Diep ontroerd en vol bewogenheid

Een beginpost voor mijn nieuwe reis. Nog 5 dagen en het nieuwe avontuur gaat weer beginnen. Vandaag staat mijn blog in het teken van dankbaarheid. Vandaag ben ik diep ontroerd door de bewogenheid van velen. Dankzij een actie die op touw was gezet, heb ik vandaag 3 grote boodschappentassen vol met babyspullen/kleren gekregen. Velen zelf gemaakt, gebreid, gehaakt, genaaid. Als ik bedenk hoeveel tijd daar in moet hebben gezeten, dan raakt dat me diep. Blijkbaar zijn er mensen, verspreid door heel Nederland, die geraakt zijn door mijn verhalen over het babyweeshuis, die graag een steentje bij willen dragen. Hoewel ik weet dat velen van hen dit niet zullen lezen, wil ik hen via deze weg bedanken. Dankzij hen/jullie ga ik op reis met dekens, sjaals, mutsen, truien, vesten, slofjes en 138 paar babysokjes.

Vandaag heb ik ook mijn paspoort teruggevonden. Mijn zenuwen begonnen wat op te lopen omdat ik er al 2 weken naar aan het zoeken was en het echt niet meer kon vinden. Vandaag kwam hij zomaar bovendrijven op een plek waar ik dacht al 100 keer gekeken te hebben. Hoe dan ook is het terecht en ben ik er heel blij mee!

De reis die er aan zit te komen, zal wel spannend worden. Het is nog onduidelijk of ik het babyweeshuis in kan. De mensen die mijn blog voorheen hebben gevolgd, weten dat het babyweeshuis tijdens de laatste week van mijn vorige reis in quarantaine is gegaan. Het slechte nieuws is dat ik laatst heb gehoord, dat deze nog steeds in quarantaine is en buitenlanders er niet welkom zijn. Ik hoop dat dit verandert, of dat de vele hulpgoederen die ik meebreng dit kunnen veranderen. Ik zie er naar uit om de kinderen weer in mijn armen te kunnen sluiten.

Ook in de gehandicapteninstelling belooft het spannend te worden. In de tijd dat ik in Nederland ben geweest, zijn er wat problemen geweest. De gehandicapteninstelling heeft op z'n kop gekregen van de overheid dat ze zomaar buitenlanders in de instelling toelaten, want dat mag officieel niet. Dit was ze helaas ter ore gekomen nadat een Canadese vrijwilligster (die ik mijn vorige reis ook heb gezien) in het ziekenhuis is beland en er gevraagd is naar de reden van haar bezoek. De regels zijn nu aangescherpt. Gelukkig heeft mijn tolk al gesproken met de second director en heeft zij ons verzekerd dat ik nog wel welkom ben, meer dan welkom. Nu hopen dat dat ook echt zo is. Wel moet ik mijn medische papieren in orde hebben, maar dat heb ik al. En deze keer moet ik ook een plan van aanpak schrijven, wat ik met de kinderen wil doen, waarom ik dat doe, met welk kind ik wat doe, en met het oog op welk doel. Dit vraagt wat creativiteit, omdat het er vooral om gaat dat het allemaal heel mooi klinkt. Het moet (waarschijnlijk) eenmalig vertaald worden voor de second director en dan mag ik mijn gang gaan en gaat het niet meer zozeer om wat er op papier staat. Het gaat er meer om dat de instelling kan verantwoorden naar de overheid dat ze mij binnenlaten.

Al met al spannend, maar ik zie er naar uit!