Hiking over the cliff

Wat een dagen weer. Nogal uitdagend, zachtjes uitgedrukt.

Woensdagochtend ben ik in de gehandicapteninstelling geweest. Weer een mooie mijlpaal bereikt. Eerder had Ola al haar eerste losse stapjes gezet. Nu heeft Ira een rondje om het gebouw gelopen. Het leverde me helaas wel schreeuwende zusters op. Ze vonden dat het onverantwoord was om zo ver met Ira te lopen, maar Ira zelf straalde van oor tot oor en ze had het super goed volgehouden.
Het is wel echt super om zoveel tijd met de kinderen te hebben. Ik merk dat sommige kinderen ook echt kunnen ontspannen tijdens een massage, dat is echt een uitkomst. Het kalmeert ze zo ontzettend

Donderdagochtend en vrijdagochtend ben ik met de Dutchies mee naar 'camp' geweest, waar ik eerder ook al een dagje was geweest. Vlada zag me en kwam op me afrennen en knuffelde en kuste me. Het was super dat ze me zo herkende en zo enthousiast op me reageerde. De andere Dutchies keken best wel vertederd toe. Het was super leuk bij 'the camp'. De kinderen waren zo enthousiast, deden lekker mee. We hebben spelletjes gespeeld, sketchjes gedaan, bijbelverhalen verteld, geknutseld, enz.

Donderdagmiddag ben ik met Hanneke naar het babyweeshuis gegaan. Ook daar werd er deze keer tegen me geschreeuwd. Mijn groep had een zeer chagrijnige zuster. Ik mocht de kinderen niet optillen, niet bij de hand nemen, ik mocht geen tikkertje en geen verstoppertje met ze spelen en ze ook niet op schoot nemen. Kortom, ik mocht vrijwel niets met ze. Maar goed, alles wat niet mag, heb ik al doende uitgevonden, wat me dus een schreeuwende zuster opleverde.

Zo zijn er hier wel vaker shockerende dingen. Zo zag ik in de speeltuin hoe een kind met een stok werd afgeranseld door haar moeder. De rode striemen over haar rug stonden nog op mn netvlies toen ik 's avonds wilde gaan slapen.

Vandaag was weer super. Vanmorgen zijn we weer naar Bori Ugly geweest, de gehandicapteninstelling voor volwassenen. Het is zo geweldig om de mensen yoghurt te mogen geven. Het is iets wat ze helemaal niet gewend zijn. We behandelen ze met respect en menswaardig, maar soms zie je schrijnende situaties. Het is mooi om een lichtje te kunnen laten schijnen op deze donkere plaats. We merken echt dat de atmosfeer er verandert door de tijd heen, naarmate er meer 'ministry' wordt gedaan. Desalniettemin greep het me vandaag zo nu en dan weer behoorlijk aan. In de kooi voelde ik me vandaag behoorlijk geïntimideerd door 1 van de mannen en later bij de bedlegerige mensen was er een kamer waar een drukkende sfeer was. Dwars door alles heen zijn we daar steeds aan het aanbidden. 1 of 2 zijn non-stop aan het zingen en God groot aan het maken en dat maakt ook echt verschil. Wanneer de situatie me dan even te veel aangreep, ging ik luidkeels meezingen en voelde ik ook in mij een verandering.

Vanmiddag zijn we naar een dorp geweest. Een dorp waar nog nooit het woord van God verkondigd was. Om eerlijk te zijn, hou ik normaal niet zo van de 'village outreach'. Maar dit dorp was heel anders. Ik voelde me helemaal thuis onder de dorpelingen. Ze waren ook zo hongerig. Ik heb het zelden zo stil meegemaakt terwijl ik een getuigenis gaf. We hebben er ook eten uitgedeeld en de mensen waren er zo dankbaar voor. Svjeta, de christen in het dorp, had haar 'tuin' opengesteld voor de 'dienst'. Onder de druivenstruiken rondom een tafel hebben we zo'n 20 mensen gepropt. De sfeer was super. Het was knusjes, maar heel gezellig, de mensen toonden betrokkenheid, stelden vragen. We hebben het evangelie in een notendop met ze mogen delen, we hebben mogen getuigen en zingen. Het was echt super. Svjeta bleek een zeer creatieve vrouw die echt geweldig leuke en soms bijzonder grappige dingetjes maakt. We hebben een kijkje in haar werkplaats mogen nemen, dat was echt leuk.

Gistermiddag zijn we na 'the camp' nog even gaan zwemmen in een prachtige plas. Oorspronkelijk werd er gegraven ofzo, en toen is er een natuurlijke bron geraakt, waardoor het gat vol is met water. Het is het schoonste water uit de omgeving. Het was heerlijk om er even te zwemmen, al was het maar voor een kwartiertje ofzo.
Om bij het water te komen moesten we een stukje lopen, of zoals werd gezegd: 'just some hiking over the cliff'. Zo leek het ook. Terwijl we omhoog liepen, kon je niet zien hoe het weer naar beneden zou gaan. Het einde was ook niet echt te zien. Je wist alleen dat je een keer op de top zou staan en dat het dan heel stijl zou zijn en spannend om naar beneden te gaan.
Zo voelt het ook een beetje om hier 'in the ministry' te zijn. Je gaat bergopwaarts, het is soms zwaar, maar je weet dat je omhoog gaat. En tegelijkertijd weet je dat er altijd ineens een spannend stuk op je kan wachten, waarvan je niet weet hoe stijl of moeilijk het zal zijn. Het is een 'constant voorzichtig zijn'. Altijd een beetje spannend. Zo voelt het om hier te zijn en bezig te zijn. Af te tasten wat veilig is, wat kan, of ik die voet wel of niet kan verzetten. Het is één groot avontuur.