In de bergen, door de dalen

Er is nogal het een en ander gebeurd de laatste dagen en het is hoog tijd voor een blogupdate.

Afgelopen donderdag ben ik voor het eerst weer naar de gehandicapteninstelling geweest. Mijn medische papieren zijn rond en ik ben nu officieel het komende halfjaar of jaar gezond verklaard van alle rare ziektes die je maar hebben kan. Het is best een indrukwekkend boekje vol stempels.
Mijn eerste bezoekje aan de gehandicapteninstelling was wel weer even wennen. Alina (mijn tolk) en ik vroegen naar de directrice en zij was niet aanwezig. De reden: een nationale feestdag! Na het weekend is ze er weer. Het is wel grappig, deze feestdag heet 'grondwetdag'. En dat terwijl niemand zich iets aantrekt van de grondwet en ze veel rechten dagelijks schenden. Maar goed, dat terzijde. De dokter werd er bij gehaald om onze papieren te keuren. De dokter die donderdag aanwezig was, was een vriendelijke jonge vrouw, die hartelijk moest lachen om het feit dat de directrice ons serieus al deze papieren had laten halen, dat vond ze maar onzin, dus wat haar betreft mochten we gewoon naar de kinderen. Haar advies was om te allen tijde ons 'gezondheidspaspoort' bij te hebben, zodat niemand ons weg kon sturen en wanneer de directrice er dan weer is, zou ik met haar kunnen praten.
Het deed me goed om weer naar de kinderen te mogen. Hoewel ik het eerste uur weer heb staan overgooien met een bal, was ik allang blij om er te zijn. Na ruim een uur, besloot ik me eens te bewegen richting een rolstoelgroep die het hele uur al allemaal stil op hun plek stonden. We vroegen toestemming aan de zuster om te gaan rijden met de rolstoelen, en die toestemming kregen we, maar wel beperkt. We mochten alleen op het pad binnen gezichtsveld rijden, wat ons maar een klein stukje gaf waarop we heen en weer konden rijden, maar de kinderen kwamen in ieder geval van hun plek af en leefden op. 2 van de kinderen in rolstoelen hadden hun handen vastgebonden, het waren de kinderen waar ik direct een klik mee had. Ik wreef over de arm van 1 van de jongens en direct boog hij over richting mij tot zijn hoofd tegen mijn arm lag. Ik streek over zijn wang en hij maakte oogcontact. Het was een heel lief en teder moment. Met de andere jongen (met vastgebonden handen) mochten we niet gaan rijden, dus ben ik bij hem neergeknield en raakte ik zijn huid aan met een vinger, elke keer al ik hem aanraakte zag ik even zijn hoofd bewegen als reactie. Hij deed zijn best om me aan te kijken, maar zijn ogen waren niet echt op 1 punt te focussen, maar het contact was er. Ook de kinderen die geen vastgebonden handen hadden, hebben we rondgereden, want hoewel ze niet vastgebonden zaten, hadden ze toch niet de kracht in hun armen om zelf te rijden. Ik ben er van overtuigd dat veel van deze kinderen best zouden kunnen lopen met een beetje begeleiding, ze zijn niet verlamd, alleen verzwakt doordat ze het grootste gedeelte van de dag in bed liggen. Ik hoop dat ook zeker met deze groep te mogen gaan werken.
Vandaag kwam daar alleen meteen een teleurstelling in. Vandaag ging ik weer naar de gehandicapteninstelling, maar de rolstoelgroep met jongens (van donderdag) had chagrijnige zusters die ons duidelijk te kennen gaven niet van onze aanwezig gediend te zijn, dus met hangende schouders liepen we maar weer verder naar de volgende groep om weer gezellig te gaan overgooien. Dat was wel echt even een teleurstelling. Wel zag ik dat de jongens die donderdag vastgebonden handen hadden, nu hun handen vrij hadden. 1 van hen herkende me en draaide zijn hoofd moeizaam richting mij en volgde me met zijn hoofd/blik terwijl ik verder liep naar de volgende groep. Later in ons bezoekje van vandaag, heb ik wel nog even 1 op 1 tijd kunnen doorbrengen met een meisje. Ik had haar nog niet eerder gezien. Ze kan niet praten, maar maakt wel geluid, maar ongestuurde geluiden. Ze probeert zichzelf duidelijk te maken met ja knikken, nee schudden, schouders ophalen en wijzen. We hebben een stuk van de tuin gezien, waar ik nog niet eerder echt was geweest. De tuin is ooit wat opgevrolijkt met boomstammen, bewerkt tot poppetjes enz. Dit stuk van de tuin liet het meisje opleven. Ze was alleen wel heel snel moe. Ik zag de vermoeidheid in haar ogen komen en na een kwartier zakte ze neer onderaan een glijbaan en ging daar tegenaan liggen. Ik aaide haar rug, terwijl ze daar zo lag. Het was me al wel opgevallen dat het meisje er wat scheef uit zag, maar ik dacht dat haar schouder gewoon scheef was. Toen ik over haar rug aaide, kwam ik er achter dat haar ruggenwervel aan de linkerkant van haar rug loopt in plaats van in het midden. (in ieder geval, in het midden kon ik geen botten vinden en links wel van boven tot onder) Het was een vreemde gewaarwording. Ook zag ik een meisje lopen dat ik tot nu toe alleen had zien zitten. Als ze liep, kon ik nog duidelijker de scoliose zien die ze heeft en doordat ze altijd op het bankje zit (soms zelfs vastgebonden), wordt die scoliose mogelijk erger, doordat ze altijd krom (vast) zit. Iemand zou deze kinderen moeten helpen, ze zouden de (medische) zorg moeten krijgen, die ze nodig hebben. Ik zie zoveel nood hier om me heen, zoveel wat moet gebeuren.

Voordat ik verder ga met gisteren, zal ik eerst vandaag maar even afmaken. Vanavond was er een concert in de grote kerk. Het was een goede avond. Het was de eerste keer dat ze dit deden en ze willen het 2 keer per jaar gaan doen als een outreach, met grootschalige PR. Best cool! De organisator is de broer van Max. Max is het hoofd van True Hope Ukraine. Dus het is allemaal nauw aan elkaar gerelateerd. De avond was geslaagd. Het was laagdrempelig genoeg voor de niet-kerkelijke jongeren die er waren, maar er was wel wat aanbidding en ruimte voor een stukje boodschap. De opkomst liep in de honderden. Het was geweldig om te zien.

Na het concert gingen we nog even naar de Mc Donalds (we is zeg maar de 'buitenlanders' en Max) onderweg naar de Mc Donalds kregen we een behoorlijke schok te verduren. We reden over de hoofdweg en daar was (vrij recent) een ongeluk gebeurd. Een personenauto was op een lijnbusje geknald. Met zo'n vaart dat er van de auto vrijwel niets meer over was. Het was een dodelijk ongeluk. 2 doden. Ze lagen gewoon op straat. Het is hier niet zo mooi afgeschermd als in Nederland. De lichamen waren wel min of meer afgedekt, maar doordat er wat wind stond, waren ze meer niet dan wel afgedekt. Er stonden meer dan 100 mensen te kijken. Het was een naar gezicht. Ik werd er behoorlijk naar, onrustig en verdrietig van. In de auto hebben we samen gebeden. We hebben er daarna nog even over doorgepraat. Max had wel door dat we behoorlijk onder de indruk waren. Hij heeft zulke dingen wel vaker gezien, maar wij zijn er niet zo aan gewend. Het was heftig. We moesten er voetstaps rijden, toen we weer normaal verder konden rijden, kwam er net een tweede ambulance aan. De enige mazzel die er bij dit ongeluk kwam kijken, was dat het avond was en dus de bus waarschijnlijk niet heel vol was, anders hadden we wel meer gewonden gezien. Alle ruiten van de bus waren kapot en verbrijzeld en zelfs de bus zag er behoorlijk toegetakeld uit. Ja, het moet bij mij allemaal nog even zakken.

Maar goed, terug naar gisteren. Gisteren was Alina (mijn tolk) in Kiev om een Amerikaan op te halen, dus had ik geen tolk, dus ging ik naar het babyweeshuis. Ik ging er zelfstandig naar toe. 'Mijn groep' was laat buiten, dus ik liep al op het terrein toen ze buiten kwamen. Alek liep voorop (ze lopen altijd 2 aan 2 in een rijtje) en hij zag me. Hij liet zijn 'wandelpartner' trouweloos in de steek en kwam op me afgerend. Zodra de andere kinderen door hadden waar Alek naar toe onderweg was, kwamen ze achter hem aan en binnen een paar seconden had ik 10 kinderen aan me hangen. Ik weet niet of de zusters me zouden kennen of niet, maar het was in ieder geval een lekkere binnenkomere. Ook al hadden ze me misschien niet gewild, na zo'n warm onthaal van de groep konden ze me niet mee wegsturen. Dus ik ben er weer geweest zolang als dat ze buiten waren.
Ik vind het leuk om te merken dat Alek echt al groei doormaakt nu ik hier ben. De eerste keer kon hij me alleen maar krampachtig vastklampen, dat hield hij wel even vol, maar hij leerde al snel dat hij me moest delen. Dus deelde hij zijn plekje met een ander kind, 1 been voor hem, 1 voor een ander. Daarna durfde hij beide benen af te staan aan anderen en zat hij naast me. Daarna durfde hij met speelgoed te spelen vlak voor mijn neus. Nu rent hij naar een klimrek toe en als hij daar aankomt kijkt hij achterom of ik hem wel zie. Soms voldoet een zwaai of een knipoog, maar meestal loop ik langzaam achter hem aan en gaat hij enthousiast klimmen. Het is echt net een aapje. Hij klimt overal op en hij is heel behendig. Het is mooi om te zien dat hij me vertrouwt. Dat hij weet dat ik hem niet zomaar zonder te groeten achter zal laten. Gisteren toen ze naar binnen moesten, zwaaide hij naar me totdat hij door de deur naar binnen verdween. Dit was de eerste keer dat hij uit zichzelf zwaaide, en dat hij ook echt bleef zwaaien vol enthousiasme. En toen ik hem gedag zei, deed hij even zijn mond open alsof hij iets wou gaan zeggen. Diep van binnen ben ik er van overtuigd, dat hij me op een dag 'paka' (doei) zal zeggen. Ik zie wel echt op tegen het moment dat ik (via een tolk) hem zal moeten vertellen dat ik weer naar Nederland ga. Ook ik laat hem dan achter. Dat is echt een verschrikkelijk idee. Maar helaas kan ik daar niets aan doen, ik kan moeilijk ineens hier blijven of hem mee naar huis nemen. Het wordt toch wat lastig om als 19-jarige zonder inkomen, wonende in een kamer van 9 vierkante meter, ineens een kind te adopteren. Maar ik zou niets liever doen!

Maar goed, het is al laat. Het is hier nog een uur later dan bij jullie, dus het is bijna kwart voor 1. Ik ga zo maar eens proberen te slapen. Nog even mijn hoofd legen met wat goeie muziek en dan hopelijk lekker rust!