Woehoe!

Ons laatste blog stamt alweer van afgelopen zondag, 't wordt dus hoog tijd voor een nieuw blog. Helaas kunnen we ons niet alles meer herinneren wat er vanaf maandag gebeurd is.

We zijn deze week tot nu toe elke ochtend naar de instelling geweest, en elke middag naar het babyweeshuis.
We hebben ondervonden dat we steeds en steeds later naar het babyweeshuis konden gaan, omdat de kinderen nooit op tijd buiten waren. Helaas waren het er ook nooit zoveel. Gister en eergisteren was het echter beter, toen waren er meerdere groepen buiten en hebben we heerlijk met allerlei kinderen kunnen spelen.
De hoofdactiviteit van één groep is met een autootje het pad oprijden en daarna (ietwat naar beneden) naar beneden crossen. Ze vinden het geweldig als wij ze naar boven duwen! Bij het crossen gebeuren nogal eens ongelukken, er wordt over tenen gereden, auto's botsen of zelfs botsingen tussen auto en kind. Gelukkig stellen de kinderen zich nauwelijks aan en doen ze er niet moeilijk over, omdat ze het zo gewend zijn.
We zijn blij dat we elke dag een paar kinderen naar ons toe kunnen trekken om met hen in het bijzonder te spelen, het is mooi om te zien hoezeer ze zich dan vermaken en ze beginnen ons ondertussen ook al te herkennen.

In de gehandicapteninstelling is dat helemaal het geval. We kunnen geen rustige entree meer maken omdat ze allemaal dolblij met onze aankomst zijn. De eerste groep meisjes lopen we wel even voorbij en gaan naar onze toegewezen groep. Die is de laatste dagen gelukkig verbeterd. De kinderen herkennen ons en reageren meer en meer op wat wij doen. Aanraken werkte eerst nauwelijks, maar nu beginnen ze enthousiast te lachen als wij ze kietelen.
Één jongen in het bijzonder, zijn naam is Vova. De eerste dagen zat hij alleen maar op een bankje, maar nu als wij komen staat hij op en komt naar ons toegelopen. Hij wilde niet mee rondjes lopen, maar de laatste dagen neemt hij ons bij de hand om te lopen, dat doen we dan ook graag. Hij houdt van knuffels en is niet bang om onze handen te pakken en om hem heen te leggen! Toen we vandaag een rondje liepen en neerploften op wat bankjes pakte hij mij(Guido) bij de hand en nam mij mee naar de schommel. Na de schommel wilde hij ook nog graag naar de wipwap. Het is mooi om te zien dat hij zelf initiatief neemt als wij komen!
Gister kwam een oma van Olja op bezoek, oma had echt aandacht voor Olja, ze knuffelde haar, nam haar op schoot(terwijl ze groter/forser dan Guido is), had wat eten en drinken voor haar. Daar bloeide Olja van op. Het is wel jammer om te zien dat ze de dag ervoor en erna plat ligt van de medicijnen. Ze sliep buiten, de hele tijd dat we er waren.
Ook goed om te zien was dat Karina voor de eerste keer buiten was. Stefanie heeft haar vorig jaar meerdere malen gezien, maar dit jaar pas voor het eerst. Zij was direct open voor contact en beweging. We hopen dat ze vaker buiten is, wat goed voor haar zal zijn. Stefanie merkte namelijk op dat haar loopvermogen achteruit was gegaan, vorig jaar kon ze rennen, maar nu had ze na nog geen 2 rondjes moeite met lopen.

De meisjes van de andere groep zijn dus dolenthousiast als wij komen. Ook zij nemen initiatief en zijn enthousiast om dingen te doen. Populair zijn de muziek van Katya, spelen met de bal, rondjes wandelen en Stefanie knuffelen(mij knuffelen ze ook wel hoor, maar iets minder). Sinds wij er zijn gebruiken ze de wipwap en het draaitoestel, wat ze daarvoor eigenlijk niet deden. Daar worden ze ook blij van. Ze vinden het altijd jammer als wij weg moeten gaan, maar geven ons graag nog een kus op allebei de wangen. Ze zijn altijd vol verwachting voor onze komst van de dag van morgen. Vandaag was er wel een probleem met één van de meisjes, Alina. Tijdens het lopen zakte ze op een bankje en ging liggen, we pakten haar op en namen haar mee verder, maar ze trilde helemaal. Bij een volgend bankje ging ze weer liggen en trilde ze nog erger. We hebben haar mee terug kunnen nemen en aan een zuster overhandigd, die tot onze spijt zei dat alles goed was.. dat geloven we niet, de rest van ons bezoek moest Alina huilen.

De derde groep, jonge kinderen voornamelijk in rolstoel, kijkt altijd naar ons uit. Één van de jongens, Nikita, kijkt altijd naar Guido uit. Hij kijkt langs en over rolstoelen, door hekjes, wanneer Guido komt. Als we dan bij de groep komen trekt hij mijn aandacht en geeft mij opdrachten, zoals windmolentjes blazen of met een duikboot blubblublbub doen. Hij is een erg enthousiaste jongen, en we zijn blij dat hij geadopteerd gaat worden. We laten zijn toekomstige ouders regelmatig positief bericht over hem horen, en dat stemt ons tevreden!
Vandaag was de meest bijzondere dag voor deze groep. De zuster zei direct toen wij kwamen tegen mij(Stefanie) dat ik Masha moest duwen in haar rolstoel, zodat ze buiten de groep komt. Ze leefde er helemaal van op. Masha is normaal niet expressief, maar nu had ze een grote lach op haar gezicht. Daarna 'moest' ze Lera vooruit duwen, die ook blij was met de individuele aandacht. Ik(Guido) kreeg te horen van de zuster dat ik Julia uit haar rolstoel mocht nemen om te lopen. Julia is normaal vastgebonden, en ik mocht haar wel losmaken maar alleen vasthouden. Vandaag zei de zuster dat ik met haar moest lopen(zoals we met Ira ook doen). Ik heb een aantal keer met Julia heen en weer gelopen, in het begin leunt ze niet zo sterk op me, maar na een tijdje begint ze meer aan me te hangen en breng ik haar terug, om een paar minuten later weer hetzelfde te doen.
Minpunt is wel dat niet de hele groep meer buiten is de laatste dagen, er missen steeds een paar kinderen. Nikita is niet alle dagen buiten geweest, Ira en Sacha niet en zo nog een aantal.

Maar het was dus geweldig dat de zuster ons ertoe aanzette extra en goede aandacht te geven aan de kinderen. We zijn erg blij dat deze zuster zo open is en een goed hart heeft voor de kinderen!

Vanaf vandaag zijn we ook 's middags in de instelling te vinden. Dat konden we gister eigenlijk al, maar de tijden die we via Max hadden gehoord klopten niet toen we daar aankwamen, we kunnen er tussen 4 en 5 terecht, niet tussen 6 en 7. Deze week gaan we 's middags buiten spelen met de kinderen, volgende week proberen we binnen te kunnen zijn, bij de bedlegerige kinderen.
Al met al zijn de dagen hier heel erg goed. De tijd vliegt voorbij! We hebben gezellig contact met Ashley, met wie we de afgelopen dagen samen gegeten en spelletjes gedaan hebben. Gister hebben we een reusachtig groot brood gekocht, gewoon omdat het kon haha! Hij smaakt nog heerlijk ook.