Daar zijn we weer

Het is even stil geweest, maar daar zijn we weer. We zijn nu een week hier in Oekraïne. De afgelopen week hebben we veel ontspanning gehad. We hebben veel tijd doorgebracht met wat Amerikaanse, Canadese en Oekraïense vrienden die we hier hebben. Ik, Stefanie, ben als kok mee geweest met een 'girls retreat' voor meiden uit de kerk. Het was een mooie gelegenheid om meer contact te leggen met deze meiden. Veel van hen zijn opgegroeid in weeshuizen en opvanghuizen en komen sinds enkele maanden of jaren in de kerk. Tijdens de 'girls retreat' heeft Guido contact gehad met wat Oekraïense jongemannen uit de kerk. Ze hebben zelfs gefietst, wat best bijzonder is in Oekraïne. Het is leuk om zo meer contact te krijgen met Oekraïeners. Er spreken steeds wat meer mensen Engels, maar hier en daar wordt ons Russisch ook aardig op de proef gesteld.
Eergisteren was één van de Amerikanen jarig en voor haar verjaardag zijn we gisteren gaan zwemmen met z'n vijven (Amanda (jarig), Leann (Amerikaan), Ashley (Canadees) en wij. Het was heerlijk om een ontspannen dagje van zon en water te hebben.

Maar vandaag was het dan zo ver; we konden eindelijk naar de gehandicapteninstelling. Het was heerlijk om er weer te zijn. Voor ons eerste bezoek moeten we altijd eerst in gesprek met de directrice en moeten onze medische papieren worden gekeurd. De directrice was echter niet aanwezig, dus hebben we de adjunct-directrice gesproken. We kennen haar al van voorgaande jaren en ze was erg enthousiast om ons weer te zien. Terwijl de dokter van de instelling onze medische papieren keurde, vertelde de adjunct-directrice over de noden van de instelling. Ze hebben weer grote tekorten. Daarnaast is er dit jaar een meisje in de instelling gekomen met een ernstige voedselallergie waarvoor de speciale voeding moeten kopen. Deze voeding is erg duur voor de instelling en ze krijgen hiervoor geen extra fondsen. We gaan kijken waar we ze mee kunnen helpen. Toen onze medische papieren waren goedgekeurd, was het gesprek afgelopen en liep ze met ons mee naar buiten. Ze vroeg welke groep(en) we wilden bezoeken en bracht ons naar de groepen toe. De kinderen waren erg blij om ons weer te zien. Het raakt me altijd diep als je de kinderen vol vreugde 'mama' of 'papa' hoort roepen als ze ons zien komen. De kinderen die vrij rond kunnen lopen, kwamen meteen op ons af en knuffelden ons. Het was fijn om de kinderen weer te zien en er was een prettige sfeer in de instelling. We waren welkom en de zusters waren vriendelijk. Daarnaast vinden we dat de uitstraling van de instelling er ook op vooruit is gegaan en dat sommige kinderen er beter aan toe zijn.

De groep die we het liefste bezoeken (groep 4) bestaat uit wat jongere kinderen (over het algemeen tussen de 4 en 12 jaar) waarvan een deel in een rolstoel zit. Het is vrij makkelijk om met deze kinderen contact te maken. Het is soms wel lastig om je aandacht goed te verdelen omdat ze allemaal zo blij zijn om aandacht te krijgen en ze allemaal het liefst de hele tijd onze aandacht hebben. We hebben met een aantal kinderen van verschillende groepen rondjes gelopen rondom het gebouw en we hebben bij groep 4 wat gespeeld. Ik, Stefanie, heb nog in de 'buitenspeelbox' gezeten waar de kinderen inzitten. In groep 4 zit een jongen, Vova, met een ernstige spieraandoening waardoor hij niet kan lopen, zitten of zelfs maar zijn hoofd zelf omhoog houden. Hij heeft een paar jaar geleden al mijn hart gestolen. Het enige wat je met hem kan doen is hem op schoot nemen en hem voorzichtig vasthouden als een baby en knuffelen. Dat doe ik dan ook met alle liefde die ik in me heb. Hij had een duidelijke blik van herkenning in zijn ogen en kreeg een lach op zijn gezicht toen ik hem op schoot nam. Ieder jaar kan ik me verbazen over hoe dun hij is en hoe duidelijk ik zijn botten kan voelen, maar ieder jaar ben ik ook weer erg blij om te zien dat hij weer een jaar overleefd heeft. We zagen vandaag zelfs een zuster met hem oefenen om te zitten. Ik betwijfel of hij kan leren zitten vanwege zijn beperking, maar het was erg positief om te zien dat ze dat met hem oefenden.
Guido heeft erg leuk contact met een jongen, ook uit groep 4, Nikita. Nikita heeft een waterhoofd, maar kan verder wel lopen en praten. Hij is soms wat moeilijk te verstaan, maar hij kan zichzelf wel duidelijk maken. Hij bleef maar om papa roepen vanaf het moment dat Guido in zicht was. Hij is meer gaan praten dit jaar en is ook gegroeid. Het is goed om te zien hoe hij zich ontwikkelt. Als ik hem zie, dan blijkt ook wel hoe belangrijk het is dat Guido als man ook de instelling bezoekt. De kinderen zien zelden mannen, hooguit een arts. Maar Nikita is zo blij als Guido er is, hij heeft behoefte aan een mannelijk persoon. Het liefst wilde hij de hele tijd met Guido spelen.
Verder waren er ook zusters en oudere meiden (uit de instelling) aan het rondlopen met wat kinderen. Het was goed om te zien dat er wat meer aandacht voor de kinderen is. De zusters lijken ook wat vriendelijker en meer betrokken bij de kinderen.

Tot zo ver weer even onze update! Groetjes uit het warme Oekraïne!