Een enerverende dag

Vandaag was me het dagje wel. Eerder schreef ik op mijn blog over een hoogzwanger meisje Nadia en haar uitzichtloze situatie. Afgelopen nacht had ze geen plek om te slapen, ze konden haar even niet meer handelen in de transition home for girls, dus Max (en de zijnen) waren ten einde raad. Eerder toen ik haar net had leren kennen (en haar situatie mij meteen ter harte ging) bood ik aan dat als ze weer eens geen plek had om te slapen, dat ze de andere helft van mijn stapelbed wel mocht gebruiken. Gisteravond kreeg ik een belletje van Max dat hij een 'favour' nodig had. Nadia kwam hier slapen. Het duurde een uur langer dan gepland voor ze hier was en ik begon me al zorgen te maken, maar ze kwam. Ze wilde niets meer eten, wat volgens Max wel had gemoeten, maar ze wilde wel douchen, wat we stimuleerden, omdat dat iets is wat ze iets minder regelmatig doet dan de doorsnee Nederlander (om het vriendelijk uit te drukken.) Daarnaast vroeg ze of we haar kleren konden wassen, dus dat hebben we ook gedaan, terwijl ik haar een pyjamabroek leende en we ergens een groot shirt vandaan haalde. Nadia heeft maar één set kleren die ze altijd draagt. Nu sliep ze op een plek met een wasmachine en zag ze haar kans om die kleren even gewassen te krijgen. Ik was blij dat we dat voor haar konden/mochten doen. Wat me toen meteen opviel is dat de spullen van de lingerie-actie van vorige herfst, echt bij de wezen terecht zijn gekomen. ;)
Maar goed, vervolgens hebben we (Inessa en ik) een hele discussie met haar gehad over het feit dat ze niet naar het ziekenhuis wilde vandaag, maar dat ze dat wel moest van Max omdat ze tussentijdse controle zou hebben. We hopen allemaal dat die baby er zo snel mogelijk uitkomt, omdat het gewoon eigenlijk te veel voor haar is (psychisch) om zwanger te zijn. Uiteindelijk legde ze zich neer bij dat feit en konden we gaan slapen. Voor zo ver er veel geslapen werd. Nadia heeft een zwak vertrouwen en heeft nogal moeite met slapen, ze durft vaak niet te gaan slapen. Uiteindelijk is ze in slaap gevallen en was ik erg blij voor d'r. Ze is wel vaak wakker geweest (en ik dus ook).
Vanmorgen moesten we om 9 uur opstaan zodat ze naar het ziekenhuis kon gaan, maar Nadia wilde niet opstaan, Nadia wilde slapen en dat was dan ook het enige dat ze zei. En ik spreek geen Russisch en zij geen Engels, dus dat was grappig. Ik heb Max gebeld die haar tot 2 keer toe streng heeft toegesproken, maar het hielp allemaal niets. Toen kwam Inessa thuis, die haar heel duidelijk heeft gezegd dat het tijd is om op te staan en dat ze zich verantwoord moet gedragen, op z'n minst voor de baby, nja, ik weet niet wat ze verder nog allemaal gezegd heeft, maar de strekking was dat ze nog 5 minuten had om zich aan te kleden en aan de ontbijttafel te melden. En dit klinkt allemaal heel onaardig, maar het was allemaal voor haar eigen bestwil en in alle redelijkheid. Toen is ze uit bed gekomen. Ik zou met Nadia meegaan naar het ziekenhuis omdat ze bang was om alleen te gaan, maar op het moment dat we wilden vertrekken kwam Alona langs, die zei met haar mee te gaan en die had haar paspoort wat ze nodig had, enz. Dus toen heb ik haar met Alona mee laten gaan. Achteraf heb ik er spijt van, want Alona is maar meegegaan tot de bushalte, dus Nadia is nooit bij de dokter aangekomen en is weer voor de zoveelste keer er tussenuit geglipt. Ik weet ook niet waar ze nu is en ik maak me wel zorgen.

Tot zo ver het verhaal van Nadia. Will probably be continued..

De rest van mijn dag was ook niet geheel standaard. Ik ging rustig boodschappen doen met Inessa toen ik gebeld werd of ik om 10 over 11 bij Max z'n kantoor kon zijn om met de auto Max en Ashley van het treinstation te halen. Dus toen moest ik ineens opschieten met de boodschappen en vanaf dat moment totdat ik net thuis kwam, is mijn dag aan één stuk door gerend. We reden naar het treinstation, vanaf daar gingen we via's Ashley's appartement (om haar af te zetten) door naar een dorp om een moeder van 11 kinderen te bezoeken. De situatie die ik daar aantrof was in en in triest. 8 van de 11 kinderen zijn uit huis geplaatst vanwege de armoede. Het huis staat bomvol bedden, en nog zijn het er maar 7. Er is een keuken, maar zonder stromend water, en er is geen badkamer. Het huis valt bijna uit elkaar van ellende. Vader is er ook nog, wat hier vrij bijzonder is. En wat nog meer bijzonder is, is dat hij nergens aan verslaafd is en gewoon echt vader is. Echter, vader is wel werkloos. Vader was de slachter/slager van het dorp, maar toen ze 3 jaar geleden de laatste koe (en laatste varkens) slachtten, was hij werkloos. Het is zo'n arm dorp. Max wil proberen deze mensen te voorzien van een koe, waarmee ze geld kunnen verdienen en kunnen voorzien in eigen noden. Wat ze nodig hebben om hun kinderen weer thuis te krijgen is eten (een inkomen), een koelkast en genoeg bedden. Dat zijn de eisen. Dus daarin wil Max proberen te voorzien, maar uiteraard kunnen ze dat niet zomaar ineens doen, want daar is geen geld voor.
Nadat we bij moeder vandaan kwamen, gingen we door naar 6 van de 8 kinderen. Deze kinderen wonen in een gesloten tbc-ziekenhuis. Niemand mag er in, niemand mag er uit. Behalve Max! Dus konden we de kinderen bezoeken. De kinderen waren door het dolle heen toen ze ons zagen en toen ze de 2 vuilniszakken met kleren zagen die we mee brachten, was het alsof we de grootste schat van de wereld hadden meegebracht. De kinderen die wel ouders hebben, moeten zelf voorzien in hun kleren e.d., maar zij zijn juist uit huis geplaatst omdat er zo'n groot tekort was thuis. Dus wij waren als Sinterklaas voor ze. Ook konden we ze foto's laten zien van hun ouders en hun jongste broertje en zusje (van 3 en 4) die ze al 2 jaar niet meer hadden gezien. Mijn camera is nog nooit zo in trek geweest. Met z'n zessen stonden ze er om heen te dringen om een glimp van hun overige familie op te vangen. Het waren zulke lieve, leuke, vrolijke kinderen. Het deed me pijn om ze achter te laten. Maar Max probeert een andere plek voor ze te regelen. We hadden het hoofd van 'social work' van Krivoy Rog mee, die niet meer wist wat ze met deze situatie aan moest, toen heeft ze Max ingeschakeld. Toch grappig, 'social work' (zeg maar vergelijkbaar met jeugdzorg) weet niet meer wat ze moeten en dan schakelen ze Max in. Max probeert nu een plekje voor ze te regelen in de kids rehab, zodat ze in ieder geval eindelijk (na 2 jaar) weer naar school kunnen en vrij in en uit de instelling kunnen lopen (met toestemming).

Op de terugweg van de kinderen vroeg Max me of ik vanavond in zijn jeugdgroep wilde spreken. Die groep telde vorige week ruim 60 mensen, hij verzekerde me dat de groep deze keer kleiner zou zijn. Hij had gelijk, het waren er 8. :P Nogal een verschil. Maar toen had ik dus nog zo'n anderhalf uur om een preek voor te bereiden, die hier toch wel zeker 30 minuten moet duren. Zo gezegd, zo gedaan. En nu ben ik bijna een uur thuis van de jeugdgroep en ben ik nog een beetje aan het bijkomen. De dag heeft nogal veel van me gevraagd, zeker na zo'n nacht als afgelopen nacht.

Morgen staat de 'mom's dorm' om te planning (opvanghuis voor (grotendeels single) mom's met (kleine) kinderen). Daar ben ik de hele zomer niet geweest, dus ik heb zin om er weer heen te gaan. In mei herkende 'mijn meisje' daar me nog van het jaar ervoor en ik ben benieuwd of ze nu nog weet wie ik ben.
En daarnaast moet ik ook voor zondag nog mijn preek voorbereiden, dus nog genoeg te doen, maar ik gun mezelf vanavond even vrij, want ik denk niet dat ik nog heel effectief ben. En volgens mij mag dat ook wel na zo'n dag!

Ow wacht, ik ben nog niet klaar. Haha. Ik wou nog één ding onder jullie aandacht brengen. Ik begin hier zo langzamerhand (gevoelsmatig) een schooiverhaal op te hangen, maar ik heb het wel eens eerder gehad over de transition home for girls, waar onder andere Nadia dus werd opgevangen. Ze lopen een beetje tegen een probleem aan. Over 2 dagen moet de huur echt betaald worden, anders worden ze gesloten en het geld is er gewoon niet. De huur is 160 euro! Max heeft er geloof voor dat die 160 euro nog op tijd binnen zullen zijn. Ik heb dat geloof ook! Mocht u/jij dat nou met me delen en mocht het je aan het hart gaan, dan kan je geld overmaken, of direct naar mijn rekening (dan is het het snelst bij mij. Rekeningnummer 126669910, op naam van S. Versteegen) of via mijn kerk Pinkstergemeente Jozua (dan is het van de belasting aftrekbaar. Rekeningnummer 114399484, op naam van Pinkstergemeente Jozua Nijmegen). Graag onder vermelding van Oekraine, transition home, of iets anders herkenbaars. Mocht je nou de koe voor het stel met 11 kinderen willen steunen, dan kan dat via dezelfde rekeningnummers onder vermelding van Oekraine, koe, ofzoiets.