Een paar bezoekjes verder

Zo, daar zijn we weer. We zijn weer een paar bezoekjes verder en het gaat nog steeds super goed. In eerste instantie werd ons toegezegd dat we de kinderen sowieso om de dag mochten bezoeken, maar afgelopen maandag werd ons al verteld dat we wel elke dag mogen komen. Het verschilt per dag welke zusters er bij de kinderen zijn. Sommigen zijn vriendelijker dan anderen.

Afgelopen maandag mochten we met wat kinderen uit de vierde groep wandelen en met wat meisjes uit een andere groep. We lopen dan rondjes om het gebouw, maar kunnen ook rondjes lopen in de tuin. De tuin wordt bijgehouden door een groep met oudere meisjes en hun zusters. Voor de kinderen is het heel wat als we rondjes om het gebouw mogen lopen, omdat ze normaal alleen maar het vaste stukje van het buitenterrein zien waar hun groep zit. Het voelt dus als iets kleins, maar voor de kinderen is het heel groot. Op het buitenterrein zijn ook wat speeltoestellen die nooit gebruikt worden. Wij nemen sommige kinderen wel mee naar het speelhuisje en maandag heeft Nikita in de zandbak gespeeld. Er werd niks van gezegd door de zusters, dus hebben we hem gewoon zijn gang laten gaan. Gisteren mochten we eigenlijk niet bij de vierde groep van één van de zusters. Ze zei dat de kinderen de keer ervoor zo opgewonden waren door onze aanwezigheid dat ze een dokter hadden moeten bellen. Jaja, echt Oekraïens. Maar uiteindelijk mochten we wel met Nikita en Tima wandelen. En aan het einde van ons bezoek mochten we ook helpen met de kinderen naar binnen brengen. Omdat we tijdens ons bezoek niet bij de vierde groep mochten, hebben we met wat meisjes gewandeld die niet (allemaal) in de vierde groep zitten. Ze zijn wel bij elkaar in de groep opgegroeid, maar zijn nu helaas opgesplitst. Ira, de oudste, was zo blij toen we Julia ook gingen halen om te wandelen. Ze zat te klappen in haar handen en stuiterde in haar rolstoel. Ze is elke keer zo blij als ze herenigd wordt met één van haar oude groepsgenoten. Zij is verplaatst naar een groep voor oudere meisjes, maar de rest van haar groep (nog) niet, waardoor ze haar vrienden mist. Het is bijzonder om te zien hoe er echt vriendschappen bestaan binnen de instelling en hoe ze samen kletsen als we ze bij elkaar zetten.

Verder hebben we maandag ook de instelling geholpen met wat medicijnen en eten. De instelling heeft grote noden en zijn altijd blij als mensen zoals wij komen en een bijdrage willen leveren. Zo hebben we onder andere voorzien in sudocrème, wat gebruikt wordt voor de doorligplekken van de bedlegerige kinderen.
Ook is ons verteld over één van de meisjes uit groep 4, Vika, met een eiwitintolerantie. Zij moet speciale voeding hebben die er duur is en waarvoor geen budget is binnen de instelling. Ze krijgen hiervoor geen extra geld en hebben wel extra kosten. Hierover zal hopelijk in de komende week nog een blogpost komen. We zouden de instelling graag helpen en voorzien in de speciale voeding. De adjunct-directrice zal ons in de komende dagen meer informatie geven over Vika en de 'ziekte' die ze heeft.

Vandaag hadden we super relaxte zusters. We mochten met alle kinderen van groep 4 wandelen. Dus we hebben heel veel rondjes om het gebouw gelopen met de kinderen. Het was vermoeiend, want het is hier ook best wel warm, maar het was wel heerlijk. De zuster was zo vriendelijk en zei dat we ze allemaal mee mochten nemen en we hoefden het niet steeds te vragen en natuurlijk mocht dat allemaal. Zo natuurlijk is het niet voor ons, maar het was wel een hele prettige ervaring. Toen we zelf moegewandeld waren, zijn we naar de groep toe gegaan en mochten we nog bij ze in de 'box'. (De kinderen zitten in een soort grote box en bij de uitgang zit een zuster op het bankje. Zo kan ze ze makkelijk in de gaten houden.) Ik, Stefanie, heb nog een tijdje met Vova kunnen knuffelen, want door zijn ernstige fysieke beperkingen konden we hem niet meenemen rondom het gebouw. Het was fijn om hem weer even vast te houden en ik vind het zo bijzonder om te zien hoe hij lacht als ik hem vasthoud. De zuster van vandaag raadde al dat ik de box in wilde om Vova vast te houden en ze lachte weer vriendelijk. Deze zuster lijkt echt om de kinderen te geven, al kan ik me soms verbazen over hoe extreem boos ze op andere momenten wordt tegen de kinderen. Verder hebben we in de box nog met heel wat kinderen geknuffeld, gestoeid, paardje gereden. De kinderen vonden het ontzettend leuk, maar we besloten tegen het einde dat we niet meer te druk met ze moesten doen omdat ze anders binnen ook druk zouden zijn en dat onze kansen voor morgen zou kunnen beperken. Het is moeilijk voor de kinderen om te begrijpen waarom we dan geen paardje meer rijden en waarom ze niet meer op de rug mogen, maar sommigen zijn ook tevreden met nog even op schoot knuffelen of een high five. We mochten aan het einde ook nog helpen met ze naar binnen brengen. Al met al een erg geslaagd bezoek.

Na ons bezoek aan de instelling hebben we nog een ontmoeting gehad met een Oekraïense jongevrouw. De dochter (22) van één van de zusters uit de instelling is Engels aan het leren en de zuster had ons gevraagd of we misschien wat tijd door wilde brengen met haar dochter zodat ze haar Engels kon oefenen. We zijn in het winkelcentrum wat gaan drinken en hebben een gezellige tijd gehad.

Dat waren onze belevenissen van de afgelopen dagen wel weer zo'n beetje. Bij de foto's kunnen jullie er een beetje een beeld bij krijgen.

Groetjes uit Oekraïne!