Tanya!!!

Ik heb Tanya gezien!! Ik ben zo blij!! Even toelichting voor een ieder die nu geen idee heeft waar ik over praat. Vorig jaar toen we hier op mission trip waren met het team van Interteen zijn we in deze gehandicapteninstelling voor kinderen geweest. Er was toen 1 meisje dat mijn aandacht trok. Een meisje dat apathisch voor zich uitstaarde en dat vastgebonden zat aan het bankje. Vooral dat laatste.. Het deed me pijn om te zien dat ze zat vastgebonden en ik had mijn zinnen er op gezet om haar los te krijgen. Na de nodige woordenwisseling met de zusters mocht ik haar dan eindelijk losmaken, zolang ik maar binnen gezichtsveld bleef met haar. Ze hadden me inmiddels verteld dat Tanya agressief kon zijn en dat ze geen emoties kon uiten doordat ze een gedeeltelijke hersenverlamming zou hebben, dat was ook de reden dat ze niet kon praten. Lopen zou ze nauwelijks kunnen. Zodra ik haar losmaakte, haalde ik dat laatste meteen onderuit, ze had weliswaar ondersteuning nodig, maar ze liep best redelijk. Ze was geenszins agressief, al probeerde ze wel steeds haar petje af te trekken wat ze verplicht op moest. En toen kwam het meest wonderbaarlijke stukje. Ik nam haar mee naar een draai-speeltoestel en nam haar op schoot. En toen.. Toen brak er een lach door op haar gezicht. Ik krijg nog steeds een brok in mijn keel als ik er aan denk. Nadat we daar waren geweest, heb ik heel wat tranen vergoten en direct wist ik dat ik hier terug wilde komen. En zo is deze reis eigenlijk ontstaan.
Terug naar vandaag. Ik doe al enige tijd moeite om Tanya weer te kunnen zien, maar het kostte nogal veel moeite om te lokaliseren in welke groep ze zat (wat ik niet echt snap, want er zijn maar 10 groepen). Maar nu was het zo ver. Ik heb haar gevonden. Ik had maar een kwartiertje ofzo, want daarna moesten ze naar binnen, maar ik mag vanmiddag weer. Dan heb ik weer maar een halfuurtje, maar daar doe ik het voor. Ik zag Tanya en ze zat weer vastgebonden aan een bankje. Ik liet Alina vragen of ik haar los mocht maken en ondertussen knielde ik vast bij haar neer. Zodra ik neerknielde brak er een lach door op haar gezicht en gingen haar ogen stralen. De ogen die weer zo apathisch voor zich uit hadden gestaard. En ik mocht haar direct losmaken, geen gezeur dit keer. En ze liep. Ze liep aan 1 hand. Ze liep geweldig. Zo nu en dan boog ze ineens voorover, maar als je haar vroeg om rechtop te gaan lopen, dan deed ze dat onmiddellijk. En toen het draai-toestel in zicht kwam, draaide ze onmiddellijk die kant op en sleepte me mee. Ze keek me hoopvol aan, ik nam haar op schoot en we draaiden weer rond. Het was geweldig. Dat ze naar het draai-toestel toe liep was voor mij de bevestiging dat ze echt nog wist wie ik was. Dat ze niet puur naar me lachte omdat ik haar aandacht gaf, maar omdat ze wist wie ik was. En ze wist wat we de vorige keer gedaan hadden.
Vorig jaar was het me al opgevallen dat ze bijzonder slim was. Ze neemt de wereld om zich heen in haar op. Het viel me op dat ze begreep wat je haar vertelde en dat ze echt leefde. Maar dat ze niet kon reageren doordat ze niet kan praten. Ze deed me denken aan een kind dat ik ken in Nederland en vandaag viel het me weer op hoeveel ze qua ontwikkeling van elkaar weg hebben. Vorig jaar realiseerde ik me hoeveel Tanya zou kunnen bereiken als ze in Nederland opgroeide en hetzelfde drong vandaag weer tot me door. Dat... Dat was de reden dat ik kwam. Omdat ik iets te brengen heb hier in Oekraïne. Omdat ik iets te bieden heb. Iets wat ze hier niet hebben. En dat... Dat is wat ik hier doe. En het is zo mooi om dat nog even te mogen zien zo aan het einde.

Zo, dat wilde ik even delen. Even uiting geven aan de extreme blijdschap die mijn hart nu vervult. Ik zal zo even proberen om een foto van Tanya te uploaden.