Just another nightmare family..

Nou, vandaag was echt de meest bizarre dag ooit, denk ik. Ik ga proberen alles inclusief enige waanzin over te brengen, maar woorden kunnen vandaag denk ik niet bevatten.

Vanmorgen stond ik vroeg op omdat Max en ik vanaf half 11 een gesprek met de directrice van de gehandicapteninstelling konden hebben. Vanaf half 11 is een ruim begrip, dus kwart over 1 zaten we uiteindelijk in haar kantoor. Nog geen kwartier later stonden we al weer buiten, maar met de toezegging dat ik morgen mag komen! Van 10 tot 12! Ik heb niet er uit kunnen slepen wat ik wilde (2 keer per dag), maar ik ben allang blij dat ik kan komen. Nog 8 keer! Eigenlijk is er tijdens dit hele gesprek niets nieuws gezegd, maar goed, blijkbaar was het nodig om met Max te komen, en de volgende keer doe ik dat direct. Maar ik ben dus binnen!!

Maar dat was eigenlijk pas het begin van mijn dag. Ik had vanmorgen niet kunnen vermoeden wat ik allemaal zou meemaken vandaag. Na de instelling ging ik met Max mee naar zijn kantoor. Hij vroeg me of ik mee wilde naar een TBC-ziekenhuis. En eentje waar de mensen zeg maar meestal overlijden, laatste stadia, onbehandelbaar, enz. Daar maakte ik kennis met de directrice, een krachtige christen. Ze staat daar al 7 jaar aan het hoofd, doet haar werk met passie en vertelt elke patiënt over Jezus. De afgelopen 7 jaar zijn er daar 6000 mensen tot geloof gekomen voordat ze overleden. Hoe prachtig om te beseffen dat deze 6000 mensen nu bij Jezus mogen zijn, de eeuwigheid in de hemel mogen doorbrengen. Wat een prachtige plaats heeft die vrouw! Max vertelt dat hij niet vaak daar komt, omdat hij er eigenlijk gewoon niet nodig is. Hetgeen hij doet is spullen/goederen aanleveren, en zij doet de rest!

Vervolgens gingen we door naar een oma die zorgt voor haar kleinkind Bogdan. Bodan is 15 maanden en is het zoontje van een prostituee. Moeder moet geld verdienen dus het zoontje is bij oma. Oma is alcoholverslaafd. En momenteel was er ook een scharrel van oma in huis. Het appartement was ranzig en vol en klein. En het was hartverscheurend om te zien hoe een kind van 15 maanden al niet meer kan lachen. We hebben alles uit de kast gehaald, Max en ik, om hem te laten lachen, maar er kwam geen lachje vanaf. Op de uni en op het HBO leerde ik dat lachen een aangeboren eigenschap is van kinderen, maar blijkbaar kunnen ze die eigenschap ook al op jonge leeftijd afleren als de omstandigheden maar ernstig genoeg zijn. Dat was echt heel sneu! Het was een geweldig mooi en lief jochie en het vertederde me dat toen ik hem op de arm nam, hij meteen zijn hoofd tegen mijn schouder legde. Max probeert hem in een gezonder huis te krijgen, maar aangezien er een oma in beeld is en moeder ook gewoon leeft, is er eigenlijk geen sprake van dat 'social work' deze jongen ergens anders zou plaatsen. Max zei: het liefst wil ik het kind ontvoeren en vervolgens in een rechtszaak mn gelijk halen. Hij zou het kind zo willen houden. Dat kan natuurlijk niet, en dat doe hij ook niet. Maar we hadden het er wel even over, hoe dat zou zijn, als het kind gewoon in een liefdevolle omgeving kon opgroeien, waar het weer zou kunnen (leren) lachen.

Vanuit deze situatie gingen we door naar een andere situatie die minstens net zo triest was, maar eerst maakten we een tussenstop op het hoofdbureau van 'social work' om een 'social worker' op te halen, om vervolgens een hele rondleiding te krijgen, thee te drinken met een stel belangrijke mensen en een heel verhaal te horen over kinderen die ontspoorden. Vervolgens namen we Andrej mee, een 'social worker', naar een nieuwe situatie. Just another nightmare family! Die ochtend was Max een 'nieuw kind' aan het ophalen. Een wees die hij kent uit Ternopil (ofzoiets) die geen verblijfplaats meer had, dus Max heeft hem naar Krivoy Rog gehaald en hij komt hier in één van de 15 ministry appartementen wonen. Ze gingen even ontbijten bij de Mc Donalds omdat die goeie jongen ruim 16 uur in de trein had gezeten en niets gegeten had (en het ook niet duidelijk was of hij voor die tijd wel eten had gehad). Toen ze weg wilden gaan bij de Mc Donalds werd Max aangeklampt door een omaatje dat bedelde om geld voor brood. Max zei: geld kan ik je niet geven, brood kan ik wel voor je kopen. (Want je weet nooit wat ze echt van geld gaan kopen) Waarop het omaatje zei: Kan je dat dan later voor me kopen, want ik kan het niet de hele dag ronddragen en ik moet nog meer bedelen, want ik mijn dochter is ruim een maand geleden overleden en nu heb ik haar 4 kinderen onder mijn hoede en ik heb alleen maar mijn pensioen, enz. Heel verhaal. Dus Max zei: Nou, laat de papieren maar zien dan. Oh, zegt die vrouw, die heb ik hier allemaal. En ze trekt de overlijdensakte tevoorschijn en de paspoorten van de kinderen en haar eigen paspoort en pensioengegevens, enz. Voorbereid op alles. Want ze wilde niet bekend komen te staan als een slechte bedelaar, ze probeerde alleen maar een goede oma te zijn die goed voor haar (klein)kinderen zorgt. Dus Max heeft 'social work' gebeld (hij is zelf officieel ook een 'social worker') en vroeg of ze in het systeem staan. Dit bleek niet het geval, waarschijnlijk omdat het zigeuners zijn, want de kinderen hadden niet eens een geboortedatum. Dus Max regelde dat we daarheen zouden gaan richting het einde van de dag. We waren niet voorbereid op wat we daar aantroffen. Het was een klein krakkemikkig huisje met 2 ruimtes. Eén ruimte van zo'n 9 vierkante meter en nog één van 12 ofzo. Die van 9 was de keuken en entree, die van 12 was de woon- en slaapkamer. Behalve oma en de 4 kleinkinderen, bleek ook opa er te wonen en de jongste dochter (van 19) van opa en oma, die een soort tweede moeder voor de kinderen bleek. Kortom, ze leefden met z'n zevenen op die kleine oppervlakte. Desalniettemin straalden de gezichtjes van de kinderen. Ze wilden dolgraag op de foto. Oma was bereid alles gewoon te vertellen, zelfs aan de 'social worker' overlegde hem ook de paspoorten, enz. Dus als het goed is worden ze nu in het systeem opgenomen, wat betekent dat er vanuit de overheid een kleine vergoeding beschikbaar komt voor het verzorgen van de kinderen. Niet genoeg om van te leven, maar toch meer dan alleen oma's pensioen. We hadden kleren, dekens, schoenen, mutsen, sjaals e.d. meegenomen voor de kinderen, maar we wisten niet dat er ook nog een meisje van 19 woonde. Dit meisje kwam ons buiten al tegemoet, op sokken. Ze bleek ook geen schoenen te hebben. Max liet haar zijn schoenen aan proberen, maar ze waren te groot en het waren geen winterschoenen. Ik had zelf mijn gevoerde laarzen aan (het zat vandaag hier maar een paar graden boven nul) en zag haar de schoenen weer uittrekken en bijna beschaamd naar haar (vieze) sokken kijken. Voor ik het wist had ik zelf een laars uitgetrokken en naar haar toegegooid. Hij zat haar als gegoten. Snel trok ze hem uit en wilde hem teruggeven. Maar ik kon het niet. Ik kon mijn laars niet meer aannemen, ik wist wat ik moest doen. Ik trok zonder blikken of blozen ook mijn andere laars uit en gaf die ook aan haar. Ze keek me aan, eerst heel verbaasd, de tranen welden op in haar ogen en er brak een lach door op haar gezicht. Ze heeft me bijna helemaal fijn geknuffeld. Het was misschien wel het meest bijzondere wat ik ooit heb gedaan. En het was goed om te doen. Alleen al haar reactie was het waard. En ze kon het maar niet geloven dat ze ze mocht houden. Zoals zij ons op sokken buiten tegemoet was komen lopen, zo liep ik er weg. De hele terugweg was ik zelf nog verbaasd van wat ik had gedaan, mijn koude voeten konden me niet deren. Het enige wat ik daarover dacht, was dat zij zulke koude voeten non-stop moest hebben gehad. Max zei dat hij zou zorgen voor schoenen voor haar, maar ik kon haar geen dag langer meer zonder schoenen laten. Ik kan weer nieuwe kopen, maar zij niet. Max was echt verbaasd. Hij zei: ik ben er aan gewend dat ik zulke gekke dingen doe, maar ik had niet verwacht dat iemand anders dat ook zou doen. Hij gaf me de 5 en ik zag zelfs tranen in zijn ogen staan. De situatie had hem ook veel gedaan en deze kleine daad raakte hem dan ook diep. Ik vond het moeilijk om die plaats te verlaten, het was zo'n fijne plek om te zijn, qua sfeer. Hoe klein en erbarmelijk de leefsituatie ook was, ze straalden geen wanhoop uit, ze deden het allemaal samen. Oma zorgde voor geld, al bedelend, dochter zorgde voor de kinderen, Opa keek tv op de bank. Prima rolverdeling toch. ;) Het waren zulke mooie kindjes ook. Zigeuners worden hier echt beschouwd als het uitschot van de samenleving. Ik weet dat ze in Nederland ook vaak niet geliefd zijn, maar hier worden ze gezien als de echte hardcore criminele, maar als ik dan in die grote bruine ogen van die lichtgetinte kindjes kijk, dan smelt mijn hart. Just another nightmare family, een leefsituatie vol kinderen die verre van gezond is, maar wel één met hoop. Een nightmare family die bereid is te vechten en zelf niet bij de pakken neer gaat zitten. Het was zo bijzonder.

Na dit bezoek was de middag min of meer ten einde en gingen we lunchen bij de pizzeria, oftewel eigenlijk dineren. Maar we hadden nog geen lunch gehad. Op sokken natuurlijk. Gelukkig kwam Ashley ook, die kon mijn sportschoenen meenemen en ik kon weer op schoenen verder. Wat een dag. Ik zit echt nog bij te komen. Woorden kunnen het gewoon niet bevatten. Eigenlijk wacht ik op de stortbui van tranen om deze dag te verwerken. Ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar zoveel in zo'n korte tijd was toch wel wat veel. Doordat ik deze reis heel veel 'close' met Max optrek, zie ik heel veel van zijn ministry en dus heel veel nood die ik anders nog niet eens gezien had. Er is altijd meer nood, altijd meer. Zo was er nog een situatie die Max onder mijn aandacht bracht, ik meen gisteren. Er is een appartement en een huis afgebrand van 2 gezinnen die geadopteerd hebben. Eén gezin had 2 kinderen geadopteerd, de ander 3 en ze hebben nu dus geen plek om te wonen. Het zal duizenden euro's kosten om het weer op te knappen (of nieuw te bouwen). Ook zij kloppen bij Max aan voor hulp. Maar het geld is er niet. Ik had het vandaag met Max een beetje over de financiën van de ministry, puur om voor mezelf een beeld te krijgen. Nou, dat is echt dramatisch. Er is eigenlijk gewoon altijd te weinig geld om alles te doen wat ze doen, en dan komen er ook altijd nog weer dingen en mensen bij. Maar Max zei me ook: 'Toen ik de ministry begon zei God me om nooit nee te zeggen tegen mensen omdat Hij zou voorzien. Vanuit dat geloof leef ik en Hij heeft me nog nooit er in teleurgesteld. Soms kwam het misschien op het nippertje, maar we hebben nooit projecten hoeven stoppen.' Prachtig toch!

Zo, nu nog even een korte update over gisteren. Ik zal echt proberen dat kort te houden. Ik heb gisteren gesproken in Pastor Yuri's church. Mijn preek bleek perfect aan te sluiten op het thema dat ze behandelden (met dank aan mijn lieve vriend en schoonmoeder!) en hij sloeg helemaal aan. De pastor vroeg me nog tijdens de dienst wat ik de volgende zondag deed en toen ik zei dat ik nog niets op de planning had, werd ik meteen gevraagd om weer te spreken. Dus volgende week zondag spreek ik weer daar. Deze keer weet ik van tevoren een beetje het thema in welke richting ik moet werken, best handig. ;) Na de dienst bleven we eten in het café van de kerk. Ze hebben een organisch eetcafé. De rijst met saus en hier en daar groente was best lekker, maar het feit dat er een hele vis op mijn bord me aan lag te staren nam toch wel een groot deel van mijn eetlust weg. Je schijnt dus alles behalve de kop en de graten te eten, maar zeker het idee van de staart eten stond me nogal tegen. En ik heb zelfs al aan die kleine graatjes een hekel, dus alleen al die vis eten was een avontuur en ik moet heel eerlijk bekennen dat ik een groot deel niet heb opgegeten. Later vroeg 1 van de meisjes van het café aan mn vertaalster wat er was met de vis, waarop zij vertelde dat ik nog nooit een hele vis op mijn bord had gehad en dat het me een beetje afschrok. Ze moesten er allemaal hartelijk om lachen. Vervolgens werd hun jeugdmeeting vervroegd en heb ik daar ook nog even wat gedeeld. De jeugdleiding was heel benieuwd naar hoe wij het jongerenwerk thuis aanpakten en hoe we uitreiken naar anderen. Ik heb een goed gesprek met hem gehad. Na deze jeugdmeeting ging ik naar een grote jeugddienst in de main church die echt heel indrukwekkend was. Het koor en de aanbiddingsleidster hadden witte handschoentjes aan en zwarte kleren en er waren een soort van paarse blacklights, en de muzikanten hadden witte bloezen/shirts aan. Maakte het geheel echt super vet! Tot zo ver mijn korte update over gisteren. ;)

Jullie horen vast snel weer van me! Want morgen zie ik mijn kindjes!!! (hoop ik.. niet te hard juichen, je weet hier nooit iets zeker..)