De Ducthies are here!! and more.. ;)

Ik heb echt veel te veel te vertellen. Zoveel dat ik gewoonweg niet weet waar ik moet beginnen. Mijn laatste blogupdate was van maandag, dus ik ga maar proberen om grofweg te vertellen wat ik allemaal heb gedaan.

'Sponsorproject'
Afgelopen woensdag heb ik gesproken met de 'second director' van de gehandicapteninstelling. Zij kan mij aan gegevens van de kinderen helpen. Ze moest in een team overleggen welke kinderen en welke gegevens ik mag gebruiken en ze heeft me gevraagd om maandag weer bij haar te komen en dan krijg ik (in principe, als er niets verandert) gegevens van de eerste kinderen waarvan ik profielen kan gaan maken.

'Mijn groep'
Daarnaast bezoek ik nu 'mijn eigen groep' in de gehandicapteninstelling. Het is groep 9. Ik heb een paar kinderen met wie ik stelselmatig loopoefeningen doe. Het is lichamelijk vrij zwaar werk, maar het is zo de moeite waard. De kinderen genieten van het stukje persoonlijke aandacht dat ze krijgen, maar daarnaast heb ik nu al het idee dat ze vooruitgaan. Ik hoop dat ik aan het einde van de zomer niet alleen spillebeentjes zie, maar ook spieren. Het is aandoenlijk hoe dun hun benen zijn. Ik kan met hand zo om hun benen heen, bij sommigen zelfs om hun bovenbenen.

'Veel noden'
Toen ik met de 'second director' sprak, uitte ze ook nog een paar noden die ze hadden. De 'second director' bleek een echt gepassioneerde vrouw te zijn met een hart voor de kinderen. Ze vertelde over Julia, een meisje dat bedlegerig is. Het meisje is 'vrij intelligent' maar kan lichamelijk niets. Ze hadden altijd een radio voor haar en het meisje kon herhalen wat ze gehoord had en vertelde verhalen aan de andere kinderen over nieuwsberichten. Helaas is de radio kapot gegaan en hebben ze geen geld om deze te vervangen. Ik hoop in de komende weken een keertje de mogelijkheid te hebben, dit meisje te ontmoeten (daarvoor moet ik eerst toestemming krijgen om binnen te komen bij de bedlegerige kinderen) en misschien wel een radio voor haar aan te schaffen. Zo zijn er meer noden. Wat dat betreft is het lastig om er rond te lopen als buitenlander omdat ze meteen hopen dat jij in al die noden kunt voorzien. Ik heb aangegeven dat ik maar een student ben en uiteraard dus niet het geld heb om in dit alles te voorzien. Maar mocht iemand zich nu aangesproken voelen, er zijn veel noden, ik weet ze concreet te noemen, maar veel is niet noemenswaardig voor de blog omdat het om zulke kleine dingen gaat (zoals ondergoed, wat schaars is in gehandicapteninstellingen). Maar hierin is hulp altijd welkom.

'Nieuwe huisgenoot'
Dinsdag is Ashley teruggekomen uit Kiev met Hayley, een ander Canadees meisje met wie ik nu mijn kamer deel. Het is heel gezellig samen.

'Babyweeshuis'
Donderdag heb ik Hayley meegenomen naar het babyweeshuis. Je komt er alleen binnen als ze je herkennen en in dit geval was ik 'herkende' persoon. Dat voelde toch wel heel leuk. Het was fijn om weer even bij 'mijn kindjes' te zijn. Ik was er al ongeveer een week niet geweest. Ik heb zo'n lol gehad met de kinderen. Ik heb met ze gespeeld op een klim/speeltoestel. Het was super om er samen met ze doorheen te kruipen en te zien hoe ze er overheen klauterden. Kusjes op gestoten knieën en geschaafde schouders en snel weer verder. Ik kon mijn aandacht deze keer echt over meer kinderen verdelen doordat we zo lekker konden spelen. Zelfs Olja (die nog altijd aan me hangt) speelde lange tijd mee op het klim/speeltoestel. Dat was echt mooi om te zien.

'Camp'
Vrijdag ben ik meegeweest naar een 'kamp'. Alina, mijn tolk, was de Dutchies uit Kiev halen, dus zonder tolk geen gehandicapeninstelling. Er was een Amerikaans team hier in Krivoy Rog (geleid door A&L en Max) en die gingen naar een soort zomerkamp. Daar ben ik vrijdag aangesloten. Het resultaat. 5.30 opstaan. 6.00 aanlopen richting bushalte. 6.20 bij de bushalte. Wachten tot 6.40 op Katya. Doorlopen naar de volgende bushalte en vervolgens wachten tot 7.05 om in de bus te stappen. 1 overstap. En uiteindelijk om 9.00 bij het kamp. Dat was me een reis. Maar het was het waard. Het was leuk bij het kamp, we hebben geknutseld (kennen jullie de scoobiedoe-rage nog van enkele jaren geleden, nou wij hebben armbandjes gemaakt met dezelfde techniek) en sport en spel gedaan. Het was bijzonder warm en we waren verschrikkelijk plakkerig en vies na die tijd, maar het was heerlijk. Vorig jaar zijn we als team ook daar geweest en toen was er 1 meisje, Vlada, die de hele tijd aan me hing en me mee op sleeptouw nam en ze herkende me weer en nam me weer mee op sleeptouw. Het moment van herkenning was prachtig. Zij had me vorig jaar geleerd hoe ik 'ik hou van jou' moet zeggen in het Russisch (Ja ljoebloe tibja) en ik had het haar in het Engels geleerd. Daarbij wezen we naar elkaar (ik en jij) en maakten we een hartje met onze vingers. Ik zag haar gisteren en keek naar dr en noemde haar naam. Ze keek me even onderzoekend aan en kwam toen naar me toelopen waarop ze 'ja ljoebloe tibja' zei en met haar vingers een hartje maakte en naar ons wees. Toen ik knikte viel ze me om de nek en heb ik haar de rest van de ochtend om me heen gehad. Het was goed om te zien dat ze er nog was en dat het goed met dr ging. Ze zag er gezond uit en ze straalde. :)

'Mijn avontuur'
Na het kamp was het nog een kunst om snel terug te komen. Ik kon met de auto's mee terugrijden (met het team) maar ze gingen uit eten aan de andere kant van de stad, dus toen moest ik vanaf daar alsnog een bus naar huis pakken. Normaal zou ik mee-eten, maar nu waren de Dutchies onderweg naar 'huis' dus wilde ik ook graag snel naar 'huis'. De bus die ik moest nemen, kwam maar niet opdagen, dus vervolgens ben ik min of meer op goed geluk in een bus gestapt wiens nummer ik wel enigszins herkende en waarop ik de naam van de markt wist te onderscheiden. En ja hoor, hij reed naar de markt. Hoe dichterbij ik bij het eindpunt kwam hoe meer water overal was. Het heeft hier al dagen op een rij gestortregend en gisteren dus blijkbaar weer. Op het kamp hadden we heerlijk weer, maar in de stad had het bijzonder hard geregend. Toen ik uit de bus stapte, was het onwaarschijnlijk wat ik zag. Stromen van water en modder stroomde door de straten. Er was gewoon geen weg meer omheen. Ik moest er dwars doorheen. Plaatselijk moest ik tot over mijn enkels door het water/de modder gaan. Toen ik nog geen 2 minuten aan het lopen was, kwam de volgende stortbui langs en binnen een paar seconde was ik compleet doorweekt. Maar het was best lekker. Het was verfrissend na een warme dag, ondanks dat het water best warm was. En het was best spannend om zo door het water heen te moeten en door de modder te worstelen. Het was een hele kunst om niet onderuit te gaan want het was hartstikke glad. De modder hier is echt gladder dan in Nederland.

'De Dutchies'
Uiteindelijk ben ik veilig bij het appartement aangekomen en heb ik heel snel mn benen moddervrij gemaakt om naar het appartement van Iris te 'sprinten' (voor zover dat mogelijk was door de modder). Ik was er pas een paar minuten of we hoorden een taxi aankomen en zagen onze geliefde Dutchies uit de taxi stappen. Binnen een paar seconden was ik beneden en vloog ik Nienke al om de nek die pontificaal voor de deur stond. Blijkbaar sloeg ik de deur uit de handen van een Oekraïense man die zich kapot schrok van mij. Ik was zo enthousiast (en stiekem ook wel geëmotioneerd). Het was zo goed om ze weer te zien, om Nienke, Hanneke en Matt weer in onze armen te kunnen sluiten. Ik moest stiekem toch wel even een traantje wegpinken bij zoveel lieve Nederlanders om me heen.

De rest van de dag heb ik samen met hun doorgebracht. We hebben boodschappen gedaan en samen gegeten. En 's avond ontzettend veel lol gehad. Nienke en ik hebben ons compleet uitgeleefd met een bal in het appartement. Op den duur hadden we allemaal de slappe lach. Het was heerlijk om even zo'n ontspannen avond te hebben. Ik denk niet dat woorden kunnen vertellen hoeveel ik er van genoten heb.

'Bori Ugly'
Vanmorgen zijn we naar Bori Ugly geweest, een gehandicapteninstelling voor volwassenen. Het is keer op keer een indrukwekkende plaats om te zijn. We hadden bananen, snoep en yoghurt meegenomen om uit te delen. Het was prachtig om de bedlegerige mensen weer yoghurt te mogen geven. Het is voor hun zoiets geweldigs en het is prachtig om dat te mogen doen. Het is zoiets dankbaars. Buiten hebben we bananen en snoep uitgereikt. Ook zijn we weer in de kooi geweest. Het aanzien van de kooi blijft triest. Deze keer zat de kooi ook echt op slot. De mannen in de kooi waren bijzonder rustig. Er was er maar 1 die Katya's hand probeerde te zoenen toen we naar binnen gingen.
Ik heb Karina ook yoghurt gegeven, een meisje waar ik de vorige keer een tijdlang bij ben geweest, ze is 20 jaar, maar maakt een veel jongere indruk. Ze is vrij aanhankelijk en zo blij als je dr een knuffel geeft of even over haar gemillimeterde hoofd aait. Het is aandoenlijk.
Hoewel het een ontzettend trieste plek is om te zijn, kwam ik er deze keer vrij opgewekt vandaan. Ik had echt het idee dat we er een stukje van Gods liefde hebben kunnen laten zien en dat we Zijn licht hebben laten schijnen.

Vanmiddag zijn we naar de kids rehab geweest. Nienke heeft een mega grote opblaasbal mee en de kinderen waren er super enthousiast over. Ook het waterballonnenspel dat we hier vorig jaar hebben geleerd (bij de camp) sloeg goed aan. Ik heb uitgebreid kunnen oefenen met tellen, aangezien ik de puntentelling een groot deel van de tijd deed. Het was leuk om te zien hoe enthousiast de kinderen meededen.

Ik heb ook echt een overdosis aan foto's, dus die ga ik maar eens uitzoeken om dit lange verhaal te voorzien van beelden. ;)