Brullende baby's en lekkende luiers

Het is weer tijd voor een babyupdate, ehm, blogupdate natuurlijk, alleen deze keer wel vol met baby's. Zowel gisteren als vandaag ben ik 's ochtends weer naar het babyweeshuis gegaan. Het leek er even op dat ik donderdagavond mijn medische gezondheidsverklaring zou krijgen, maar helaas, helaas, dat was niet het geval. En helaas hebben we er ook gisteren nog geen beschikking over gekregen, wat betekent dat ik m op zn vroegst maandag krijg. En geen gezondheidsverklaring, geen gehandicapteninstelling. Zodoende vul ik momenteel mijn ochtenden met 'brullende baby's en lekkende luiers'. Het klinkt allemaal ietwat dramatisch, maar stiekem geniet ik er wel gewoon van. Maar het is wel waar, gisteren en vandaag waren de kinderen behoorlijk huilerig en menig kind wat ik optilde had een natte broek, terwijl het hier gortdroog is.

Gisteren ben ik (samen met Leann) naar 'mijn' groep gegaan. Het is zo schattig want de kinderen kennen me echt al. Sterker nog, gisteren kregen er 3 ruzie over wie er op mijn schoot mochten, aangezien ik toch echt maar over 2 benen beschik. Zelfs 'mijn aapje' heeft me op den duur even aan anderen afgestaan. Over 'mijn aapje' gesproken; ik begin me inmiddels echt af te vragen hoe hij heet. We waren er van overtuigd dat hij Alek heette, aangezien het kind dat hem een andere naam gaf, aan ieder kind dezelfde naam gaf, maar gisteren gaven weer 3 andere kinderen, hem weer 3 verschillende namen. Dus inmiddels heeft 'mijn aapje' al 5 namen, waarvan Alek en Bogdan de meest waarschijnlijke waren. De grap is dat hij op geen van de namen echt reageert, dus daar kan ik ook nog geen wijs uit worden. Maar goed, hoe het jochie dan ook heten mag, het is en blijft gewoon een schatje. Ik heb ook Olja weer een tijd op schoot gehad, die vervolgens ontroostbaar was toen ze haar plekje moest delen en ze was helemaal ontroostbaar toen ze even van mijn schoot af ging om een speeltje te halen, en haar plek was opgevuld tegen de tijd dat ze terugkwam. Op zo'n moment ben ik echt in dubio wat ik moet doen, want ik snap dat ze weer haar plekje terug wil, van de andere kant snap ik ook dat de andere kinderen ook even willen profiteren van de aandacht die er dan is, dus helaas moest ze het onderspit delven en was ze haar plekje kwijt. Ze heeft gehuild totdat ze naar binnen gingen. Dat was erg zielig. 'Mijn aapje' leek het wel prima te vinden dat hij me moest delen, als ik maar liet blijken dat ik hem wel zag als hij aan het spelen was en even achterom keek naar me. Dat was heel schattig, stiekem toch nog een beetje aanhankelijk, maar blijkbaar had hij toch al genoeg vertrouwen dat hij me los kon laten, zonder dat ik hem direct zou vergeten. Dat vond ik heel positief om te zien, want eigenlijk is het maar bijzonder ongezond hoe de kinderen me vastklampen (ondanks dat het natuurlijk ook wel weer wat schattigs en vertederends heeft). Ze weten niet hoe ze op een gezonde manier aandacht en liefde kunnen krijgen en hoe je je op een gezonde manier aan iemand kunt hechten.
Aan het einde van ons bezoekje, kwam er nog een jochie naar me toe, genaamd Daniël. (Dat vertelde hij me zelf, dus daar ben ik vrij zeker van dat het ook klopt. :P) Hij had tot nu toe niet geprobeerd mijn aandacht te krijgen, wat ook een hopeloze zaak was gezien de zwerm kinderen die er gisteren om me heen hing. Echter, toen ik opstond en mn handen voor het eerst vrij had, aangezien de kinderen naar de zusters toe gingen om naar binnen te gaan, kwam hij voor me staan en keek hij omhoog. Niet zeurend, niet vragend, niet met zijn armpjes uitgestrekt. Hij was me gewoon aan het observeren. Ik hurkte bij hem neer, zodat hij niet zo omhoog hoefde te kijken, hij bleef me nog even aankijken en knikte toen een keertje. Ik was goed gekeurd. Vol overtuiging deed hij een stap naar voren en sloeg zijn armpjes om mijn nek. Hij had besloten dat ik hem op ging tillen. Dat was heel schattig, het hele keuringsproces dat er aan vooraf ging. Leann liep met een kind op de arm richting de deur van het weeshuis, dus ik besloot dat ik ook wel hem mee kon nemen op de arm richting deur. Hij keek me zo stralend aan. Het was zo'n schattig jochie, dus ik wilde even een foto maken. Toen ik dat deed ging hij helemaal stralen, zijn ogen twinkelden. Als ik er aan terugdenk krijg ik nog een grote lach op mijn gezicht. Helaas moest ik hem bij de deur neerzetten zodat hij naar binnen kon. In de deuropening draaide hij zich nog 1 keer op en zwaaide even, nog steeds met een lach op zijn gezicht, en hij zei 'paka'.
Toen deze groep net naar binnen was verdwenen, kwam er een andere groep aan die ook naar binnen moest. De kinderen renden op ons af en probeerden allemaal nog even opgetild te worden of een knuffel te krijgen. Dat waren vooral de kinderen met natte broeken. Ze waren nog iets jonger en ik was er eigenlijk niet helemaal zeker van of ze wel een luier aan hadden, dus misschien waren ze gewoon nog niet zindelijk en kregen ze daardoor een natte broek. Deze laatste groep was vol enthousiaste kinderen, er zat veel meer leven in deze kinderen dan in de groepen die ik tot nu toe had gezien. Ze waren dus ook nog wat jonger. Dus mijn theorie was dat ze misschien nog niet zo veel hadden geleden onder het gebrek aan liefde en aandacht en een hechtingsfiguur. Maar goed, dat is ook maar een gokje.

Vandaag ben ik samen met Amanda naar het babyweeshuis gegaan. 'Mijn' groep zat niet op hun plek, dus zijn we naar een andere groep gegaan. Deze groep bestond uit wat jongere kinderen, maar wel op een hoger ontwikkelingsniveau. Deze kinderen konden vrijwel allemaal praten of leerden net praten. Ze reageerden meer op wat we met ze deden en ze hingen hele verhalen tegen me op in de zandbak. De eerste zuster die bij de groep zat, was heel bot en liefdeloos tegen de kinderen, ze schreeuwde tegen ze en maakte ze aan het huilen. Ze werd even later afgelost door een zuster die totaal anders was. Ze speelde met de kinderen. Dit was de eerste zuster die ik ooit met de kinderen heb zien spelen.
Het was een leuke groep om een keer heen te gaan, maar je zag bij deze groep dat ze ook helemaal niet zo de behoefte hebben aan bezoekers. Ze vinden toch hun weg wel. Ze spelen gewoon lekker zelf. Dus ik heb me gemengd in het spelen in de zandbak, waar ik nog even heb opgetreden als 'strenge zuster' door te zeggen dat Zana (een meisje van ik denk ruim anderhalf) niet met zand naar de andere kinderen mocht gooien. Er was 1 jochie in deze groep die het wel heel interessant vond dat wij er waren. Hij kwam met de bal naar me toe en samen hebben we staan overgooien, om daarna de laadklep van een grote plastic vrachtwagen vol te scheppen met zand. Het was heel schattig.
Terwijl we met deze groep speelden, zag ik een paar keer 'mijn' groep langskomen. Blijkbaar liepen die rondjes om het gebouw en mochten ze niet spelen, waarom was me een raadsel. Het was wel leuk om te zien dat de kinderen me herkenden, ondanks het feit dat ik toch enigszins achter bomen verscholen stond. Sommige begonnen te zwaaien, 1 jochie bleef gewoon stilstaan en keek met open mond en grote ogen naar me, dat was een erg grappig gezicht. 'Mijn aapje' zag me ook en zwaaide ook. Zolang als ik enigszins binnen gezichtsveld was, keek hij naar me. Dat was ontroerend.

Toen we weer weg moesten, had ik het met Amanda over het verschil tussen de groepen. 'Mijn' groep, waar de gemiddelde leeftijd denk ik zo rond de 3 jaar ligt, of de groep die we vandaag bezochten waar de gemiddelde leeftijd misschien net tegen de 2 aanlag. Mijn groep waar slechts een enkeling kan praten, deze groep waar iedereen kon praten. Mijn groep waaruit vrijwel geen eigen initiatief komt en die compleet aanhankelijk zijn als wij er zijn, of deze groep waar de kinderen allemaal zelf spelen en onze aanwezigheid totaal niet belangrijk vinden. Ik vroeg me af of het iets te maken had met hoe lang de kinderen nu in het weeshuis zitten, net als dat ik me dat gisteren had afgevraagd, Amanda zei dat dat zo kon zijn, maar dat ze geen idee had. Het blijft opmerkelijk om te zien.

Verder heb ik nu weer even geen plannen. Mijn ochtenden zijn over het algemeen wel gevuld, maar ik zoek nog steeds naar een zinnige invulling voor de rest van mijn dag. Ik besteed nu mijn middag aan stille tijd en Russisch leren, wat natuurlijk ook heel nuttig is, maar om eerlijk te zijn, zou ik die tijd toch liever opgevuld zien door 'ministry'. Maar goed, voor nu zal ik gewoon moet afwachten, er is niet heel veel te doen. En zeker in het weekend niet, dus ik probeer nu ook maar gewoon te genieten van de vrije tijd die ik heb, ook al voelt het een beetje dubbel om zoveel vrije tijd te hebben in Oekraïne.

Maar goed, ik zal nog even foto's uploaden en dan zijn jullie weer helemaal bij!