Snelle update

Ik heb hier al weer een tijdje even geen update gegeven. Dus ik ga proberen even door mijn afgelopen dagen heen te vliegen.

Ik heb dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag 's ochtends naar mijn kinderen geweest. Ik heb moeten vechten voor mijn twee uurtjes die me waren toegezegd want ze wilden me er maar één geven, maar op donderdag is het gelukt. Het is geweldig om weer met mijn kinderen te zijn. Het nieuwe jochie in de groep kent me ook al en de kinderen zijn iedere dag weer blij als ik er ben. Vrijdag begon er één te juichen toen ik binnenkwam. Eerst liep mn tolk naar binnen en ze keken maar naar de deur, dus toen stapte ik de hoek om en begon er één te juichen. Hoe schattig! Het is echt geweldig om hier te zijn!

Vrijdagmiddag ben ik nog naar dorm 86 gegaan, de dorm waar we vanuit Interteen de meidenbadkamer hebben opgeknapt. Er was een vrij grote groep jongeren en de meesten herinnerden me nog wel van één van mijn eerdere reizen. Vorige herfst had ik contact gelegd met een verlegen meisje (die als ik het goed herinner Vika heet). Het kostte toen heel wat moeite om echt contact met haar te krijgen, ze is nu veel opener, maar.... Ze is zwanger! 19 jaar en zwanger! Ze heeft wel echt een vriend, met wie ze samen op een kamer woont. Maar ik vind het toch zorgelijk. Ze moeten de dorm verlaten voordat ze bevalt (in ieder geval moet zij daar weg, maar hij gaat mee). Maar het is een vrij verstandig meisje (los van het feit dat ze zwanger is geworden) en iedereen verwacht dat het met haar wel los zal lopen straks. Toch vind ik het zorgelijk. Ze heeft haar opleiding nog niet af, enz. Weer zo'n jong meisje die in een uitzichtloze situatie een kind op de wereld gaat zetten. Wel heel sneu want we hadden best hoop dat zij het ver zou gaan schoppen, maar nu wordt ze moeder en zal ze waarschijnlijk niet verder kunnen met haar studie enzo.

Gisteren zijn we naar de mom's dorm gegaan. Was leuk om er weer te zijn. 'Mijn meisje' kwam in de gang al op me afgerend en liet me minutenlang niet meer los. Ik hoop te gaan voorzien in een nieuwe deur voor een moeder die daar woont met vier kinderen. Ik heb goeie hoop dat het gaat lukken. Dus ik ben heel benieuwd.

En vandaag heb ik gesproken in Pastor Yuri's church. Het was super om er weer te zijn. Het gebed voor de dienst was echt hilarisch. Afgelopen nacht is Gregg hier aangekomen, dus die was mee en we hadden de grootste moeite om ons lachen in te houden. De leiding van de kerk was wel heel ijverig in tongen aan het bidden. Het klonk als allerlei verschillende dierengeluiden door elkaar heen. We hadden het echt zwaar om niet te lachen. Een beetje vreemd was het wel. Maar het was verder gewoon weer super. Ik vind de aanbidding bij hun in de kerk echt leuk, ik kan meestal vrijwel alle liedjes meezingen. En na de dienst hebben we weer in het organische eetcafé gegeten, en deze keer lag er niet een vis op mijn bord me aan te kijken. We hebben echt lekkere soep gegeten en daarna iets wat gemaakt was van gemalen maïs en een organische kotelet ofzo. Al met al erg lekker. Ik had echt veel te veel gegeten, want ze bleven maar meer eten aanslepen en de voorganger bleef maar nieuw eten op mn bord scheppen of in mn handen duwen en mijn nee weigerde hij te accepteren. Dus we hoefden in ieder geval geen honger te lijden. We hebben nog een hele tijd daar gezeten en gepraat over mentaliteit van veel Oekraïense mensen ten opzichte van gehandicapten, wat ik uiterst interessant vond, want de mensen met wie we spraken, die zijn vrijwilligers in Bori Ugly zo nu en dan en die vinden ook dat er structureel iets moet veranderen. Toch wel super om zo'n gesprek te hebben met Oekraïeners. Er zijn er toch die zien dat hoe de gehandicapten hier nu behandeld worden, dat dat niet goed is.
Vervolgens op de terugweg gingen we Alina nog thuis afzetten. Gregg is hier met de auto (een Nederlandse auto notabene, wat wel grappig was) maar de TomTom stuurde ons op wel heel spannende weggetjes die nauwelijks weg te noemen waren en die zelfs Alina niet kende. Uiteindelijk zijn we maar op zoek gegaan naar grotere wegen, totdat we weer een beetje op bekend terrein waren. Het was wel een avontuur!

Vanavond hebben we nog een gezellige avond met een Canadees mini-team (3 vrouwen) en wie er eventueel nog meer komt. Het is vanavond Ashley's laatste avond hier (voor het komende halfjaar) wat wel heel vreemd is. Morgenochtend afscheid van d'r nemen. Dat is toch wel een raar gevoel, want ze hoort er voor mij toch wel een beetje bij, zeker nadat ik in de zomer bij haar verbleef. Maar goed, gewoon weer even wennen. M'n laatste dagen gaan nu toch ook echt in. Ik heb vandaag mijn treinticket naar Kiev gekocht en dan voelt het toch wel heel definitief. Dan komt het einde van mijn reis toch wel dichtbij. En ergens vind ik het jammer, tegelijkertijd zie ik er deze keer ook wel weer naar uit om naar huis te gaan. Nog een paar dagen te gaan en daar ga ik gewoon nog het maximale uithalen!