Mama's back!

Vanmorgen was het eindelijk zo ver. Ik heb mijn kindjes weer gezien! En als ik zeg 'mijn kindjes' dan overdrijf ik niet en dat bewees mijn binnenkomst. Toen ik de deur opendeed, zag Narcese (ongeveer 8 en in een rolstoel) mij als eerste, zijn ogen werden groot, hij begon te stralen van oor tot oor en riep: 'Mama!' Ik kon wel bijna huilen van blijdschap, alle kinderen keken op bij zijn uitroep en binnen een paar seconden had ik zeker een vijftal kinderen aan mn neppe zusterjas hangen. Mijn kindjes, en ze kenden me nog! Dus ik kan je nu al beloven dat dit geen korte blog wordt, maar ik ga proberen je een update te geven over min of meer ieder kind.

Ola, het meisje met wie ik in de zomer heel veel heb gewandeld, loopt echt super goed. Ze vindt het nog steeds leuk om aan mijn hand te wandelen, maar ze heeft me niet meer nodig. Wel is haar gezondheid nog steeds een zorgelijk puntje. In de zomer was ze al veel te dun en is ze in het ziekenhuis opgenomen geweest omdat ze niet goed at. Nu was het echt dramatisch. Haar ribben steken uit, wat zelfs door de winterkleren heen te zien is. De kleren slobberen om haar heen. En je ziet alle botten van haar polsen, het zijn net dunne poppenarmpjes. Ola zat nogal in haar eigen wereldje toen ik binnenkwam, dus ze had me niet meteen door. Toen ik op het kleed ging zitten, merkte ze me ineens op en vloog zo ongeveer overeind en kwam naar me toe gestormd.
Ira, het andere meisje met wie ik veel heb gelopen in de zomer, heeft ook veel vooruitgang geboekt, ze kan nu al aan 1 hand lopen.
Aleg blijft de clown uithangen en Lera is vrij veeleisend en pikte het eigenlijk niet als ik ook even met anderen wilde spelen. Eén van de Vladik's zei vandaag zowaar hallo tegen mij, de andere Vladik leek volkomen in zijn eigen wereld en lag een gedeelte van de tijd heen en weer te wiegen op de grond, wat een achteruitgang is in vergelijking met de zomer toen hij non-stop vrij rondliep. Het is ook erg sneu om een relatief grote jongen (kop groter dan ik?) op de grond te zien liggen wiegen.
Ik heb ontdekt dat Andrej niet tegen kietelen kan, maar het wel leuk vindt. Als ik stopte met kietelen, zocht hij mijn hand weer (hij is blind) en legde hem weer op zijn buik. Julia was vrij rustig en heeft geeneen poging gedaan om opgetild te worden.
Sergej heeft weer een hele tijd bij me op schoot gezeten en we hebben samen op de grond gelegen, waar hij helemaal rustig van werd en tegen me aan kroop. Zjenja zat (zoals gewoonlijk) behoorlijk in zijn eigen wereld). Alina (niet mijn vertaalser, maar 1 van de kinderen) kwam er notabene zelf eventjes uit, ze stopte met wiegen en kwam naar me toe om haar rug te laten kriebelen. Masha was dezelfde stille Masha als in de zomer en Sacha had dezelfde praatjes als in de zomer. Hij was een Engels boek aan het 'lezen'. Dat begreep hij natuurlijk niet, maar zijn 'Hello, how are you?' waren nog in tact.
Narcese was dolblij dat 'mama' er weer was. Zo noemde hij me de hele zomer lang en ook nu direct weer vanaf het begin. Mama's back! We speelden samen met de blokken en ik kroelde door zijn haren. Het was geweldig om hem weer zo enthousiast te zien. :)
En dan hebben we nog een nieuw meisje wiens naam ik nog moet zien te achterhalen. Alona is overgeplaatst naar een groep voor oudere meisje (ze was 13 of 14 ofzo) en nu is er dus een kind uit een jongere groep er bij gekomen. Mega hypermobiel. Ze zat in een soort oversizede buggy (ze zal 6 of 7 zijn geweest denk ik) en ze had haar benen over elkaar heen geslagen, met de ene knie tegen haar neus en de andere knie tegen haar wang/kaak. En als ze ging verzitten, dan deed ze het daarna gewoon weer. Het zag er niet heel comfortabel uit. Het lijkt me wel een geweldig lief kind.
Helaas mag ik de kinderen wel maar 1 uur per dag bezoeken in plaats van de 2 die me waren toegezegd, maar misschien is dat uur nog wel op te rekken in de komende anderhalve week.

Vanmiddag ben ik nog met een (klein) Canadees team even naar de highway en Bori Ugly geweest. Karina (het meisje van 19/20 waar ik vast al wel eerder over heb verteld) was er en had een helemaal doorweekte broek. Eén van de Canadese vrouwen heeft echt een passie voor gehandicapten en ze kon er echt niet tegen om dat te zien. Een geweldig leuke vrouw trouwens, op de heen- en terugweg zat ik bij haar in de taxi en hadden we heel wat om over te praten. Echt super! Maar goed, Karina herkent me ook, wat ook wel erg leuk is. Haar deur werd open gedaan en ze zeiden allemaal zo van: 'ah, wat een schattig meisje' enz.. stonden zich te verdringen in de deuropening, maar niemand liep door en ik kon dr niet zien en ik kon er niet door. Dus ik tikte Ashley even aan (die leidt het team) en die weet dat Karina 'één van mijn meisjes' is, dus die ging even aan de kant, zodat ik er bij kon. Toen Karina me zag begon ze van oor tot oor te stralen en toen ik bij haar neer hurkte, wreef ze meteen met haar hoofd langs mijn schouder. Het was zo mooi om weer even te zien hoe ze me herkent en zich blijkbaar gekoesterd voelt bij mij. De Canadese vrouwen vonden dat ook erg bijzonder om te zien.

Tot zo ver weer mijn dag! Ik ga meteen weer even foto's van de kinderen uploaden. ;)

Wacht, ik ben nog iets vergeten. Haha! Vanmorgen moesten we in de instelling eerst nog een tijdje wachten totdat we naar de groep werden gebracht (en we mochten er de eerste keer niet zelf heen lopen). Terwijl we daar aan het wachten waren, kwam er een adopterend stel uit Amerika binnen. We raakten in gesprek en wat al heel snel bleek is dat ze één van de kinderen van mijn website gaan adopteren! Hoe super! Dus het geld dat er voor dat meisje is ingezameld, gaat ook naar dat adopterende stel. Adoptie kost een hoop geld en als ze straks haar in Amerika hebben (wat hopelijk over ruim een maand het geval is) dan krijgt ze daar ook alle medische zorg die ze al die jaren niet heeft gehad! Echt super dus!