I can do all things through Him who strengthens me

Gisteren was een geweldige dag. Doordat ik nog niet naar de gehandicapteninstelling kon, ben ik gisterochtend naar het babyweeshuis gegaan. Het is toch iedere keer weer een aandoenlijke plaats om naar toe te gaan. Overal zijn klein rondscharrelende kinderen. Gisteren waren er ook wat leerlingen (zeg maar vergelijkbaar met ROC kinderopvang bij ons) voor praktijkervaring, wat we in eerste instantie wel even jammer vonden. Toen we daar aan kwamen zagen we namelijk dat er per groep niet alleen 2 zusters waren, maar ook 3 of 4 leerlingen en dat terwijl de gemiddelde groep maar zo'n 10 kinderen telt. Maar goed, het mocht de pret niet drukken, wij kwamen er gewoon bij. Zodra we aan kwamen lopen, kwam er een klein jochie op Leann afgerend. Hij vloog haar stralend in de armen. Leann legde uit dat ze de afgelopen maanden veel hier waren geweest omdat een vriendin uit Amerika hier was en zij het babyweeshuis geweldig schattig vond. In die tijd had ze contact op gebouwd met dit jochie. Het was heel schattig. Tegelijkertijd was er een meisje naar mij toe gekomen, Olja bleek ze te heten. Toen ik bij haar neerknielde en haar vastpakte klampte ze haar armpjes en beentjes stevig om me heen. Haar manier van doen had wel wat weg van 'mijn aapje' van vorige week. Toen ik dacht bedacht, realiseerde ik me dat het een houding van de kinderen was om aandacht te krijgen, een gast aanklampen en niet meer loslaten. Maar binnen een paar seconden kreeg Olja concurrentie. Ik had al even rondgekeken, we waren doorgelopen naar een groep waar geen leerlingen bij waren en daarin had ik ook 'mijn aapje' gezien. Het duurde niet lang of 'mijn aapje' had mij ook gezien en kwam stralend op me afgevlogen, net als dat het andere jochie op Leann was afgevlogen. Dus toen had ik 2 kinderen op de arm, wat ik een groot deel van ons bezoek ook heb gehouden. Op den duur ben ik er maar even bij gaan zitten en vond Olja het zowaar goed dat ik haar even naast me neerzette. 'mijn aapje' liet me echter geen seconde los. Tijdens dit bezoekje ben ik wel te weten gekomen dat 'mijn aapje' Alek heet. (uitgesproken als Aaljek, waarschijnlijk van Aleksander, een vrij doorsnee naam hier). Het was geweldig om Alek en Olja zo bij me te hebben. Het is aandoenlijk hoe ze me vastklampten. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die daar ongevoelig voor zijn. Helaas moest de groep op den duur natuurlijk gewoon weer naar binnen. De kinderen gleden braaf van mn schoot af en renden naar de zusters. Ik riep: 'paka Alek' (paka = doei) en ineens keek hij om en zwaaide hij. Dat is nogal wat, want hij reageert nauwelijks op dingen, hij reageert ook nauwelijks op zijn naam en nu zwaaide hij zomaar naar me. :)

Toen de groep naar binnen ging, liepen we even terug naar de eerste groep, waar wel ook leerlingen bij waren, ook zij waren al langzaamaan de speeltjes aan het opruimen, maar ze bleven nog wel eventjes buiten. Terwijl we bij die groep stonden, zag ik ineens iets bewegen bij de glijbaan. Ik was verbaasd want de kinderen maken nooit gebruik van de speeltoestellen, maar ik zag er echt een kindje. Dus ik ging naar het speeltoestel en vond daar een jochie, Avov genaamd, als ik het goed heb onthouden. Avov was duidelijk al iets ouder (4 of 5 ofzoow) en hij praatte. Hij praatte simpel en leek te begrijpen dat mijn Russisch niet zo heel ver reikt. Desalniettemin vertelde hij me hoe hij heette en vroeg hij hoe ik heette. Aan het speeltoestel met de glijbanen, zat ook een tweepersoonsglijbaan en ik probeerde hem uit te dagen om daar samen met mij af te gaan, maar hij vertelde me dat hij dat eng vond. Vervolgens zei hij dat hij wel van de anderen af durfde en dat liet hij dan ook meteen zien. Het was heel schattig! Ik maakte een foto van hem, wat hij erg leuk vond. Hij vloog over het speelterrein, van de glijbanen naar de autobanden, naar de klimrekken. Zo nu en dan hield hij ergens even stil en bewoog zijn mond tot iets dat een lach moest zijn (hij had nogal moeite met een lach vormen) en dan keek hij met grote, lieve, vragende ogen naar mijn broekzak waar hij mijn camera in had zien verdwijnen. Dan 'poseerde' hij even voor een foto en ging weer verder. Hij leek het heel leuk te vinden dat er iemand met hem meespeelde. Hij was ook helemaal in zijn eentje buiten en hoorde volgens mij niet bij een groep. Helaas moest ik toen weer gaan (aangezien ik toch bij de rest hoorde en als zij gingen, moest ik ook mee), dus zei ik hem dat ik moest gaan en groette hem. Terwijl ik wegliep hoor ik ineens: 'paka Stefanie'. A&L keken stomverbaasd achterom wie dat zei, maar dat was Avov. Hij had mijn naam meteen onthouden. Hij rende nog een stukje zwaaiend achter ons aan en boog toen af naar de deur waar hij naar binnen verdween. Het was een leuke ochtend!

's middags had ik niets gepland en gezien het feit dat Ashley naar Kiev is om Iris op te halen, had ik ook werkelijk de hele middag aan mezelf, die ik eerst nuttig heb gebruikt (voor de was, de afwas, enz) en daarna ontspannend (met een filmpje).

's Avonds om 7 uur begon er weer een kerkdienst waar ik graag heen wilde, zoals ik al eerder vertelde. Ik had geregeld dat Alina wilde vertalen en samen zijn we naar de mine church gegaan. Max had pastor Ira laten weten dat we zouden komen, zelf zou ze niet aanwezig zijn, maar ze zou het doorgeven. Toen ik de kerk binnenkwam (braaf in stijl, 2 minuten te laat, zodat ze op me zouden wachten. Ja klinkt stom, maar dat is hier een beetje de gewoonte als je komt als buitenlander) werd ik meteen warm onthaald. Vanaf het podium keken 3 stralende gezichten me aan. Julia en Maya, 2 meiden van mijn leeftijd, stonden daar (achter de piano en met de basgitaar) en de man van de voorganger stond er naast met pretoogjes. Hij is de enige in de kerk die wat Engels spreekt. Hij lijkt altijd overal lol om te hebben, zijn ogen glinsteren eigenlijk altijd. Hij heeft iets liefs, vaderlijks over zich heen. Zijn vrouw heeft juist weer iets typisch moederlijks. En voor de jeugd van de kerk zijn ze dan ook een beetje als tweede ouders.
Toen ik binnen was, begon de dienst. De dienst in de mine church is altijd wat lastiger dan in de main church. In de mine church spreekt dus eigenlijk niemand Engels, maar ze zingen ook vooral nummers die Russisch van oorsprong zijn. Desalniettemin kan ik ze vaak wel redelijk meezingen, aangezien ze alle nummers op zn minst 3 keer herhalen. Haha. De man van de voorganger (wiens naam ik toch echt een keer moet achterhalen) kreeg elke keer weer een twinkeling in zijn ogen als hij zag dat ik een nummer mee kon zingen.
Na de zangdienst greep 1 van de tieners de microfoon. Ik was heel even verbaasd, want ze bleek te gaan preken. Maar het is wel super, want in hun kerk mogen de tieners net zo veel als de rest van de gemeente. Ze spelen echt een grote rol in de dienst. Het aanbiddingsteam bestaat vrijwel alleen maar uit tieners en jongeren.
Voordat het meisje begon te preken, richtte ze eerst het woord tot mij, dat ze zo blij waren dat ik er was, dat ik hun vereerde met mijn aanwezigheid en dat ze me echt als een goede vriend van de gemeente beschouwden en dat ze van me hielden, enz. Het was zo lief. Ik voelde me wel een beetje opgelaten zo lief als dat ze deden. Ik vroeg me een beetje af waar ik dat aan te danken had. Na een hele lofzang op me te hebben gehouden vroeg ze of ik aan het einde van de dienst nog iets met ze wilde delen, iets tussen een preek en een getuigenis in. Dus dat heb ik gedaan. Eerst heb ik naar de preek geluisterd, ik was enigszins verbaasd dat een meisje van een jaar of 17 serieus een preek van bijna een uur kon houden. Stiekem dacht ik bij mezelf even dat ze daarin geoefend worden, om zo lang te preken. :P
Aan het einde van de dienst was het mijn beurt en heb ik was gedeeld over Fillipenzen 4:13 (als ik me niet vergis): Ik vermag alle dingen in Hem die mijn kracht geeft. (of zo mooi op zn Engels: I can do all things through Him who strengthens me.) Over dat voor God niets onmogelijk is en dat wij als mensen zo snel de dingen zien die we niet kunnen. Dat we zo snel de dingen zien waar we fouten maken, waar we tekort schieten, dat we ons afvragen hoe we onze taken moeten volbrengen, maar dat we dwars door dat alles heen op God mogen vertrouwen dat we door Hem en met Hem alles kunnen. Na mijn 'preekje' werd me gevraagd om te bidden voor de jeugd van de kerk, wat ik toen ook heb gedaan.
Ik vind deze kerk zo geweldig. De kerk draait bijna op de jeugd en de jeugd is zo enthousiast en vol vuur. Daarnaast blijf ik onder de indruk van de puurheid van de diensten. Hier in Oekraïne draait het bij kerken stiekem best wel veel om uiterlijk vertoon. De voorgangers zijn grote, stevige, imposante mannen die gedurende hun preek steeds harder gaan praten en tijdens hun gebed al helemaal. Hoe meer mensen zich bij de kerk voegen, hoe beter, maar er is geen begeleiding voor mensen die hun hart net aan God hebben gegeven en de voorgangers hebben weinig oog voor de mens in zijn kerk, ze hebben meer oog voor de buitenlanders die met geld komen aandragen. Ze hebben geweldig grote gebouwen met mooie podia en instrumenten. Het verbaasde me de eerste keer echt, inmiddels ben ik er wel aangewend, maar in mijn ogen is het zo onbelangrijk. Maar deze kerk waar ik gisteren was, is maar klein, met een beetje proppen passen er misschien 50 mensen in. De dienst van gisteren had 20 mensen, maar die 20 die er zijn, gaan echt voor God. En zijn hongerig naar Zijn woord. In deze kerk heb ik echt ervaren wat het is om God te aanbidden in Geest en in Waarheid. De aanbidding kan hier heel lang duren, maar dat merk je pas achteraf als je op de klok kijkt, omdat God echt aanwezig is. Een een klein bezoekersaantal is hier geen reden om een dienst niet door te laten gaan, ze zijn niet anders gewend. En de voorganger van deze kerk is niet een grote, stevige, imposante man, maar een lieve, mooie, moederlijke vrouw die iedere bezoeker van haar kerk persoonlijk kent en in haar armen en in haar hart sluit. Dit is een kerk waar ik me direct thuis voelde en waar je je gewoon altijd welkom voelt. En dat is zo geweldig en zo warm. Ze hebben begrepen wat het is om gastvrij te zijn en vol van de Geest.

Tot zo ver het serieuze gedeelte van mn blog over gisteren. :P Want het zou Oekraïne niet zijn als ik niet ook bizarre dingen was tegengekomen. Gisteren liep ik naar de winkel en waren ze een weg die er verschrikkelijk uitzag opnieuw aan het asfalteren. (De wegen hier zitten vol gaten. Ze hebben van die leuke verkeersborden die soms zeggen: 2 km bulten op de weg, vervolgens na 2 km kom je een bortje tegen: 5 km gaten in de weg, en na 5 km kom je weer een bordje tegen met bulten op de weg, enz. :P) En geloof het of niet. In het nieuw geasfalteerde wegdek hadden ze meteen al gaten zitten. Als je me niet gelooft moet je zo maar even mijn foto's checken.
Daarnaast kwamen we een bijzondere boom tegen onderweg naar de mine church. De boom stond te verbranden/verkolen, hij had vlam gevat van de hitte en stond uit te teren. Ook daarvan komt een foto.
En alsof dat nog niet genoeg was kwamen we op de terugweg nog een stuk andere boom tegen, alleen dan wel tussen het dakraam en het dak van de bus in geklemd. Versiering??? Oordeel zelf maar. Ik heb nog geen waarschuwende verkeersborden gezien voor laaghangende bomen, misschien moeten die er ook maar eens komen.

Tot zo ver gisteren.
Poeh, poeh, ik ben weer eens lang van stof. Gelukkig kennen jullie me waarschijnlijk allemaal en weten jullie allang dat ik altijd lang van stof ben, alleen op papier valt het altijd zoveel meer op.

Vanmorgen ben ik naar de kids rehab geweest. Een rehabilitatiecetrum voor kinderen. Wat wil dat nou zeggen, nou, de meeste kinderen vertoonden gedragsproblemen op school, agressiviteit, dat soort dingen. Een enkeling is aan de drugs geweest of komt uit het criminele circuit. Maar de meesten zijn gewoon weggelopen van huis en dat wordt gezien als ongehoorzaamheid en dus moeten ze gerehabiliteerd worden.

Kirsten zou er met de jongens gaan voetballen en ik zou met meisjes gaan nagellakken. Ik zou Alina meenemen en Kirsten nam Valera mee. Alina nam ook nog een vriendin mee. Toen Alina en ik daar aankwamen was er nog geen spoor van Kirsten en Valera. Desalniettemin reden de jongens al over het veld (+2 meisjes) en gingen wij nagels lakken met de meiden. Niet veel later kwamen Kirsten en Valera ook, met een Sergej, een jongen die bij Max woont. Er wonen veel meer jongens dan meiden in het huis, dus we waren vrij snel klaar met alle nagels lakken, waarop ik werd uitgedaagd om mee te voetballen, wat ik toen voor hun plezier ook een kwartiertje heb gedaan, daarna vond ik het wel weer genoeg. Met een open blaar op mn voet en op slippers voetbalt het toch niet zo lekker op een zandvlakte. :P
Ondertussen had een mannelijke groepsleider zich over de nagels van 1 van de meiden gebogen want ze had te kennen gegeven sterretjes of bloemetjes op dr nagels te willen, maar wij hadden geen materialen mee waarmee we dat konden doen, plus wij zijn ook maar gewoon meisjes die voor de lol wat nagels lakken. Maar hij durfde het wel aan. Hij haalde een veiligheidsspeld ergens vandaan en ging daarmee vormpjes maken op de nagels van de meiden. Even later deed hij de 'finishing touch' met een grassprietje. Het was zo cool om dat te zien. Het was een stricte, strenge groepsleider, maar wel vriendelijk en vol liefde. Deze kinderen moeten natuurlijk ook wel wat duidelijkheid krijgen, ze zitten immers in een rehabilitatiecentrum, maar deze man behandelde ze als gewone kinderen en jongeren. Dat deed me goed, want dat is vrij zeldzaam. Het verbaasde me dat hij zich bezig hield met de nagels (eerder was hij de scheidsrechter en puntenteller van het voetballen), maar het zag er wel heel leuk uit. Volgens mij was het best een sympathieke man.

Nu heb ik weer de rest van de middag vrij en om half 7 begint de dienst in de main church. Het is best wel lekker om de middagen een beetje vrij te hebben, doordat de ochtenden meestal vrij inspannend zijn en de avonden vaak tot vrij laat doorgaan, is het lekker om even mn lichaam wat rust te kunnen geven tussendoor. Ik merk dat het vele staan en toch meer fysiek doen dan ik gewend ben, wel zn tol begint te eisen, dus ik probeer wel mn rust tussendoor te nemen.

Tot zo ver weer mijn update!! Ik zal meteen de foto's er bij voegen.