Zon, zee, maar geen zand

Even een blogupdate na een heel lui dagje. Vandaag zijn we naar het strand geweest. We is in dit geval, Amanda&Leann (de Amerikaanse zendelingen), Ashley (de Canadese zendeling), Max (het gezicht van True Hope Ukraine), Alona (de administrator van Max), Kristen (Een Canadese vriend van Ashley die hier een weekje is), Eldor (een jongen waar Max mee gewerkt heeft) en ik. Het was een gezellige boel en we hebben heerlijk genoten van ons dagje uit. Zeker voor Max is dit een unicum, aangezien hij eigenlijk nooit een dag vrij heeft/neemt. Hij heeft zelfs tijdens de ochtend het geluid van zn telefoon uitgezet waardoor hij niet bereikbaar was, wat hij normaal helemaal nooit doet. Het leverde hem wel 23 gemiste oproepen op. Ik ken niemand die zoveel belt als hij. Zelfs een receptioniste kan daar nog wat van leren. Haha.

Maar goed, het dagje uit was dus heerlijk. Het was hier ruim 30 graden dus we hebben allemaal een (meer of minder) gezond kleurtje opgedaan. Het 'strand' was zo'n 2 uur rijden. Het was bij een groot meer, bij een klein dorpje, wat tot resultaat had dat het er lekker rustig was. Het was alleen wel een bijzonder strand, het bestond 99% uit schelpen. Als je diep groef kon je wel zand vinden, maar blijkbaar spoelde er heeeeel veel schelpen aan. Het was niet zo comfortabel om op te lopen, maar in het water hadden we er geen last meer van en het was heerlijk om even wat verfrissing te hebben in de warmte. Hoewel verfrissing natuurlijk op meerdere manieren kan worden opgevat. :P heel fris was het water niet, er dreven heel wat dode vissen in rond, haha. Maar goed, dat negerend hebben we een heerlijke tijd gehad (en daarna allemaal lekker gedoucht).

Op de terugweg zag in de zonnebloemvelden al, die nu nog niet zijn uitgekomen. Het is ongelofelijk hoe de kleine, verschrompelde plantjes die er nu staan, binnen no time uit zullen groeien tot prachtige gele velden. Ik heb geprobeerd foto's te maken van de 'to be' zonnebloemen, maar dat was nogal lastig vanuit ons behoorlijk hobbelende en hardrijdende busje (we hadden een Oekraïense chauffeur die reed over typisch Oekraïense wegen), dus die foto's zal ik jullie besparen. Ik hoop jullie wel binnenkort foto's te kunnen laten zien van prachtige zonnebloemvelden, dat aangezicht is namelijk echt adembenemend.
Er gaan meerdere verhalen over waarom de Oekraïense vlag blauw met geel is, maar de uitleg die ik het vaakst heb gehoord (en die ik persoonlijk ook het mooist/leukst vind) is dat het blauw staat voor de lucht boven de gele zonnebloemvelden.
Ik zal nooit vergeten dat we vorige zomer van Kiev naar Krivoy Rog reden in een busje en vol verwondering en bewondering naar de uitgestrekte zonnebloemvelden keken en dat we ons nauwelijks konden voorstellen dat dat gele wat we in de verte zagen ook nog steeds allemaal zonnebloemen waren.

Ons dagje uit was van de ene kant wel uit het niets ontstaan, van de andere kant ook weer niet. We zitten momenteel in een periode dat er vrij weinig gebeurd en dat we dus vrij veel vrije tijd hebben. In de zomer zullen er kampen zijn bij weeshuizen, maar dat is nu nog niet, buiten de zomer om worden de dorms, het babyweeshuis, de gehandicapteninstellingen e.d. bezocht, maar dat ligt nu grotendeels stil. De dorms zijn gesloten tijdens de zomer, het babyweeshuis vult maximaal een uurtje per dag en met de gehandicapteninstellingen is het soms wat lastig kortsluiten.

Dat laatste ben ik gisteren zelf ook tegenaan gelopen. Gisterochtend heb ik gesproken met de directrice van de gehandicapteninstelling om te spreken over de mogelijkheden van deze zomer. Waar het op neer komt is dat ik alles mag doen met de kinderen wat ik maar wil, maar wel alleen in de tijd dat ze buiten zijn ('s ochtends van 10 tot 12, dus korter dan ik had gehoopt) en (vooral dat was even lastig) dat ik een Russische gezondheidsverklaring moest kunnen overleggen. Nou zijn die dingen hier gewoon te koop (hoezo corrupte boel), maar toch was het even een domper. De directrice maakte me duidelijk dat ik geen contact meer mocht hebben met de kinderen totdat ik mijn gezondheidsverklaring heb. Dus waren we gisteren maar kort in de gehandicapteninstelling, namelijk alleen voor dat gesprek, en kwamen we eigenlijk een beetje teleurgesteld terug. Ik heb direct Max gebeld die weer voor mij aan het bellen is gegaan om een gezondheidsverklaring te regelen voor mij en Alina (mijn tolk, want ook zij moet er 1 kunnen laten zien en die van haar is verlopen). De verwachting was dat het zo'n 3 dagen zou duren voordat ik mijn gezondheidsverklaring zou hebben, 'maar', zei Max, 'ik geloof in God en in wonderen!' Vandaag kwam Max met het goede nieuws dat hij mijn gezondheidsverklaring heeft en dat ze contact zullen opnemen met de directrice van de instelling. Ik hoor dan weer van hem of ik weer kan komen. Ik zie er naar uit om weer terug te gaan omdat ik nu ook de toestemming heb om 1 kind uit de groep te halen en 1 op 1 te werken. Ik heb Alina ook uitgelegd dat ik dat eigenlijk hoop te doen en niet alleen maar een hele groep een uurtje (of 2) wil vermaken. Dat is ook hartstikke leuk, maar ik ben gekomen voor meer. Ik ben gekomen om kinderen los te maken. Gisteren na het gesprek zagen we al weer kinderen vastgebonden aan de bankjes, misschien ook wel Tanya, van vorig jaar. Die groep is nog niet eerder buiten geweest als ik er was en ik hoop dat ze vaker buiten zullen zijn, want juist in hun leven hoop ik een groot verschil te maken. Want hoewel alle gehandicapte kinderen hier nogal slecht behandeld worden, worden de stomme nog het slechtst behandeld. Zodra een kind niet kan praten wordt het afgeschreven. En als het dan ook nog onverwacht gedrag vertoont, dan wordt het vastgebonden. En daarvoor ben ik hier. Ik voel me weer helemaal vol vuur, zo na de domper van gisteren. Ik hoop zo snel mogelijk er weer naar toe te kunnen en ik zie uit naar de mogelijkheden die er zijn en de zegeningen die God zal geven!

Ik ben nu een beetje op zoek naar een zinvolle invulling voor de rest van mijn dagen als ik maar 2 uur per dag in de gehandicapteninstelling ben. Ik denk dat ik meer met teams meer zal lopen dan ik in eerste instantie had gepland.

Morgenochtend gaat Ashley naar Kiev (met de trein van half 6) om Iris op te halen en donderdagnacht (rond 1 uur) zal ze weer thuis zijn, dus in de tussentijd ben ik 'home alone'. Ik vind het wel een uitdaging want het betekent dat ik al mijn boodschappen zelf ga doen, zelf contact met Max onderhoud over vervoer en te ondernemen activiteiten.

Ik ben van plan om morgenavond naar 'the mine church' te gaan. Dat is mijn favoriete kerk, waar ze heel veel jeugd hebben die vol vuur zijn. Het enige probleem is altijd dat er maar 1 iemand Engels spreekt in die kerk, en dat is de man van de voorganger (de voorganger is een vrouw), dus we moeten eigenlijk altijd een tolk meenemen. Dus nu ga ik kijken of ik een tolk kan regelen voor morgenavond en een taxi (via Max) en dan ga ik er heen. Ik heb bewust nog niets beloofd aan de jeugd, maar Julia, een meisje met wie ik veel contact heb, ziet er naar uit dat ik een keer kom, ze weet dat ik in Krivoy Rog ben, maar ik heb haar gezegd dat ik afhankelijk ben van vertalers en mogelijkheden. Morgenavond heb ik in ieder geval de mogelijkheid, nu nog een vertaler. Ik zie er naar uit om de meiden van de jeugd weer in mijn armen te sluiten. In de keren dat ik hier was, heb ik met sommigen echt al vriendschap gesloten.

Nou, tot zo ver weer even mijn update. Jullie horen snel weer van me!