Vliegende start

Wat een dagen al weer joh. Nog geen 2 volle dagen in Krivoy Rog en ik zit al weer vol belevenissen. Dus dit wordt vast geen korte blog, maar ja, degenen die mijn blog de vorige reis hebben gelezen, weten dat ik daar sowieso niet zo goed in ben.

Woensdag ben ik van Düsseldorf naar Kiev gevlogen. De vlucht was zonder vertraging, sterker nog, we waren eerder aangekomen dan gepland. En helemaal eerder dan dat de Oekraïense reisinformatie aangaf, dus.... Alina was er nog niet om me op te halen. Ik dacht dat ze bij de verkeerde terminal stond, omdat ik in de nieuwe terminal aan was gekomen die nog niet eerder voor internationale vluchten werd gebruikt. Maar goed, dat was dus niet het geval, maar ja, het duurde even voordat ik daar achter kwam, want ik had mijn Oekraïense telefoon nog niet opgeladen, dus ik kon haar niet bereiken. Dus in de nieuwe aankomsthal ging ik op zoek naar stopcontacten en deze heb ik daar na even zoeken ook gevonden. Echter, ze deden het helaas niet allemaal. Dus na een paar pogingen is het gelukt en kon ik haar bellen. Ze bleek onderweg te zijn. Ze kwam veilig en wel een klein kwartier later aan. Het was fijn om haar weer te zien, omdat ze na een hele zomer mijn tolk te zijn geweest, toch wel een heel bekend gezicht voor me is geworden en een echte VIP, want zonder haar ben ik nergens.

Vervolgens gingen we met de nachttrein naar Krivoy Rog. De trein was verschrikkelijk warm. Het is eigenlijk best raar. In de zomer staat de airco zo hard aan dat het koud is in de trein en in de winter staat de verwarming zo hard aan dat het warm is in de trein. Bizar, aangezien het buiten het tegenovergestelde is en ik dat ook min of meer verwachtte voor de trein. Maar goed, rond 5 uur 's ochtends waren we in Krivoy Rog en bij het appartement werd ik warm onthaald door Inessa die al een warm bedje voor me gespreid had, waar ik toch nog maar even inschoof. Een paar uur later werd ik weer wakker en kon de dag echt beginnen.

Alina had me gewaarschuwd dat de regels in de gehandicapteninstelling flink waren aangescherpt, dus moest ik een werkplan schrijven. Aangezien ik dat nog niet helemaal af had, heb ik dat toen even gedaan zodat we 's middags naar de instelling konden om onze medische papieren te laten checken en het plan. Onderweg naar de trein had Alina met de second director gebeld die ons wel naar binnen zou helpen en die vertelde dat ze min of meer buitenspel was gezet door directrice, dus mocht ze niet meer praten met vrijwilligers. Toch bood ze aan om een geheime uitzondering voor ons te maken en dus gingen we naar haar toe. Ze wist ons te vertellen dat we nog 1 stempel nodig hadden in ons medische paspoort (die zij wel gaat regelen, helemaal niet corrupt hoor, 10 euro pp en het is rond). Vervolgens zijn we door gegaan naar de directrice die me de regels nog even goed uitlegde. Medisch paspoort in orde, iedere dag een 'face check' door de arts van de instelling of we er gezond uitzien. (Zo nee, dan kunnen we weer vertrekken), speciale kleding (al weten we niet precies wat voor kleding, soort van 'thuiskleding') en een werkplan. Dat plan wilde ze alleen nog niet naar kijken, eerst moeten mijn medische papieren in orde zijn en dan kijkt ze verder. Maar goed, het was toch wel nuttig om er heen te gaan, want nu hebben we er vast vaart achter gezet en hopelijk kan ik er maandag mee verder.

's Avonds was er een kerkdienst in de main church, waar ik meteen gecharterd werd voor het koor. Dus ik heb hard staan zingen en klappen in een Russisch zingend koor en tot mijn grote verbazing kon ik alle liederen op eentje na meezingen. Het was bijzonder grappig. De hele zomer heb ik dat podium angstvallig gemeden, de voorganger van die kerk boezemt me altijd veel ontzag (en een beetje angst) in, en nu was ik pas net aangekomen en stond ik al op het podium.
Er was ook een Canadees team in de kerk waar ik kennis mee heb gemaakt en waarschijnlijk werd ik voor één van hun aangezien door een gemeentelid, want er werd spontaan door een vrouw gevraagd of ik voor haar wilde bidden. Dus dat heb ik gedaan en ze viel bijna om. Dat was eigenlijk wel heel bijzonder, maar tegelijkertijd dacht ik echt: wow komt dat door mijn gebed.
Ik heb na de dienst met bijzonder veel mensen gesproken en heb ook Ashley gisteravond weer gezien (bij wie ik in de zomer verbleef). Het was heel fijn om iedereen weer te zien.

Gisteravond heb ik ook geregeld dat ik vandaag met het Canadese team naar Bori Ugly kon gaan, een gehandicapteninstelling voor volwassenen. Het is altijd een in en in trieste plek en ook deze keer raakte het me weer bijzonder. Karina, een meisje van 19, zat er (uiteraard) nog steeds en zodra ik bij haar neerknielde, legde ze haar hoofd op mijn schouder. De tranen springen me dan toch echt in de ogen.
En in een andere kamer ging ik snoepjes brengen en daar rolde er 1 over de grond in zijn eigen plas. En de man die vroeger kon praten en nu niet meer was er ook weer/nog. En we gingen nog een kamer binnen waar zogenaamd gevaarlijke mensen zaten. 4 oude mensjes, 2 vrouwtjes, 2 mannetjes. Oud, klein, krom, verschrompeld. Versteend en levenloos op hun bed, zonder expressie. Uitermate blij dat we binnenkwamen. Maar we moesten wel heel snel weer weg, want anders zouden ze ons vermoorden. Het spijt me, maar ik heb dan toch moeite om dat te geloven.
Ik heb ook de keuken gezien die deze zomer door een team is opgeknapt, die is er wel echt enorm op vooruit gegaan.
En er was nog iets heel bijzonders. Soms belanden kinderen en/of volwassenen hier in Oekraïne vanwege een fysieke beperking in een gehandicapteninstelling. Zo ook Yura, hij had een hazelip en zijn vader stopte hem in Bori Ugly toen hij 18 werd. Yura ging vandaag met ons mee naar Bori Ugly. Hij is ontsnapt uit de instelling en heeft bewezen dat hij niet gek is, niet verstandelijk beperkt en dan hij zelfredzaam is. Yura doet nu 'ministry' in Bori Ugly. Het is een heel bijzonder voorbeeld. Hij is totaal niet verbitterd, hij heeft nooit opgegeven. Hij heeft ook gesproken over hoe het er aan toe gaat in Bori Ugly, hij begreep alles en kan alles overbrengen op de wereld om hem heen. En vandaag mochten wij hem leren kennen. Dan ga ik toch met andere ogen naar Bori Ugly kijken.

Daarnaast heb ik vanmorgen met het Canadese team een (vrouwelijke) voorganger va 74 jaar bezocht. Ze heeft 33 kerken gesticht in en rondom Krivoy Rog. Allemaal kleinere, voornamelijk dorpskerken, onder andere de mine church. Vol emotie vertelde ze hoe ze haar zoon verloor door drugs en hoe dat haar aanzette tot het stichten van gemeentes. Het was een bijzondere vrouw die getuigde over hoop in wanhoop. En dat was eigenlijk alles tot nu toe, gisteravond ging de preek er over, Yura getuigde er van, deze pastor (Clavdia) getuigde er van en de Canadezen die ik sprak vertelden ook bijzondere verhalen. Al met al heb ik tot nu toe een hele leerzame tijd.