik wel een beetje vreemd vind, want ze hebben maar 10 groepen, maar goed, zo gaat het in Oekraïne en na 7 weken ben ik daar wel aan gewend.) Verder heb ik haar nog gesproken over een massage-apparaat wat ze wil aanschaffen. Ik ga kijken of ik iets beters, moderners, professionelers kan vinden. Stiekem moest ik mijn lachen inhouden toen ze me liet zien wat ze op het oog had. Het was een soort vacuümpomp. En omgerekend kost dat gewoon nog tussen de 200 en 600 euro (sites geven nogal verschillende prijzen). Ik denk dat er voor die prijs wel iets beters kan worden gevonden. Dus daar ga ik me nog even over buigen. Ik vind het heel positief dat ze zoiets voor de kinderen willen aanschaffen, maar het zou fijn zijn als ze dan ook iets effectiefs, nuttigs en duurzaams aanschaffen. Een flinke berg geld zal het toch wel zijn. ;) Mocht u hierin een bijdrage willen leveren dan kunt u geld overmaken naar Pinkstergemeente Jozua (rekeningnr. 114399484) onder vermelding van Oekraine massage, of iets soortgelijks.

Verder zijn de afgelopen dagen vrij rustig geweest. Ik heb echt even weekend gehad. Ik begin inmiddels toch wel wat vermoeid te raken, dus dat was wel even goed. Verder is het afscheid nemen begonnen. Vorige week heb ik al afscheid moeten nemen van Julie en Chris, maar met een beetje geluk zie ik ze in Kiev nog. (Zij komen waarschijnlijk maandagochtend aan en ik vlieg maandagmiddag). En ondertussen gaat het afscheid nemen verder. Vanmorgen heb ik afscheid genomen van Katya, die een paar dagen weggaat en die ik daarna waarschijnlijk niet meer zie. (Katya is één van de vertaalster en was dit jaar de vertaalster van de Dutchies.) Toch vreemd om nu al gedag te zeggen tegen mensen. Katya bemoedigde me met de woorden dat het slechts een tijdelijk afscheid is, aangezien ik toch wel weer een keer terugkom. Dat was een mooie positieve benadering en na een dikke knuffel scheidden onze wegen.