One more round

Deze week gebeuren er weinig hele spectaculaire dingen, of ik ben er meer aan gewend.

Iedere ochtend help ik mee met een kidscamp hier in de buurt. A&L organiseren dit en er komen dagelijks ruim 30 kinderen op af, wat echt super is. Het is leuk om te merken dat de kinderen uit de buurt me echt kennen. Ik kan niet eens rustig boodschappen doen, of er zitten al weer kinderen op mn nek. Haha. De kinderen zijn zo enthousiast, het is soms lastig om ze in de hand te houden, maar dat hoort er bij.

Aangezien Alina 's ochtends vertaald op de kidscamp, ga ik nu aan het eind van de middag naar de gehandicapteninstelling. Dat had nogal wat voeten in de aarde. Blijkbaar gaan de kinderen dus eigenlijk niet 's middags naar buiten ben ik nu achter. De second director had ons echter toestemming gegeven om een week lang 's middags te komen. Maandag zag ik er nogal tegenop om te gaan. Aangezien er vorige week tegen me geschreeuwd was de laatste keer dat ik er was. Toen we er maandag aankwamen was het ook wel even teleurstellend want het begon min of meer te regenen (er kwam af en toe een spetter uit de hemel vallen) dus de kinderen mochten niet naar buiten. Dinsdag ben ik stug weer teruggegaan. We hadden een beetje een chagrijnige zuster, maar we kregen zowaar 6 kinderen mee naar buiten waar we mee mochten spelen. We mochten alleen op hun territorium blijven, dus we hebben vooral overgegooid met een bal. Na dinsdag had ik er nog steeds een beetje de pee in, ik was totaal niet voldaan. Ik voelde me een beetje neergeslagen. Alsof mn werk van eerder voor niets was. Woensdag echter kreeg ik weer nieuwe moed. Terwijl ik buiten liep kreeg ik een nummer in mijn hoofd over opstaan na een boksronde en blijven geloven. Dus ik ging met hernieuwde moed die middag. Er was een lieve zuster die ons 7 kinderen meegaf en zei dat we mochten gaan waar we wilden als we maar op het terrein bleven, dat we ook wel naar het hoofdgebouw mochten en de bijbehorende speeltuin. Dat is een plek waar de kinderen nooit komen, dus dat was super. 4 van de kinderen konden lopen en de anderen gingen mee in hun rolstoel. We hebben heerlijk gespeeld en het uur dat we hadden vloog om. De kinderen in de rolstoelen heb ik één voor één er uit gehaald en meegenomen op een draaimolentje en laten schommelen in een wiebeleend. Het was geweldig om de kinderen op te zien leven en te zien lachen. Hoewel het fysiek vrij zwaar was (2 van de rolstoelgebonden kinderen zijn toch wel rond de 12 jaar en hebben ook het bijbehorend gewicht) was het zo ontzettend de moeite waard.
Toen we gisteren (dus woensdag) naar de instelling gingen, kwamen we een stel tegen dat uit een taxi stapte. Het waren (gebaseerd op hun uiterlijk) overduidelijk Amerikanen. Ze groetten ons en wij groetten terug. Alina vertelde me dat ze een jongetje uit groep 2 (de andere 'idiotengroep') adopteren. Vandaag kwamen we het stel weer tegen en hebben we even netjes kennisgemaakt. Het is een geweldig stel. Ze hebben al 3 dochtertjes (van 6,4, en 2) en nu adopteren ze en jongetje van 5,5 maar het is net een grote baby als je hem ziet. We hebben vandaag met de kinderen die wij mee naar buiten kregen, gewandeld met het stel. Hun zoontje is net zo schrijnend dun als sommigen uit mijn groep. Het was geweldig om te zien hoeveel liefde ze voor het jochie hadden. Ik hoop ze nog een keer echt te spreken. Het zijn mensen met echte passie, een passie die ik herken en deel. Dat is geweldig.

Wat valt er verder nog te vertellen. Dinsdag zijn de Dutchies weer naar huis gegaan. Ik ga ze verschrikkelijk missen. Het is heel raar om hier nog te zijn, terwijl zij weer naar huis zijn. De kinderen van de kidscamp vroegen naar ze, dat is zo sneu. En ik ga alle potjes Alias missen. Alle gezellige avonden, de goeie tijd. Het was ook echt wel even slikken toen ik ze op de trein zette, maar gelukkig namen A&L en A&H (Ashley en Hayley) me mee naar de Mc Donalds waar ik mn verdriet weg kon eten met een Mc Flurry.

Tot zo ver weer even mijn update, er zijn verder geen grote noemenswaardige dingen gebeurd. De gegevens voor het sponsorproject liggen nu bij Max om vertaald te worden en ik ben benieuwd hoe dat verder gaat lopen. We gaan zo bij hem eten, dus dan vraag ik er maar weer eens naar. It's so exciting!