Een hele goede dag

Onze laatste week is vandaag ingegaan en die zijn we goed begonnen. Vandaag was een hele goede dag in de instelling.

Vandaag hebben we Olya gezien. Olya is een meisje wat ik 3 jaar geleden heb leren kennen, toen ik de hele zomer in Oekraïne was. Ik heb toen een bijzondere band met haar opgebouwd. Ik heb haar toen o.a. leren lopen. Toen we hier het jaar daarna kwamen, was ze verplaatst naar een andere groep voor bedlegerige kinderen. Ze was veel van haar kracht kwijtgeraakt en ze was nog dunner geworden dan ze al was. Vorig jaar was ze zo dun dat haar huid doorschijnend was en haar benen haar eigen gewicht nauwelijks konden dragen. Dit jaar is ze er iets beter aan toe. Ze lijkt iets aangekomen en haar huid is niet zo doorschijnend meer. We hadden Olya een paar dagen geleden al vanaf een afstandje zien zitten in een box op het balkon, maar vandaag mochten we tijd met haar doorbrengen en werd ze naar buiten gebracht. Ze kon weer beter lopen dan vorig jaar en ze heeft genoten van een schommelbank en draaimolentje. Het was heerlijk om haar weer te zien. We hebben volop geknuffeld en genoten van de tijd die we samen hadden.

Verder heeft Guido wat extra tijd met Nikita en Tima doorgebracht, terwijl ik met Olya bezig was. Het is fijn om wat extra tijd te hebben voor wat specifieke kinderen.

Toen ik Olya weer naar binnen had gebracht, ging de vierde groep ook al bijna naar binnen. Toen de vierde groep naar binnen was, hebben we nog een hele tijd gespeeld met een aantal wat oudere meiden. We hebben ze meegenomen op een draaimolentje, waar ze ontzettend veel plezier hebben gehad. Tot nu toe hebben we niet veel interactie gehad met deze oudere meiden, mede omdat twee keer per week hun groep bezocht wordt door een Amerikaanse. Als wij er dan ook zijn, is het teveel drukte. Maar vandaag konden we heerlijk met ze spelen en de meisjes genoten ervan om aandacht te krijgen. Lera, een meisje van 16 in een rolstoel, ziet al jaren dat de kleine kinderen opgetild worden en op schoot mogen, enz. Guido had haar op de draaimolen getild, dus dat was al heel wat, maar toen zag ze haar kans en wilde ze ook nog even bij mij op schoot. Dus met een sterke man erbij, kon ze ook even bij mij op schoot en hebben we samen gedraaid op de draaimolen.
Toen ik dolgedraaid was, heeft Guido nog een tijdje verder gedraaid en ben ik nog gaan rijden/wandelen met Ira. Ira zit in principe in een rolstoel, maar ik weet dat ze met ondersteuning kan lopen. Toen we dus buiten het zicht van de zusters waren, heb ik haar uit haar rolstoel gehaald en haar een stukje laten lopen. Ze was zo blij. Terug bij de groep bleef ze me maar knuffelen.

Voor ons bezoek zijn we langs de adjunct-directrice gegaan met foto's van kinderen uit de instelling die geadopteerd zijn, met wie we via internet nog contact hebben. Een administratrice die eerder zuster bij één van de groepen is geweest, werd er bijgehaald en samen bekeken ze vol ontroering de foto's. De adjunct-directrice moest huilen. Ze zei dat je zo duidelijk kon zien dat het goed gaat met de kinderen en dat ze gelukkig zijn, dat hun ogen stralen. Ik ben blij dat ze zo goed reageerden op de foto's. Hopelijk opent dat deuren om andere kinderen ook geadopteerd te laten worden.

Al met al was het een hele goede dag.