Een leerzame, leuke dag

Vandaag ben ik weer naar de gehandicapteninstelling geweest. Als het niet was gaan regenen was ik zelfs nog een tweede keer geweest, maar zodra er regen valt (of is gevallen) mogen de kinderen niet meer naar buiten uit angst dat ze ziek zouden worden. Maar vanmorgen ben ik er wel van 10 tot 12 geweest.

Toen we aankwamen was er net een groep buiten, het ging om een groep met meisjes die niet konden praten. Oftewel, een iets zwaarder gehandicapte groep dan die ik gisteren zag. De meesten van hen zaten wat apatisch op het bankje bij de zuster, maar toen ik ballonnen begon op te blazen, kwam er wat meer leven in. Er werd ook nog een bal bij gehaald en we hebben heel veel lol gehad terwijl we overgooiden. Deze groep was heel aandoenlijk, ze leefden zo op van een klein beetje aandacht. Er was één meisje dat niet op de ballonnen en ballen had gereageerd, ze zat nog steeds bewegingsloos op het bankje, dus ik ging naast haar zitten en pakte één van haar handen en begon over de rug van haar hand te wrijven. Ze keek me aan het grote ogen en er brak voorzichtig een lachje door. Toen ik haar tweede hand er bij pakte gooide ze haar hoofd in haar nek met een grote lach op haar gezicht. Haar geluk kon niet meer op, want ik had haar handen vast. Ik klopte op mijn benen om te zeggen dat ze op schoot mogen komen. Ze keek me met grote, ongelovige ogen aan, dus ik pakte een arm van haar vast om haar wat dichter naar me toe te trek, waarop ze ineens binnen een paar seconden bij me op schoot zat te springen. Ze was zo blij als een klein kind. Na een tijdlang paardje rijden werd 1 van de andere meisjes jaloers en wilde zij ook even, dus toen heb ik haar ook even de kans gegeven om paardje te rijden op mijn knieën. De zuster was hoogstverbaasd dat ik dat deed met de kinderen en ze ging met me in gesprek (via mijn tolk, Alina). Ze vroeg me waarom ik dit deed in mijn vrije tijd, of ik helemaal uit Nederland was gekomen voor deze kinderen. Ze kon het haast niet bevatten. Ze vertelde dat ze christen was en dat ze weet dat deze kinderen ook waardevol zijn, maar dat een buitenlander toch helemaal de moeite neemt om daar een zomer voor op te offeren, dat kon ze maar niet begrijpen, waarop ik haar probeerde uit te leggen dat het voor mij niet opofferen is. Ik heb haar geprobeerd mijn passie uit te leggen en ze drukte me op het hart om die passie vast te houden en vaak terug te komen.

Na bijna anderhalf uur gingen we naar de groep van gisteren, die ondertussen ook buiten was gekomen. De kinderen herkenden ons en vlogen meteen op ons af. Daar sloegen de ballonnen beter aan, aangezien de kinderen een iets hoger niveau hadden. We hebben dus heel veel overgespeeld met ballonnen en uiteraard werd er weer gevraagd of ik foto's wou maken. Ze waren duidelijk nog niet vergeten dat ik gisteren een fototoestel mee had. Dus ook vandaag hebben we weer een hele fotosessie gehouden van meisjes die zich net prinsessen voelden wanneer ze helemaal alleen op de foto mochten. We hadden een tijd in en om een speelhuisje gespeeld, dus uiteraard moesten daar de foto's bij worden genomen, ze deden net alsof het hun huis was. 1 voor 1 wilden ze er voor staan en gefotografeerd worden, het was zo schattig.

Ten slotte hebben we nog overgegooid met de bal. Ik heb de kinderen zelfs nog een les proberen te leren. 1 van de meisjes is blind aan 1 oog en het andere oog moet ze met haar hand open doen omdat het ooglid verlamd is. Zij kreeg de bal heel weinig en liep uiteindelijk huilend weg. Toen heb ik de andere meisjes bij elkaar gehaald en uitgelegd waarom Alina (het halfblinde meisje) huilend wegliep. Daaruit haalde ik de les voor hun dat we eerlijk samen moeten spelen, dat iedereen de bal mag krijgen en niet alleen de snelsten en de sterksten, dus dat we nu wel netjes in de kring zouden blijven staan (die altijd binnen een paar seconden al weer ver te zoeken was), zodat iedereen de bal kreeg, want anders zouden er meer kinderen verdrietig worden en huilend weglopen, en dat wilden we toch niet????? haha.. het werkte heel goed. De rest van de tijd hebben we in alle rust met de bal gespeeld zonder dat ie over de hele speelplaats vloog en de snelsten er achter aan renden en de motorisch minder sterke kinderen beteuterd achterbleven.

Nadat ik naar de instelling was geweest, heb ik nog even boodschappen gedaan en ben ik zelfstandig naar de markt gegaan. Dat was echt een grap. Ashley was trots op me dat ik met mijn gebrekkig Russisch me had weten te redden. Voor mijn reis heb ik tot 999 leren tellen en nu kwamen de cijfers me zeker van pas, net als de vraag 'skolka eta stojit' (hoeveel kost dit). Ik heb 2 leuke ballen gekocht voor als ik de instelling weer ga bezoeken. Het zijn een soort rubberen ballen met allerlei uitsteeksels/puntjes er aan. Dit levert een grappig gevoel op in je handpalm als je de bal vast hebt, maar dat prikkelt dus ook het tastzintuig, wat erg goed is voor sommige van de kinderen. Daarnaast heb ik krijtjes gekocht, zodat ze op de stoep kunnen krijten. Ik kan me echt verbazen over hoe goedkoop dingen hier zijn, zeker op de markt. En de marktvrouwen waren zo behulpzaam als ik met mijn gebrekkig en hakkelend en langzaam Russisch en met vele gebaren dingen probeerde duidelijk te maken. Het was een avontuur op zich waar ik ontzettend van heb genoten. Teruglopend naar het appartement met een markttasje in mijn hand voelde ik me een echte Oekraïense die dwars door het stof te voet naar de markt gaat.

Vanavond doen we (Ashley en ik) een spelletjesavond met A&L. Dat belooft hartstikke gezellig te worden.

Morgen is het zondag en staat er behalve de kerk niets op de planning. Alle instellingen en weeshuizen zijn dan niet open voor bezoek.