Een mooie tijd

Het is weer tijd voor een blogupdate. We hebben hier een ontzettend mooie tijd. Het gaat nog steeds heel goed in de instelling. We hebben over het algemeen prettig contact met de zusters en we kunnen veel tijd met de kinderen doorbrengen. De vrijheid houdt meestal in dat we met heel veel kinderen rondom het gebouw mogen lopen. Hoe klein dat voor ons ook is, ik blijf me er over verbazen hoe opgewekt de kinderen daarvan worden. Als ze ons aan zien komen, beginnen er al meerdere kinderen te roepen dat ze met ons mee willen en als we dichterbij komen, vragen ze ons of we rondjes om het gebouw gaan lopen.

Afgelopen vrijdag hebben we bananen meegenomen naar de instelling. De kinderen in de instelling krijgen zelden vers fruit, dus dit is echt een hoogtepunt voor ze. We mochten de bananen uitdelen en sommige kinderen mochten we helpen met de banaan. Het is een prachtig gezicht hoe groot hun ogen (en monden) worden op het moment dat ze de bananen zien. Sommige kinderen kunnen er geen genoeg van krijgen, anderen nemen enorme happen, zodat ze zeker weten dat ze het hele stuk banaan opeten. We hebben zo'n 8 kilo aan bananen gekocht en daarmee vrijwel alle 121 kinderen in de instelling van banaan voorzien. Ze kregen allemaal maar een stuk van een banaan omdat ze het niet gewend zijn en de zusters dus bang zijn dat het anders te veel voor ze is. De kinderen die zelf geen happen van de banaan konden nemen, bijvoorbeeld omdat ze geen tanden hebben of er te zwak voor zijn, kregen het gepureerd.

Vandaag hebben we een ouder echtpaar ontmoet in de instelling die hun kleinzoon bezochten. De kleinzoon is één van de extreem magere kinderen die normaal 24 uur per dag in een bed ligt. De man sprak wat Engels en vergezelde ons tijdens enkele rondjes rondom het gebouw, met zijn kleinzoon in een 'grote buggy'. De man sprak wat Engels en zodoende raakte ik met hem in gesprek over hoe we in Oekraïne terecht zijn gekomen. Hij is zelf ook christen en begreep wel wat ik hem vertelde. (Over het algemeen zijn mensen hier heel verbaasd dat we naar Oekraïne komen en al helemaal dat we met gehandicapte kinderen werken.) Je kon ook duidelijk aan hem zien dat hij heel veel van zijn kleinzoon houdt en dat hij helemaal geen afkeer heeft van gehandicapte kinderen. Ik vond het zo mooi om dat te zien. We zien dit jaar meer bezoekers in de instelling dan vorige jaren. Er lijken meer betrokken ouders en grootouders te zijn. Het is fijn om te zien dat er mensen zijn die om de kinderen geven en die dat ook uiten.

In onze vorige blogpost heb ik het heel even over Vika gehad. Vika is een meisje uit de groep die wij bezoeken. We hebben van de adjunct-directrice inmiddels meer informatie over haar gekregen en we hebben de vraag gekregen of we mensen aan willen sporen om te overwegen Vika te sponsoren.
Vika is een meisje van 4,5 jaar met fenylketonurie (PKU). Dit is een stofwisselingsstoornis die inhoudt dat Vika een eiwitarm dieet moet hebben en medicatie krijgt. Onbehandeld lijdt deze stoornis tot een verstandelijke beperking. Het is duidelijk dat ze deze al heeft, maar deze kan ernstiger worden, naarmate haar hersens meer beschadigd raken door de stoornis. In Nederland wordt deze stoornis vastgesteld door de hielprik die baby's krijgen als ze 5 dagen oud zijn. Naar aanleiding hiervan krijgen zij vanaf dan de zorg die zij nodig hebben. In Oekraïne gaat dat niet zo. De eerste jaren van haar leven heeft Vika in een babyweeshuis gewoond, waar zij geen aangepaste voeding en medicatie heeft gekregen. Vika heeft per maand voor bijna 1000 euro aangepaste voeding en medicijnen nodig. De instelling krijgt hier geen extra geld voor. Ze doen hun uiterste best om te voorzien in wat Vika nodig heeft, maar ze zijn afhankelijk van sponsors. Dus mocht je dit lezen en je geroepen voelen om te helpen, eenmalig of structureel, neem dan even contact met ons op, dan kunnen wij het verder voor je regelen.

We hebben nog goed een week te gaan hier. We gaan er nog even van genieten. Groetjes uit Oekraïne!