Born for such a time as this

Voordat ik begin aan deze blog, wil ik een stuk van een nummer met jullie delen. Het gaat om het nummer 'the Anthem' van Jake Hamilton. (http://www.youtube.com/watch?v=LgtWepXy-AI) Het gaat er over dat God ons roept. Het zegt:
'Wake up child, it's your turn to shine. You were born for such a time as this.'
Onderweg naar de bushalte (om naar de gehandicapteninstelling te gaan) luister ik dit nummer vrijwel iedere dag. Het is mijn tijd om te schijnen. God heeft mij hier geplaatst om Zijn liefde uit te delen. Hoe langer ik hier rondloop, hoe meer ik besef dat dit inderdaad mijn moment is om op te staan. Ik ben hier behoorlijk wakker geschud door alles wat ik zie en gezien heb en nu is het aan mij om daarin Gods licht te laten zien. Hij heeft mij hier en nu geplaatst om me te gebruiken en het is zo geweldig om daarvoor in Gods dienst te staan.

Dat gezegd hebbende, wil ik jullie weer meenemen in mijn afgelopen dagen.

'Zondag'
Afgelopen zondag zijn we naar Pastor Yuri's kerk geweest. Ik blijf het een indrukwekkend gebouw vinden. De muur achter het podium is blauw met wolken en in het midden hangt een groot schilderij met engelen en Jezus die komt op de wolken. Het is een fijne kerk om te komen. We voelden ons op ons gemak bij de pastor en voelden ons daar ook echt zo vrij om te zeggen wat we op ons hart hadden. Voor de mensen die de interteen-blog ook lezen, kan hier mogelijk wat herhaling voorkomen. :P (even wat reclame, de blog van de Interteen reis is: http://interteenmission.waarbenjij.nu). Voor de dienst werden we uitgenodigd in het kantoor van de pastor waar we de dienst hebben doorgesproken en samen hebben gebeden. Hier in Oekraïne is het heel normaal dat als er een team komt, dat zij de hele dienst in handen krijgen. Het aanbiddingsteam van de kerk deed wel de aanbidding, maar verder werd er van ons verwacht dat we alles deden. Wat is alles? Dat is het volgende. Aan het begin van de dienst deed Iris 'the call to worship' waarin je mensen oproept zich op God te richten, Hem alle eer te geven, Hem te aanbidden in Geest en in Waarheid, zoiets. Vervolgens deed het aanbiddingsteam dus de aanbidding. Dat was wel echt super vet, ik kon alle liederen in het Russisch meezingen en het was echt een fijne tijd van aanbidding. God voelde zo ontzettend dichtbij. Ik betrapte mezelf er op dat ik tussen de nummers door God ook in het Russisch aan het aanbidden was, wat best wel een coole ontdekking was. Na de aanbidding kregen wij de rest van de dienst. Er werd van ons verwacht dat we wat zongen, wat echt heel handig is zonder muzikanten. (not.. :P). Na het zingen heeft Nienke een getuigenis gegeven en na de getuigenis heeft Matt gepreekt. Het was zijn eerste keer in het Engels en ik denk dat ik namens alle Dutchies hier kan zeggen dat we trots op hem zijn. Het was super. Na de preek nam de pastor het woord en werd er nog gebeden voor zieken, waarbij Matt weer naar voren werd gehaald om dit gebed te leiden. Aan het einde van de dienst was het tijd voor de collecte. Hier wordt de collecte niet gewoon opgehaald in mandjes, het gaat er een beetje anders aan toe. Voor de collecte wordt er een minipreek gehouden die in verband te brengen is met geld geven. Dit moet een nogal stimulerend praatje zijn en vervolgens komen de mensen naar voren om hun gift in emmers te stoppen. Wij Nederlanders voelen ons vaak een beetje bezwaard om om geld te vragen en zo'n collectepraatje voelt voor ons dat ook nogal vreemd aan. Aangezien ik hier deze zomer al het langst ben en er inmiddels aan begin te wennen, bood ik aan dat ik dat dan wel wilde doen. Naar aanleiding van Maleachi 3:10 (Stel mij maar eens op de proef – zegt de HEER van de hemelse machten. Breng alle tienden naar mijn voorraadkamer, zodat er voedsel in mijn tempel is, en zie dan of ik niet de sluizen van de hemel voor jullie open en zegen in overvloed op jullie land laat neerdalen.) heb ik gesproken over je vertrouwen op God stellen dat Hij zal voorzien in je noden op het moment dat je Hem geeft wat Hem toekomt. Om een lang verhaal kort te maken, was ik enorm in mn element terwijl ik dat praatje deed en rolde de woorden zo uit mn mond. Toen ik daarna terug naar mijn plaats liep zag ik de Dutchies zitten met allemaal een brede lach om hun gezicht en daarnaast een stralende pastor. Na de dienst kwam de pastor nog naar ons toe om met ons te praten. Hij richtte zich tot mij en zei dat ik een echte spreker was. Toen hij hoorde dat ik nog 4 weken hier ben, werd ik spontaan uitgenodigd om deze zomer nog te komen spreken in hun kerk. Ik was echt met stomheid geslagen en heb het aanbod dankbaar aangenomen. Ik was de rest van de dag onder de indruk van de woorden van de pastor.

Na de dienst hebben we gezellig met de Dutchies, Ashley, Hayley, Katya en onze chauffeur geluncht bij de Mc Donalds. Als we een busje/taxi huren, hebben we tot nu toe steeds dezelfde chauffeur. Een tamelijk jonge man die wel in is voor een grapje. Ik heb hem al leren kennen voor de andere Dutchies hier waren en het is leuk om hem nu vaker tegen te komen. We beginnen elkaar al te plagen.

De rest van de dag hebben we lekker ontspannen en heerlijk een spelletje gedaan. Alias! Het is echt een geweldig spel. We hebben het sindsdien iedere dag gespeeld en steeds weer opnieuw zorgt het voor hilariteit. We leren elkaar een stuk beter er door kennen, vooral elkaar rare hersenkronkels. We hebben regelmatig de slappe lach en we voelen ons echt een team. Het is super. Ook al ben ik maar halve dagen bij ze (over het algemeen) toch hoor ik er bij. Het is fijn om de Dutchies hier te hebben. :D

'Gehandicapteninstelling'
Gisterochtend ben ik naar de gehandicapteninstelling geweest. Ola heeft toen haar eerste losse stapjes gezet, wat echt een enorme vooruitgang is in een week. Het is super om te zien. Ira die tot nu toe snel opgaf met lopen, wilde nu juist de hele tijd met me rondlopen. Het is echt geweldig om te zien hoeveel er in korte tijd al kan veranderen als je maar structureel stimuleert. Naast loopoefeningen doe ik ook simpele beenspieroefeningen met ze in de hoop dat hun benen wat sterker worden. En naast alle inspanning, geef ik ze ook beenmassage, omdat hun spieren nog niet veel gewend zijn en heel snel heel gespannen zijn. Daarnaast is het een punt van algehele ontspanning, op zn minst voor Ola. Ola heeft gisteren heerlijk tegen me aan gehangen en draaide elke paar minuten een stukje verder om, eerst haar benen, toen haar armen, haar rug, haar buik, haar hoofd, enz. Ze had er wel wat moeite mee toen ik naar Ira ging, maar toch leek ze er begrip voor op te brengen. Ola optillen is wel heel vreemd. Ik schat dat ze zo'n 8 jaar is, maar het is net alsof je een jonge peuter optilt, zo weinig weegt ze. Ze is ontzettend mager. En ze kan niet tegen kietelen. :) Toen ik gisteren met mijn handen in haar zij zat begon ze te lachen en als ik over haar ribben heen ging, dan begon ze helemaal te kronkelen. Op den duur was ze echt hardop aan het lachen. Het was voor het eerst dat ik in deze groep gelach hoorde.
Vandaag heb ik weer gelach gehoord in de groep. Weer van Ola, maar ook van een ander meisje, Ira 2 (ook Ira dus, maar nja, die zijn er hier zo veel). Ze zal een jaar of 12 zijn en zat tot nu toe elke keer in een rolstoel. Vandaag zat ze in de box er bij en heb ik met haar overgegooid terwijl ik Ola's buik kriebelde. Later toen ik met Ola had gelopen en haar een beenmassage had gegeven, kwam ook Ira 2 naar me toe om een beenmassage te krijgen. Hoewel ik geen beenspieroefeningen met dr doe, heb ik dr die toch gewoon gegeven. Het is ook gewoon een stukje liefde en aandacht die je geeft. En een stukje geborgenheid en tederheid wat het kind kan voelen doordat het een keer wordt aangeraakt op een voorzichtige, liefdevolle manier. Toen ik haar benen masseerde, was ik echt stomverbaasd. Haar spieren waren zo zwak dat ze nauwelijks te vinden waren. (Zij heeft geen spillebenen, maar gewoon normale). Daarnaast ben ik op zoek gegaan naar haar knieschijven. Ze blijkt nauwelijks knieschijven te hebben. Iets meer naar boven en naar buiten dan bij normale mensen vond ik wel iets van een botje wat haar knieschijven moesten zijn (gezien dat ze dezelfde vorm leken te hebben als normale knieschijven, voor zo ver ik het kon voelen). Haar knieschijven waren nog geen 1 bij 1 centimeter. Het verbaasde me toen ook helemaal niet meer dat ze niet kan lopen. Niet alleen haar spieren zijn niet goedontwikkeld, maar ook haar botten dus niet. Daarnaast lopen haar voeten rechtdoor vanaf haar benen, dus ze zou zeg maar altijd op het puntje van haar tenen moeten staan. Aan littekens te zien, is ze er al wel een keer aan geopereerd, maar wat ze ook gedaan hebben, heel effectief was het niet.
Ira 2 was heel blij dat ik tijd met haar doorbracht. Toen ze naar binnen moesten, zag ik haar met veel moeite zelf in haar rolstoel klimmen, toen zag ik weer dat ze haar onderbenen eigenlijk helemaal niet kan gebruiken, maar het is niet dat ze er geen gevoel in heeft, want ze vond het heerlijk als ik haar benen masseerde. Sommige dingen zijn me echt nog een raadsel. Misschien had ik toch iets meer medische kennis moeten hebben.

Overigens is het gedaan met het 'uitslapen' (tot half 9) voor mij. Vandaag werd me verteld door 1 van de vaste zusters van mijn groep (die ook best wel eens chagrijnig tegen me doet) dat de groep om 9 uur al naar buiten komt en dat ik van harte welkom ben om eerder te komen, zodat ik meer tijd heb met de kinderen. Dat was echt super om te horen. Ik heb ook geprobeerd heel sneaky foto's te maken van de groep, terwijl ik de kinderen tot aan de deur bracht, maar meer dan een paar bedden in de slaapkamer heb ik niet op de foto gekregen. Ik mocht daar eigenlijk geen foto's maken, dus dat moest stiekem. Ik heb nog steeds hoop dat ik een keer mee naar binnen mag.

'Second Director'
Vanmorgen heb ik ook gesproken met de 'second director'. Ik heb gegevens van 7 kinderen gekregen die een operatie nodig hebben. Van deze kinderen kan ik profielen gaan maken. Daarbij heb ik alleen nog wel Max' hulp nodig, omdat hij de diagnoses correct kan vertalen van Russisch naar Engels. Daarnaast heb ik foto's gekregen van meer kinderen die ook nog noden hebben, maar waarvan (nog) geen informatie beschikbaar was, maar misschien op den duur wel. Echt super dat ik zelfs foto's er bij krijg. Sterker nog, ik krijg nog mail met daarin het hele fotobestand, met foto's van alle kinderen uit de instelling, dus ik ben benieuwd op welke termijn ik die mail moet verwachten.
Naast de lijst met kinderen voor de profielen, heb ik ook een lijst gekregen met de medicijnen die ze nodig hebben, maar waar geen geld voor is. Mogelijk kan ik hier ook iets mee doen, maar dit wil ik eerst nog met Max bespreken, omdat ik zelf niet goed weet welke rol de overheid hier al dan niet in speelt en hij daar waarschijnlijk een beter beeld van heeft.

Het communiceren in de gehandicapteninstelling gaat hier wel heel grappig. Bij alles wat ik doe, bedank ik de zusters, de teacher en de second director dat ik dat mag doe, dat ze me toestaan, dat ze me gegevens geven, enz. De hele tijd iedereen bedanken, het is de enige manier om op een goede manier met ze communiceren en ze niet voor het hoofd te stoten.

'Babyweeshuis'
Gistermiddag zijn we naar het babyweeshuis geweest. Blijkbaar komen die kinderen dus 's middags ook buiten, dus daar kan ik voortaan ook 's middags heen. Gisteren kwamen de kinderen rond half 5 buiten en waren ze buiten tot ongeveer kwart over 6, wat dus ook best wel lang was. De groepen waren alleen wel door elkaar gegooid, wat ik wat jammer vond, daardoor moest ik kiezen of ik bij Olja of bij Alek zou zijn. Dus ik heb mijn tijd opgesplitst en heb meerdere groepen gezien. Het team was onder de indruk van de uitdrukkingsloze gezichten, wat ik heel goed kan begrijpen. Ik merk dat ik het op sommige dagen goed langs me heen kan laten glijden en dat het me op andere dagen ontzettend aangrijpt. Het was super om gisteren Alek aan te kunnen wijzen aan de Dutchies. Stiekem voelt het toch een beetje als mijn kindje. Ik gun alle kindjes lieve ouders, maar stiekem voelt de noodzaak voor hem toch groter. Hij is al zo getraumatiseerd, hij zou een veilig en liefdevol thuis moeten hebben, waar hij zich veilig genoeg zou voelen om te ontwikkelen. Ik ben er stellig van overtuigd dat hij best zou kunnen praten, maar dat hij het nu niet doet, maar dat dat zou kunnen veranderen als iemand er geduldig aan zou werken.

Maar goed, ik ga er weer een eind aan breien. Vanmiddag gaan we naar Dorm 86, waar we afgelopen herfst de badkamer hebben gerenoveerd. Als het goed is, is dat nu helemaal af, dus we zijn heel benieuwd. Ik zal nog even mn foto's van de afgelopen dagen uitzoeken en er weer een aantal uploaden.