Hou van me!

Nu ik zoveel in het babyweeshuis ben, wil ik proberen iets over te brengen van wat ik op mijn hart heb de laatste dagen. Gisteren schreef ik in mijn ‘reisdagboek’:
‘Vandaag was ik weer in het babyweeshuis en het greep me zo aan. Ik kan niet begrijpen dat mensen niet zien wat er gebeurd in de wereld. Ik kan niet begrijpen dat mensen deze kinderen niet zien. Ik kan niet begrijpen dat mensen hun ogen kunnen sluiten voor het onrecht in de wereld. Ik kan niet begrijpen dat er mensen zijn die gevoelloos zijn voor al dit (kinder)leed. Het liefst zou ik alle kinderen zo mee naar huis nemen. Het liefst zou ik lieve ouders voor ze allemaal zoeken.’

Ik kan gewoon niet langer zwijgen over wat ik hier zie, wat ik hier meemaak. Het lukt me niet om alleen maar de leuke, mooie verhalen te vertellen over enthousiaste kinderen, want het leed om me heen grijpt me aan. Gisteren heb ik ontdekt dat Alek (‘mijn aapje’) mishandeld is voordat hij in het weeshuis kwam, daardoor heeft hij destijds zijn ribben gebroken. En ik weet dat dat ‘niets vreemds’ is hier, maar het raakte me zo. Ik kon het niet naast me neerleggen. Ik kon niet langer mijn ogen sluiten voor de droevige ogen die me aankeken. En er zijn gewoon mensen die hier niets van weten. Die niet weten dat deze dingen gebeuren. Er zijn mensen die het misschien wel weten, maar het liever negeren, want dat is veel makkelijker. Maar ik kan het gewoon niet begrijpen hoe mensen dat kunnen doen. God draagt ons op om zorg te dragen voor de vreemdelingen, de weduwen en de wezen, maar wat doen wij? De weeshuizen hier in de stad zijn genummerd, omdat er zoveel wezen zijn. Iedere wees heeft een eigen verhaal en een eigen verleden. Vrijwel allemaal zijn ze ongeliefd, gebroken, verlaten. Sommigen zullen de rest van hun leven niet meer praten door de trauma’s die ze in hun jonge leven hebben oplopen. Velen zullen nooit weten hoe het is om geliefd te zijn. Velen zullen zich nooit kunnen hechten. De meeste meisjes belanden in de prostitutie, de meeste jongens in het criminele circuit. De meesten zijn hun kans op ‘normaal leven’ kwijt geraakt op het moment dat ze in een weeshuis belanden, of zelfs al daarvoor. Ik kan wel janken als ik naar deze kinderen kijk. Ik kan wel janken als ik hun foto’s zie. Wat is er mis met deze wereld dat we deze kinderen gewoon aan hun lot overlaten? Ik ben van deze kinderen gaan houden in de twee weken dat ik hier ben. Hoeveel te meer zou je dan van deze kinderen kunnen houden als ze een plaats in je dagelijks leven zouden hebben. Als ik deze kinderen zie dan wil ik ze knuffelen, ze liefhebben, ik wil ze liefdevol verzorgen, ze wassen en in schone kleren steken. Ze te eten geven totdat hun buikje vol is.

Deuteronomium 27:29 zegt: ‘“Vervloekt is eenieder die de rechten van vreemdelingen, weduwen en wezen schendt”. Dan antwoordt heel het volk: “Amen”.’ Gelukkig is er genade voor al onze fouten en al ons falen. Want we schieten te kort. Heel het volk zei “Amen.” Wat is er gebeurd met het volk dat ‘Amen’ zei op het feit dat de rechten van vreemdelingen, weduwen en wezen niet mochten worden geschonden. Waar zijn we gebleven, zijn wij niet ook Gods kinderen die Hij roept. Er staat ontelbaar veel in de Bijbel dat we zorg moeten dragen voor de weduwen en wezen, dat we hun rechten niet mogen schenden, dat we ons eten met ze moeten delen, enz. Waarom doen we dat dan niet? Waarom gebeurt dat dan zo weinig? Hoe kunnen we onze ogen sluiten voor wat er om ons heen gebeurd? Dit is de wereld waarin God ons heeft geplaatst. Jou en mij! In het nieuwe testament krijgen we 2 geboden. Het eerste gebod is: ‘heb de Heer Uw God lief boven alles.’ Het tweede gebod is: ‘en uw naasten als uzelf.’ Volgens mij zijn ook deze wezen onze naasten, volgens mij moeten we ook hen liefhebben. God heeft hen ook op het oog. God heeft ook voor hen een hoopvolle toekomst, maar Hij vraagt aan ons of Hij ons mag gebruiken, om een stukje hoop te brengen, een stukje liefde. Willen wij Zijn handen en Zijn voeten zijn? Willen we ons door Hem laten gebruiken?! Wil jij luisteren en gehoorzaam zijn aan Zijn roepstem? Wil jij een verschil maken? Wil jij je door God laten gebruiken om Zijn liefde uit te delen? Wil jij van deze kinderen houden?

Ik heb een video gemaakt met foto’s en verhalen van de kinderen uit het babyweeshuis, in de hoop het zo iets dichterbij te halen. Om met deze beelden over te brengen wat mijn woorden niet uit kunnen drukken.
link naar de video: http://www.youtube.com/watch?v=3EJYZHEIW8c&feature=youtu.be

Elke dag wanneer ik ‘mijn groep’ nader, komen er kinderen op me afgerend, hun ogen schreeuwen: ‘Hou van mij!’ Ik heb het gezien. Ik heb het gehoord. Maar de vraag is: ‘Zie jij het ook? Hoor jij het ook?’ In mijn dromen zie ik hun ogen nog voor me. ‘Hou van mij!’




Deze blogupdate is niet bedoeld om wie dan ook te beschuldigen van wat dan ook, dus ik hoop niemand beledigd te hebben. Ik hoop gewoon dat ik jullie een stukje van mijn hartstocht en passie heb kunnen overbrengen. En ik weet dat het ook Gods hart is dat ik voel!


De laatste dagen zijn er geen blogupdates gehad omdat ik pittige dagen heb gehad waarin God me ook juist weer nieuwe dingen heeft willen leren en tonen. God heeft mijn passie, mijn hart uitgebreid naar de kinderen in het babyweeshuis. Mijn medische papieren zijn nu rond en ik kan weer naar de gehandicapteninstelling, maar ik besef dat ik een balans zal moeten vinden tussen de gehandicapteninstelling en het babyweeshuis, want ik kan dit nu niet zomaar loslaten. God heeft me iets nieuws gegeven en een opdracht om er over te spreken. Maar dat maakt dat ik soms niet de woorden kan vinden om uit te leggen wat er door me heen gaat, wat ik meemaak en hoe ik het beleef. Hoewel ik normaal nooit om woorden verlegen zit, moet ik er nu soms naar zoeken, omdat woorden nooit kunnen omvatten wat er in mij leeft. Ik hoop dat jullie dat kunnen begrijpen.