Afscheid nemen bestaat niet..

Marco Borsato kan zo hard zingen als hij wil, maar afscheid nemen is toch echt wel bagger, ik weet niet hoe hij had bedacht dat het niet bestond.

Vandaag was misschien wel de moeilijkste dag van de hele reis. De hele dag stond in het teken van afscheid nemen. Vanmorgen nog naar 'mijn groep' geweest. Bewapend met snoep, sap, knutselmaterialen en speelgoed betrad ik het terrein. De brok in mijn keel werd steeds groter. Iedere stap die ik zette, maakte het moeilijker om mijn tranen nog weg te slikken. De moed zonk me in de schoenen toen ik 'mijn kinderen' zag. Ik wist dat het niet 'eventjes' kon doen. Dit ging veel moeilijker worden en daar was ik al bang voor. Ik heb een geweldige laatste dag gehad. Ik heb met vrijwel ieder kind (dat er toe in staat was) een rondje gelopen om het huis. Ik heb geknuffeld, gestoeid, gekieteld, gelachen. Ik heb alles er uit gehaald wat er in zat. En toch kwam de tijd veel te snel dat ze naar binnen moesten.
Ola, mijn kleine prinsesje, was in het ziekenhuis en ik was even bang dat ik geen afscheid van haar kon nemen. (Stiekem heb ik toch zo mijn 'favorieten' en was zij wel echt mijn kleine prinsesje.) Maar een kwartier voordat de kinderen naar binnen moesten kwam er een ambulance aanrijden waar een zuster uitstapte met Ola op de arm. Ik wist dat dit de laatste keer was dat ik hier was, dus ik besloot mijn principes even aan de kant te gooien. Ik probeer de kinderen over het algemeen niet op te tillen omdat ze dan niet meer neergezet willen worden. Maar nu kon het me niets meer schelen. Ik moest ze nog even kunnen knuffelen voordat ik ging. Dus toen Ola er weer was, heb ik haar op de arm genomen en vastgehouden totdat ik haar binnen 'af moest geven'. De rest van de tijd dat ik in de box was, heb ik non-stop kinderen op schoot en op de arm gehad. Ze waren allemaal bijzonder knuffelig vandaag. Sergej (1 van de jongens met downsyndroom) heeft denk ik wel een halfuur op schoot gezeten, tegen me aan hangend, gewoon spelend met zijn vingers. Tevreden omdat hij het felbegeerde plekje had weten te veroveren op een onbewaakt moment.
De zusters gaven me wel echt even de kans om afscheid van de kinderen te nemen. Ik werd zelfs meegenomen tot 1 stap over de drempel van de groep. Zo ver was ik nog nooit binnen geweest. De teacher vertelde dat ik naar huis ging, Nederland-huis. Ik had het al een paar van de kinderen verteld. Maar wat er gebeurde toen de teacher dat vertelde was echt vertederend. Aleg kwam naar me toe voor een laatste knuffel, Ola klampte me nog even vast, Narcese gaf me nog een laatste kusje, Sacha zei goodbye (in het Engels), Ira zwaaide me na tot ik uit groep was en Vjenja (1 van de jongens met downsyndroom) stond me met grote, droevige ogen na te staren door het raam. Met veel pijn en moeite hield ik het droog terwijl de teacher me eerlijk bekende dat het zelfs haar moeite kostte om me te laten gaan omdat ik van zo'n grote waarde was geweest in de groep en ze echt hadden gezien hoe de kinderen zijn gegroeid in de tijd dat ik er was. Haar woorden raakten me diep, aangezien ik me echt niet altijd even welkom had gevoeld maar de teacher wel haar best deed om altijd vriendelijk te zijn, ook al stond ze misschien niet altijd achter de dingen die ik deed of wilde doen.

Na een moeizaam afscheid van de groep gingen we naar binnen om nog even met de second director te spreken. We hebben meer dan een halfuur op haar moeten wachten, maar daar ben ik inmiddels wel aan gewend, en vandaag was ik er heel blij mee. Nu had ik een halfuur de tijd om de eerste emoties te laten zakken. Alina merkte op hoe bijzonder stil ik was. Ik kreeg geen woord over mijn lippen, bang dat ik in tranen zou uitbarsten bij ieder woord dat ik zou zeggen. Maar goed, tegen de tijd dat de second director er was, kon ik weer praten. Ook de second director toonde haar dankbaarheid. Het was een vreemde gewaarwording, iedereen was zo blij met me. Misschien wel omdat ik nu vertrek. :P Nee, geintje, ze was echt dankbaar. Ik kreeg een bedank-getuigschrift mee waarin ze spreekt over het doorzettingsvermogen waarmee ik dingen heb aangepakt en de passie en het enthousiasme dat ik met me meedraag in alles wat ik doe. Kortom het was een bijzonder gesprek. Ik vond het bovenal bijzonder en waardevol dat ze me Gods zegen toewenste. Ze zag God in mij aan het werk zei ze, dat raakte me. Ze vroeg me om contact met haar te houden via de mail, zodat we met elkaar verbonden blijven en ik ben altijd weer welkom als ik terugkom in Oekraïne.

Dat was me het ochtendje wel. Ik had echt even tijd nodig om alle emoties te laten zakken en toen kon ik weer richting de instelling voor mijn afscheid van Tanya. Ik wilde haar zo graag zien, uiteindelijk is het gelukt en nu moest ik al weer afscheid nemen. Het voelde zoveel te snel. Mijn porceleinen pop keek me aan alsof ze alles begreep. Met haar emotieloze, fijne gezichtje keek ze me diep in de ogen. We hebben een uur lang samen op een schommel gezeten, gewoon heen en weer wiegend, genietend van elkaars nabijheid. Haar hoofd tegen me aangeleund, mijn gezicht in haar haren verborgen. Het viel me op dat ze niet naar instelling ruikt. (Kinderen (en ook volwassenen) die in een instelling, weeshuis, oid wonen hebben een speciale geur. Overal hetzelfde. Die geur heb ik me eigen gemaakt de laatste week. Wat ik ooit bestempelde als stank is nu een welkome geur. Ik vrees dat ik zelfs die geur ga missen.) Terwijl we daar samen zaten te schommelen, heb ik haar gewoon in het Engels verteld dat ik moest vertrekken, dat het zoveel te vroeg voelde, dat ik de hele zomer gehoopt had haar te zien en dat ik nu ik haar eindelijk had gevonden al weer achter moest laten en dat dat me spijt. Je had haar gezicht moeten zien toen. Ze keek me aandachtig aan, met haar prachtige blauwe ogen. Alsof ze alles begreep. Ik vond het zo moeilijk om haar weer naar boven te brengen en haar achter te laten. Ik noemde haar eerder 'mijn porceleinen pop'. Dat is waar ze me aan doet denken. Een heel mooi, fijn gezichtje, prachtige ogen, maar totaal uitdrukkingsloos. Ze beweegt zoals jij haar laat bewegen, ze reageert niet. Net zo kwetsbaar ook als een porceleinen pop. Zal er iemand zien hoe breekbaar ze is. En zal iemand de schoonheid zien die ik heb gezien. Of zien mensen alleen het stomme, gehandicapte meisje. Ze praatte gisteren en vandaag volop tegen me. Ze maakte zoveel geluiden, alsof ze heel verhalen vertelde, zelfs met intonatie. Ik heb mijn kindje achter moeten laten. Toen ik haar naar de groep bracht, klampte ze me nog even vast. Alsof ze begreep dat ik (op korte termijn) niet meer terug zou komen.

Alsof al dat afscheid nog niet genoeg was, ben ik vanavond ook nog naar de jeugdavond van de mine church geweest. Ik wilde ze graag nog zien voordat ik ging, maar dat betekende wel weer nog meer afscheid nemen. Na een tijd van aanbidding, vroegen ze me nog wat delen. Ik was blij er nog wat te mogen delen. Hoewel ik enigszins voor het blok werd gezet, was het heerlijk om eventjes een minipreek te kunnen geven. Na die tijd hebben we nog een super gezellige tijd gehad met 'tjai sacharam' (thee met heel veel suiker, zeg maar minstens 3 overvolle theelepels in een klein kopje). Ze liepen allemaal mee tot de weg en hebben me nagezwaaid totdat we uit beeld verdwenen. Nog meer afscheid. Het was wel even genoeg voor een dagje. Nu rest me nog het afscheid zondag van de geweldige mensen die me hier omgeven. Maar voor nu, verstand op nul, blik op oneindig. Morgen weer een nieuwe dag.